Het beestje kan maar een naam hebben, maar Jason Molina is daar niet zo duidelijk in. Songs: Ohia lijkt tegenwoordig Magnolia Electric Co te heten. Een gruizige, traag rockende band, met een iets vastere bezetting dan de oude naam jarenlang herbergde.

Op de laatste CD van Songs: Ohia, Magnolia Electric Co geheten, was de bandnaam al nergens afgedrukt. Alleen een door de platenmaatschappij geplaatst stickertje gaf aan dat het de nieuwe Songs: Ohia betrof. Er verscheen nog een LP van Molina solo, onder de naam Pyramid Electric Co, en nu dus deze als eerste van een nieuwe band gepresenteerde CD.

Ook nu ontbreekt weer belangrijke informatie op de hoes. Nergens staat dat het hier gaat om een registratie van een concert in 2003, in Brussel. Een avond van een tournee die nog onder de naam Songs: Ohia afgewerkt werd. Hoezo verwarrend?

Songs: Ohia heeft afgelopen jaren een aardige reputatie opgebouwd in Europa. Het Nederlandse clubcircuit wordt met regelmaat aangedaan. Daarbij is altijd afwachten waarmee Molina op de proppen komt. Solo of met een volledige band, en met wat voor materiaal. Hij heeft namelijk de ongebruikelijke gewoonte vooral nieuw, nog niet uitgebracht werk te spelen.

Dat was ook het geval bij de tournee waar nu Trials & Errors uit voortgekomen is. De avond in 013 staat mij niet bepaald in herinnering als een geslaagde. Met het hoofd verstopt in een grote cowboyhoed was Molina slecht te horen in het troebel geluid gehulde, lange en structuurloos voorthobbelende songs, die weinig houvast boden. De magie, zo kenmerkend voor Molina, voelde ik geen moment. Toen er ook nog eens halfweg de geplande setlist een medewerker van de poptempel het podium opkwam, en vertelde dat het tijd was om te stoppen (er was nog een dansavond gepland), was de avond helemaal goed verziekt.

Het zijn herinneringen die terugkomen bij het beluisteren van de CD. Van de tien tracks zijn er inmiddels drie verschenen: twee op Didn’t it rain en eentje op de Magnolia CD. Drie tracks zullen op een deze zomer te verschijnen studioalbum komen, en de overige vier nummers blijven dus alleen op deze CD vereeuwigd.

Ze zijn allemaal vooral lang: tussen de zes en negen minuten, samen goed voor ruim 72 minuten muziek. Alles als gebruikelijk in slepend tempo, met stevige, Neil Young achtige gitaarsoli vol gruis, van Jason Groth en soms ook Molina. Het geluid, hoewel veel beter dan in Tilburg, houdt nog steeds niet over. De gitaren klinken schril en de snaardrum nu en dan tamelijk irritant bij het monotoon voortsjokken. Voor Molina’s melancholieke stem houd ik een zwak, maar hier is het wel erg veel van hetzelfde.

Het blijft een sympathiek figuur, maar de huidige fase in de loopbaan van Jason Molina komt mij niet over als de meest geïnspireerde of inspirerende. Zijn recente muziek raakt mij in ieder geval aanzienlijk minder dan de eerste Songs: Ohia CD’s, met nog altijd The Lioness als mijn favoriet. Stilte kan zo veel krachtiger zijn dan herrie. De titel van de CD vind ik dan ook passend: geprobeerd en mislukt.

Aanvullende informatie:
10 tracks, speelduur 72:24
Label: Secretly Canadian  SC98
Distributie: de Konkurrent 
Website band: www.songsohia.com