- lees hier het eerste deel van de Sooloos recensie -
De Western Electric 300B en de andere buizen in de versterker zijn nu op temperatuur en we kunnen een eerste selectie gaan spelen. Het werken met de grafische interface en het aanraakscherm is kinderlijk eenvoudig en bovendien echt razendsnel. Een tip op het scherm en de volgende 18 hoesafbeeldingen staan alweer klaar. Tip-tip-tip en je bladert real-time door de bibliotheek. Onderin het scherm is een alfabet beschikbaar om snel naar een beginletter te gaan. Ook razendsnel. Wel is het nog steeds voor ons wennen aan de labeling. Frank Zappa staat bij de ‘F’, Miles Davis bij de ‘M’ en Mozart bij de ‘W’.
De eerste ‘cd’ - of hoe noem je eigenlijk een geript stuk muziek? – is Kind Of Blue. Na de keuze en een tikje op de play afbeelding start de muziek direct. De vertraging tussen de selectie en de eerste toon is heel klein, veel kleiner dan menige audio cd speler. We spelen nu via de ingebouwde DAC van de Control en de geluidskwaliteit is gewoon goed te noemen. Geen accenten op bepaalde frequentiegebieden, geen scherpte of matheid. Het stereo beeld is duidelijk en de afzonderlijke instrumenten hebben voldoende ‘lucht’ om zich heen. Dit blijkt bij diverse opnamen die we selecteren uit de duizenden tracks die ter beschikking staan. Het leuke van zo’n systeem dat eigenlijk een eigentijdse jukebox is, is het ontdekken van nieuwe muziek. Met 2400 albums ter beschikking is dit een feestje. Toch ontdekken we iets storends tijdens het spelen, of eigenlijk drie dingen.
Het eerste is het feit dat de Sooloos geen pauzes tussen de tracks laat vallen. De ene tracks sluit naadloos aan op de volgende. Het resultaat is dat je heel moe wordt van en bij het luisteren. Het zijn juiste de stiltes tussen de nummers die een zekere spanning veroorzaken in het geheel van de muziek. Producers spelen met die intertrack gaps en passen niet altijd een standaard lengte toe als bijvoorbeeld 2 seconden. Het duurde even voor we in de gaten hadden wat er aan de hand was. Dan volgt het uitzoeken hoe dit euvel te verhelpen is. Een systeem als de Sooloos moet ook gaps kunnen verwerken, immers, EAC haalt deze informatie ook op van de originele cd. Het blijkt dat de instelling in de Zone omgeving zit. De Sooloos kan werken met meerdere zones zoals woonkamer, slaapkamer of kantoor en voor elk van deze zones is een aparte instelling te maken voor wat het de intertrack gaps aangaat. De zone die wij gebruiken bij de test van het systeem heeft de zogenaamde Crossfade op 5 staan. Als we deze Crossfade uit zetten vallen er weer spannende stiltes en is het luisteren voor ons weer aangenaam.
De andere twee zaken die als negatief bestempeld kunnen worden is ten eerste het geluidsniveau van de Twinstore. Onze luisterrumte is heel erg stil en dan valt het geluid van de schijven des te goed op. We hebben de Twinstore overigens vlak bij de overige appartuur staan. Sooloos raadt zelf overigens ook aan de Twinstore ‘uit het gehoor’ te plaatsen. De gebruikte ethernet verbinding maakt het eenvoudig de Twinstore ver weg van de luisterruimte op te stellen. De software, de Twinstore draait een Linux variant, meldt aan de Control 10 als er zich een hardware probleem voordoet dus als de schijven uit het zicht zijn, blijft er toch controle op bestaan. Nee, de enige echte kritiek gaat uit naar de externe voedingen. Bij een systeem in deze prijsklasse verwacht je hoge kwaliteit voedingen die vooral stil hun werk doen. Dit laatste doen de voedingen die wij megeleverd kregen met de Sooloos set zeker niet. Ze verspreiden een irritant geluid als van een thyristor. De importeur meldt overigens dat dit een incident betreft en dat het probleem inmiddels niet meer mag voorkomen.
Na het luisteren via de ingebouwde DAC die dus zeker niet tegenviel gaan we eens luisteren met een externe DAC. Hiervoor komt een PS Audio PWD het systeem aanvullen. Dan valt niet te ontkennen dat het geluid geheel open komt. Het beeld krijgt veel meer (letterlijke) diepgang en er speelt zich veel meer af achter de luidsprekers. Naast de losgemaakte diepte informatie is ook de hoogte van het geluidbeeld meer gedefinieerd en hebben instrumenten meer afbeelding en dimensie. Met diverse opnames uit de beschikbare bibliotheek die niet zijn platgeproduceerd komt deze informatie prachtig naar voren. De meer commerciele en helaas daarom platte opnames blijven overigens gewoon lekker klinken.
