Dit album, voorzien van de ondertitel Dialogues for guitar & string quartet, verschijnt op Challenge Classics, in de even fraaie als uniforme covers die kamermuziekopnamen op dat label delen. Bedrieglijk, want bij Klimt!, voorheen het Gustav Klimt String Quartet, staat de klassieke muziek zeker niet voorop. De ‘gesprekken’ met een zevental gitaristen worden gevoerd in zeer uiteenlopende talen met namen als jazz, flamenco en rock.

Klimt! had ook het Metropole strijkkwartet kunnen heten. Drie van de leden spelen in het orkest met die naam, net als het kwartet gespecialiseerd in het met klassieke instrumenten aftasten van de grenzen met populaire muziekvormen. Het vierde lid, Lorre Lynn Trytten, speelde onder meer in Flairck en bij Willem Breuker.

Klimt! zet graag componisten aan het werk. Veel van de composities op dit album zijn speciaal voor de gelegenheid gemaakt door de uitgenodigde gitaristen. Het eigen idioom van die solisten bepaalt de variatie van het album. Peter Tiehuis zet het kwartet na een melancholieke intro meteen aan het rocken in Gustav on the Rocks. Dat werkt niet echt. Bert Meulendijk doet met zijn lange, ijle elektrische gitaarklanken denken aan Jan Akkerman, die ook ooit zoiets met een orkest deed. Flamencogitarist Arturo Ramòn levert niet alleen een compositie, maar drukt ook zijn stempel op een zeer vrije, uitbundige interpretatie van twee delen uit een gitaarkwintet van Boccherini. Een van die delen wordt om onheldere reden een ‘bonus track’ genoemd.

Leonardo Amuedo, Axel Hagen, Maarten van der Grinten en Olaf Tarenskeen hanteren een jazzy speelstijl, de laatste in een drietal composities van Lorre Lynn Trytten. Het enige werk dat klassiek aandoet is Trinity, voor het kwartet geschreven door de Finse componist en arrangeur Veli-Matti Halkosalmi. Waarom het op dit album staat is niet duidelijk, want een gitaar is niet te bekennen. Wel bevalt het werk me verreweg het beste. Want hoe mooi en knap er ook gespeeld wordt, de combinatie van stijlen levert hier in mijn oren niet veel toegevoegde waarde. Jazz met een strijkje, dat is mooi, maar ook een tikje bloedeloos, tam. Pop of rock lijden daar nog veel meer onder.

De toelichting van cellist Bastiaan van der Werf is populair van toon, al vergist hij zich hier en daar met moeilijke woorden als connotatie en enigmatisch.

Aanvullende informatie:
15 tracks, speelduur 78:16
Label: Challenge Classics