Film is een medium met inmiddels aardig ingesleten conventies. Dat er een gemaakt wordt die al die gebruiken aan de laars lapt gebeurt niet zo vaak. Hukkle, het debuut van de jonge Hongaarse filmmaker György Pálfi, is zo’n zeldzaam, hoogst origineel geval. 
Hukkle (uit te spreken als ‘hoeklèh’) is een verzonnen woord dat het geluid van een hik nabootst. Erg toepasselijk, want de hele film lang zit er een oud rimpelig mannetje op een wankel bankje te hikken. Langs hem heen paradeert zo ongeveer alles wat er voorvalt in een klein boerendorp.
Waar de meeste films gaan over mensen, wat ze doen en zeggen, krijgen hier de dieren even veel aandacht en wordt er de hele film lang geen woord gesproken. Dat betekent niet dat er op het geluidsspoor weinig te beleven valt, in tegendeel. Alles ritselt en suist, heel bijzonder. Je zou bijna in de veronderstelling kunnen raken dat Hukkle een soort idyllische natuurdocumentaire is, met de lome sfeer van een hete zomerdag, maar tussen neus en lippen door gebeuren er wel vreemde dingen met de mensen.
Er zijn namelijk nogal wat sterfgevallen. Er wordt gif gebruikt door een vrouw om mannen het loodje te laten leggen. Hukkle ontpopt zich als een mysterieus misdaadverhaal waarbij de camera continu de verkeerde kant op gericht staat. Terwijl wij naar de mooie plaatjes van de beestjes kijken is er een duister moordcomplot gaande, waar we slechts uiterst moeizaam een glimpje van meekrijgen. Motieven zijn wel te veronderstellen, maar niet meer dan dat. Enig houvast van woorden is er slechts in de liedjes die aan het eind van de film gezongen worden, de reden om toch maar de ondertiteling bij deze DVD in te stellen. 
Pálfi noemt zijn film een ‘symphony of noises’, waarbij geluiden de rol van dialogen overnemen en het ritme van die geluiden centraal staat. Er wordt extreem ingezoomd op details, zowel geluidsmatig als visueel. Mieren en mollen worden beeldvullende beesten, lieveheersbeestjes die over het snoer van een koptelefoontje lopen zijn een gebeurtenis, en de ooievaar bekijkt het dorp een stuk kritischer dan de hikkende man. Mensen hebben erg de neiging de invloed van de natuur op hun leven niet te zien, lijkt Pálfi te willen aantonen. 
Het levert een vervreemdende kijkervaring op, en door de gortdroge humor ook een erg grappige. Het commentaarkanaal wekt de indruk dat de makers ook veel plezier gehad te hebben in de twee jaar dat ze het dorpje Ozora met hun stadse blikken bestudeerden.
Grappen en smakelijke anekdotes, weinig inhoudelijke verklaringen waar we iets mee kunnen. Voor Pálfi lijkt zijn film volkomen vanzelfsprekend. Informatiever is de ook zeer vermakelijke ‘making of’ documentaire, eigenlijk een aparte film over de bewoners van het dorp.
Verder bevat deze ook in technisch opzicht uitmuntend verzorgde DVD nog een filmpje ‘Pre-Hukkle’, waarschijnlijk een vroege versie van de film, wat outtakes en voor op de computer ook nog de fraaie website, die u ook gewoon via www.hukkle.hu kunt bezichtigen.
Aanvullende informatie:
Hongarije, 2002
Speelduur: 75 minuten
Regie en scenario: György Pálfi
Productie: Csaba Bereczki, Andras Bohm
Camera: Gergely Pohárnok
Montage: Gábor Marinkás
Geluid: Tamás Zányi,
Muziek: Balázs Barna, Samu Gryllus
Met: Ferenc Bandi, mevrouw Rácz, Jozsef Farkas, Ferenc Nagy, mevrouw Nagy
Beeld: 16:9, anamorf
Geluid: DTS, Dolby Digital 5.1 en 2.0
Extra’s Engels ondertiteld
Distributie film: Contact Film
Uitgave DVD: Moskwood Media
Website film: www.hukkle.hu
