Iemand met een onvervreemdbaar uniek geluid als Antony Hagerty kan rekenen op extreme reacties. Sommige mensen vinden het onverdraaglijke pathetische aanstellerij, maar tallozen werden in positieve zin diep geraakt door de stem, de intense voordracht en de hyperpersoonlijke songs die op I Am A Bird Now uit 2005 een geheel eigen universum blootlegden. Naar weinig albums werd dan ook zo hartstochtelijk uitgekeken dan naar The Crying Light.

Als het ding er dan uiteindelijk ligt is het even aftasten. Zal de magie er weer zijn, was de druk om het succes te herhalen niet te groot, de verwachtingen niet realistisch? Net als bij Another World, de EP die het album aankondigde, staat er een foto voorop van Butohdanser Kazuo Ohno, met wie Antony een begrijpbare verwantschap voelt. Butoh staat voor het blootleggen van de ziel en transformatie van het lichaam. Nu gaat het niet zozeer om het persoonlijke geworstel met de seksuele identiteit en het opgesloten zitten in een verkeerd lichaam dat centraal stond op I Am A Bird Now. The Crying Light gaat veel meer over de bezorgdheid voor de toekomst van de wereld en de natuur. Een groot thema dat vorm gegeven is in poetische, beeldende teksten en fantastische muziek, die heel wat transformaties teweeg kan brengen bij de ontvankelijke luisteraar.

Hoewel de stem op zichzelf weer doet smelten ligt het album zeker niet in het verlengde van het vorige. Eerder sluiten de tien nieuwe stukken aan op het titelloze debuutalbum uit 2000. Ze klinken wat meer geconstrueerd dan het spontaan meeslepende I Am A Bird Now, en hoewel nog soberder dan voorheen is er duidelijk veel meer geschaafd aan de schitterende orkestrale arrangementen. Gemakkelijk scoren wordt nadrukkelijk vermeden.

Het door Antony zelf geproduceerde album geeft zich misschien wat minder snel gewonnen, maar wint per luisterbeurt aan kracht. Dat er wat meer inspanning van de luisteraar gevraagd wordt neemt niet weg dat er weer tal van schrijnende brok-in-de-keel momenten zijn, misschien wel het mooist in het wondermooie slotstuk Everglade. De voldoening is er alleen maar groter door. De aanvankelijke zorg was gelukkig vergeefs.

Elk nummer van de CD biedt op zichzelf stof voor minimaal een artikel; hier gebeurt ongelofelijk veel in korte tijd. Veel zorg is besteed aan de samenstelling van het album, een hechte eenheid die toch voldoende variatie bevat. Het zou een verrassing zijn als dit niet het meest indrukwekkende album van 2009 blijkt.

Aanvullende informatie:

10 tracks, speelduur 39:20
Label: Rough Trade 
Distributie: de Konkurrent 
Website: www.antonyandthejohnsons.com