Vreemd verschijnsel toch. Jaren is de butoh dans iets van een andere planeet, buiten de eigen belevingswereld, en ineens is er vlak na de foto op de nieuwe CD van Antony and the Johnsons een tweede ontmoeting. In de film van Doris Dörrie is Trudi gefascineerd door de Japanse dansvorm. Ze doet er zelf al een leven lang aan, met witgeschminkt gelaat, en ze zou graag eens zelf naar Japan gaan. Kan ze meteen haar favoriete zoon zien, en de Fuji.

Aan het begin van de film wordt Trudi even apart genomen door de arts van haar man Rudi. Ze krijgt te horen dat hij nog maar kort te leven heeft. Aan haar de keus het aan hem te vertellen of niet. Misschien is er nog gelegenheid voor een reis, suggereert de arts. Ze vertelt niks, maar Japan, dat kan later nog wel eens vindt Rudi, een stijve, voorzichtige man die meer dan genoeg heeft aan zijn werk in de afvalscheiding en een biertje thuis. Het reisje gaat dan maar naar de andere kinderen, in Berlijn. Ze krijgen er een kille ontvangst, de generaties blijken pijnlijk van elkaar vervreemd.

Van ellende plakken ze er maar een paar daagjes zee aan vast, maar daar overlijdt Trudi plotseling in haar slaap, na een aankondiging door een magere Hein in de vorm van een Butoh danser. Als om de wens van zijn vrouw postuum in vervulling te laten gaan reist Rudi naar Japan. De ontvangst door de oogappel van zijn vrouw is zo mogelijk nog minder hartelijk dan bij de Berlijnse kinderen. Een ontmoeting met een jonge zwerfster die ook de Butoh dans bedrijft leidt, als de mist rond de Fuji berg optrekt, uiteindelijk tot de onvermijdelijke catharsis, ook voor de zoon. Dit alles onder een oceaan aan kersenbloesems, het symbool voor de vergankelijkheid.

Doris Dörrie combineert in haar film een aantal populaire thema’s. Rouwverwerking, de verkilling van contacten in de geürbaniseerde wereld en de aantrekkingskracht van Oosterse spiritualiteit zijn ingredienten die garant staan voor succes bij een groot publiek, zo bleek ook op filmfestivals.

Sentimentaliteit ligt met zo’n verhaal gevaarlijk op de loer, en Dörrie ontkomt er niet aan. Ik werd bij het kijken in ieder geval behoorlijk gehinderd door ongeloof. Wat kan die Trudi ooit in haar saaie echtgenoot gezien hebben? En zijn metamorfose tot Butoh danser vergt een staaltje flexibiliteit waar je hem in de eerste helft van de film toch echt niet toe in staat gehouden zou hebben. Het verhaal, een sprookje bijna, wordt met overgave verteld, maar als Rudi zijn vrouw uiteindelijk terugvindt is hij mij al een tijdje kwijt.

Aanvullende informatie:
Duitsland/Frankrijk, 2008
Speelduur: 122 minuten
Regie en scenario: Doris Dörrie
Productie: Molly von Fürstenberg, Harald Kügler
Camera: Hanno Lentz
Montage: Frank C. Müller, Inez Regnier
Art direction: Bele Schneider
Muziek: Claus Bantzer
Met: Elmar Wepper, Hannelore Elsner, Aya Irizuki
Beeld: 16:9 anamorf
Geluid: DD 5.1
Uitgave: Homescreen 
Website: http://www.kirschblueten-film.de