Na de absurdistische opera Vier voor Vier brengt het Zaanse collectief De Kift op haar zevende album weer eens gewoon een serie losse liedjes in haar onnavolgbare, volstrekt eigen stijl. Een organisch mengsel van anarchistische punk, fanfare, melancholische folk, in het Nederlands vertaalde Russische poezie en Hollandse nuchterheid, als altijd gebracht met een verpletterend enthousiasme.
Genieten van een nieuwe CD van de Kift begint altijd met verbazing over wat voor een verpakking ze nu weer bedacht hebben. In eigen beheer wordt altijd weer iets moois gebrouwen – wie denkt dat de CD te klein is voor originele verpakkingswijze wordt steevast gelogenstraft. 7 ziet er opnieuw behoorlijk arbeidsintensief uit – de vrijwilligers rond de Kift hebben weer flink doorgewerkt. Een soort postpakketje, met echte zegel en stempels. Doorknippen van het sigarettenzegeltje biedt toegang tot de inhoud: twee pakjes, het lijkt wel sinterklaas. In een reclamevelletje als kwam het van een drogist zit de CD, in een blaadje met de namen van de medewerkers een prachtig geïllustreerd boekje waarin de teksten in drie talen afgedrukt staan, want de Kift wordt op handen gedragen in Frankrijk en inmiddels zelfs ook in de VS.
7 brengt geen muzikale aardverschuivingen in het robuuste oeuvre van de Kift. Wel zijn er ontwikkelingen. Frank van den Bos heeft de band verlaten, zijn droogkomische aanwezigheid zal vooral op het podium gemist worden. De optigon, een soort prehistorische sampler, is nog wel te horen, maar het ontbreken van de piano wordt gecompenseerd door prominenter krassende gitaren en blazerarrangementen die hier en daar orkestrale vormen aannemen. Patrick Votrian en Han Hulscher zijn ware virtuozen op het koper. Banjo en steeldrum leveren opvallende accenten – aan variatie geen gebrek.
Vertrouwd zijn de ingewikkelde, noest en hoekig gespeelde ritmes en de Zaanse tongval van voorman Ferry Heyne. Waar hij vroeger een vorm van spreekzingen bedreef zijn zijn vocalen tegenwoordig allemaal op melodie, gewoon gezongen dus. De teksten zijn dit keer afkomstig uit een aantal bundels vertaalde Russische poezie. Bedrieglijk eenvoudige woorden, in hun absurdisme niet altijd onmiddellijk te duiden, oftewel, blijvend interessant. Heel veel weemoed en verlangen, het leven valt zelden mee.
Drie jaar werd er gewerkt aan deze plaat, en dat is te merken. Op zwakke momenten is de Kift sowieso zelden te betrappen, maar de vijftien liederen die hier geboden worden zijn continu van topniveau. Alles klopt en is geperfectioneerd zonder dat daarbij de ziel verloren ging (altijd een gevaar van schaven). Als u de Kift nog niet kende hebt u veel gemist, maar gelukkig valt dat via prachtige CD’s een beetje in te halen. Laat u snel overdonderen door bijvoorbeeld een paar nummers van 7 te downloaden van de Kift website. Kunt u meteen even kijken of ze in de buurt komen optreden, want de Kift live is altijd een feest.
Aanvullende informatie:
15 tracks, 50:39
Website www.dekift.nl
