Antonio is een behoorlijk gestoorde man. Om het minste of geringste wordt hij ongelofelijk kwaad, vooral op zijn vrouw. Ook het zoontje krijgt behoorlijk wat mee van de uitbarstingen. Tegelijk houdt Antonio zielsveel van zijn gezin. Dat maakt hem tot een tragische figuur, al maakt zijn gedrag het onmogelijk sympathie voor hem op te brengen. Mooi wordt duidelijk gemaakt hoe ambivalent Pilar is in haar gevoel voor haar man. Haar zus probeert haar bij hem weg te houden, en uit moeder’s reacties blijkt dat haar huwelijkservaringen niet veel anders waren dan die van Pilar. Foute keuzes lijken erfelijk. Pilar vindt een baantje in een museum, waar ze zich voor het eerst helemaal in kwijt kan. Antonio, die zijn vrouw gaat stalken, wordt hier ontzettend jaloers van. Hij wil zijn vrouw terugwinnen, maar dat is lastig als je steeds zo uit je bol gaat en haar dan de vreselijkste dingen aandoet. Hij gaat naar een therapeut en doet mee aan een groep lotgenoten, maar het blijkt onmogelijk voor hem zijn patroon echt te doorbreken. Als Pilar bij hem terugkeert gaat het dan ook al snel weer mis. Wat dat betreft is Te doy mis ojos zeker geen optimistische film.
Het verhaal en de cinematografie van dit debuut van Icíar Bollaín zijn niet superbijzonder. Wat de film onvergetelijk maakt is het indringende acteerwerk van Laia Marull en Luis Tosar. Pilar en Antonio worden ondanks hun moeilijk invoelbare keuzes en gedragingen mensen van vlees en bloed. Hoewel je van hun achtergronden slechts kleine details kunt afleiden leer je ze echt kennen. Tosar roept een constante dreiging op, hem zien is bijna fysiek beklemmend. Dat maakt kijken naar dit ontsporende huwelijk een emotioneel aangrijpende ervaring.
Te doy mis ojos was in eigen land een groot succes. Van de Spaanse filmprijzen, Goya’s geheten, werden er zeven gewonnen, waaronder die voor beste film en beste acteur. Het commerciele succes is opmerkelijk voor een zo sobere, huiselijke film met een weinig vrolijk makende boodschap.
De DVD heeft het kleine nadeel dat het lang duurt eer je op het menuscherm aangekomen bent. Eerst moet er nog een spotje tegen kopieren van bijna een minuut doorgekeken worden, en dan volgen er nog vele schermen van kijkwijzer tot productiemaatschappijen. Niet zo kijkervriendelijk. Verder zocht ik vergeefs naar de op het doosje aangekondigde extra’s, zijnde een interview met de regisseur en een korte film van zijn hand. Maar laat u zich door deze kleine kanttekeningen niet van deze indrukwekkende film afhouden.
Aanvullende informatie:
Spanje, 2003
Speelduur 106 minuten
Regie: Icíar Bollaín
Productie: Santiago García de Leániz
Scenario: Icíar Bollaín, Alicia Luna
Muziek: Alberto Iglesias
Met: Laia Marull, Luis Tosar, Candela Peña
Beeld: 16:9 anamorf
Geluid: Dolby digital 5.1
Uitgave: A-Film
