Actrice Sandrine Bonnaire heeft een zus die aanzienlijk minder geslaagd is in het leven. Sabine lijdt aan een chronische psychiatrische stoornis en woont met een paar lotgenoten en een toegewijd team begeleiders in een gespecialiseerd gezinsvervangend tehuis. Een wrange documentaire waarin aan de hand van familiefilmpjes getoond wordt hoe het misgelopen is.

Bonnaire laat de beelden voor een belangrijk deel voor zichzelf spreken. Toelichting beperkt zich tot enkele korte voice-over passages waarin de delen van de geschiedenis uiteengezet worden waar geen beelden van waren. Vrolijke vakantieplaatjes en een knap meisje dat zich minstens zo fotogeniek toont als haar zus de actrice zijn namelijk niet het hele verhaal.

Sabine was altijd al anders en legde met haar afwijkende, vaak agressieve gedrag een zware last op het gezin waarin ze opgroeide. Uiteindelijk niet meer te handhaven volgde een frustrerende tocht langs instanties, in de film vertaald in een krachtig statement tegen de manier waarop in Frankrijk met psychiatrische patienten en hun familie omgegaan wordt. Opname in een klassieke inrichting was de enige optie. Sabine kwam door de medicatie 30 kilo aan en veranderde in een gebogen lopend, voortdurend kwijlend wrak.

Sandrine stelt zich de pijnlijke vraag hoeveel van de oude Sabine nog leeft in dat lichaam, hoeveel er nog terug zal keren nu de oude diagnose verkeerd bleek en de aanpak aangepast is. Psycho-infantiel met autistische trekken heet ze nu. Infantiel is het gedrag van Sabine zeker. Ze bijt zich, slaat anderen, een flink portie pillen blijft noodzakelijk. Eindeloos zeurt ze dat haar zus moet blijven, om gek van te worden.

De schuldgevoelens die dergelijke geschiedenissen onherroepelijk bij familieleden oproepen worden heel mooi indirect aan de orde gesteld als Bonnaire spreekt met de moeder van een epilleptische medepatient.  Verstandelijk gezien kon je er allemaal niks aan doen dat het gelopen is zoals het gelopen is, maar het gevoel tekort te schieten blijft toch knagen.

Heel ontroerend is het eind van de film, als Sandrine de jeugdbeelden die gedurende de film als contrast met het heden te zien waren aan haar zus toont. Sabine barst uit in een luid gehuil, maar zegt erbij dat ze niet huilt. Het zijn tranen van geluk.

Een belangrijk probleem waar veel mensen in stilte mee worstelen wordt met deze film aan de orde gesteld op een zuivere manier, zonder effectbejag of emotioneel exhibitionisme. Juist de ingewikkelde schuldgevoelens die normaal sluimerend onder de oppervlakte blijven geven de film diepte en zeggingskracht.

Aanvullende informatie:
Frankrijk, 2007
Speelduur: 85 minuten
Regie: Sandrine Bonnaire
Scenario: Sandrine Bonnaire en Catherine Cabrol
Montage: Svetlana Vaynblat
Productie: Thomas Schmitt
Beeld: 4:3
Geluid: DD 2.0
Uitgave: Cinema Delicatessen www.cinemadelicatessen.nl
Distributie: de Filmfreak www.filmfreaks.nl