De ultieme concertfilm, staat er ronkend op de borst van Lou Reed, de blik in vervoering naar boven gericht. In deze tijd van groot groter grootst is dat misschien een wonderlijke kwalificatie, want deze registratie van de integrale uitvoering van Lou Reed’s meesterwerk in Brooklyn, New York is eerder wat arty-farty rommelig dan groots. Hij raakt echter wel. Zowel uitvoering als geluidskwaliteit zijn top. Ik ga helemaal overstag; waarom ook niet: dit kan best eens de ultieme concertfilm wezen.

In 2006 besloot Lou Reed Berlin uit 1973 voor het eerst integraal live op de planken te brengen. Het conceptalbum over de destructieve relatie tussen de agressieve speedgebruiker Jim en de promiscue Caroline die haar kinderen verwaarloost was in Amerika een commerciele flop, maar met name in Europa voor een complete generatie een ijkpunt.

De oorspronkelijke producer, Bob Ezrin, maakte nieuwe arrangementen voor een speciaal samengesteld klein orkest met daarbij de geweldige Antony Hegerty (van Antony and the Johnsons) en een kinderkoor. In de band schittert Steve Hunter uit de oorspronkelijke bezetting. De dirigent staat tussen de bandleden met de albumtitel op zijn rug, en geniet zichtbaar. De show was vorig jaar ook in Nederland te zien.

Reed benaderde zijn buurman, schilder en filmmaker (onder meer van The Diving Bell and the Butterfly) Julian Schnabel om de regie en aankleding van de show te verzorgen. Bij gebrek aan budget verzorgde Schnabel de klus gratis op voorwaarde dat hij er een concertfilm van mocht maken. Niet alleen een dienst aan de buurman, maar vooral omdat Schnabel warme herinneringen aan zowel het album als de stad Berlijn had. Het resultaat was voorafgaand aan de DVD release in de filmhuizen te zien.

Het toneelbeeld dat Schnabel vervaardigde bestaat voornamelijk uit beschilderde bruingroene doeken die achter de band hangen. Het ziet er enigszins rommelig uit, wat nog versterkt wordt door projecties van door dochter Lola Schnabel vervaardigde filmpjes die het verhaal illustreren op een wijze die verwant is aan de plaatjes op de oorspronkelijke LP hoes. Omdat het doek er verre van strak bij hangt werkt dat tamelijk schimmig uit. In de uit de losse pols geschoten filmregistratie zijn nog enkele gespeelde fragmenten toegevoegd die de kijker even wegvoeren van het podiumbeeld. Deze informeel ogende aanpak sluit uitstekend aan bij de sfeer van de muziek en draagt bij aan het haast onthechtende effect. De vorm is uiteindelijk vooral dienstbaar aan de muziek: we zien voornamelijk gewoon de band, met voorop Lou Reed in topvorm. Puur en rechtstreeks, in formidabele geluidskwaliteit.

Als het album helemaal gespeeld is gaan de doeken omhoog en krijgen we nog drie andere nummers toe. Candy Says uit de Velvet Underground periode, grotendeels gezongen door Antony, sluit perfect aan. Met Rock Minuet van het Ecstasy album uit 2000 en klassieker Sweet Jane, waarbij de aftiteling alvast langsrolt, wordt het publiek weer voorzichtig teruggeplaatst in de werkelijk van alledag. Berlin is opnieuw een beleving. Om met Reed te spreken: Oh, oh, oh, oh, oh, oh, oh, what a feeling.


Aanvullende informatie:
2007, Verenigde Staten
Speelduur: 74 minuten
Regie: Julian Schnabel
Productie: Jon Kilik, Tom Sarig
Camera: Ellen Kuras
Beeld: 16:9 anamorf
Geluid: DD 5.1
Uitgave: Lumière 
Distributie: Video/FilmExpress 
Website film: http://www.berlinthefilm.com/