Luisteren naar een nieuwe CD in de wetenschap dat de maker net overleden is geeft altijd een wrange bijsmaak. Zanger, gitarist en liedjesmaker Marcel Brand was, als ik de berichten lees, een man die perioden van tomeloze energie en bevlogenheid afwisselde met diepe dalen, waarvan de laatste te diep voor hem bleek. Ontzettend tragisch. Aanknopingspunten in teksten vind je altijd, maar Brand is bovenal een levenslustig album van een band in topvorm.

Zes CD’s vol ambachtelijk gemaakte popsongs in Amerikaanse ‘lofi’ traditie maakte Club Diana, vernoemd naar een bordeel inderdaad. Bands als Pavement en Guided by Voices zijn geestverwanten, Neil Young heeft ook een onvaste stem en een rommelige sound, maar Club Diana heeft een duidelijk eigen geluid. Albumtitels en strak vormgegeven hoesjes vertonen een sterke onderlinge samenhang. Brand is na Match en Grill het laatste deel van een trilogie over vuur, daarvoor verschenen Sauna, Basin en Costa, de watertrilogie. De aangekondigde reeksen over lucht, aarde en vlees zullen er waarschijnlijk niet meer komen.

Technische perfectie is nooit het streven geweest, het vangen en oproepen van emotie wel. Een overslaande stem, een ongelijke inzet en een krakende gitaar doen vaak meer dan geluidtechnische botox behandeling. De term ‘lofi’ staat meer voor een attitude dan voor geluidskwaliteit, want die is ironisch genoeg uitstekend: realistisch, natuurgetrouw, rijk aan dynamiek.

Het niveau van de liedjes is over de hele linie hoog en het vertrouwde bandgeluid in een mengsel aan stijlen is verrijkt met koortjes en allerhande geluidjes, zoals het maffe fluitje in Tumbleweed, met koortjes en maffe fluit. Ontroering is er in overvloed, onder andere in het beklemmende tweeluik Breathe In en Breathe Out aan het eind van het album. Brand heeft zichzelf een waardig afscheid bezorgd en de achterblijvers een blijvend aandenken.

Aanvullende informatie:

13 tracks, speelduur 44:01
Label: My First Sonny Weissmuller
Distributie: de Konkurrent 
Website: www.clubdiana.com