Muziekverzamelaar en oud-deejay Raymond Kok (33), werkzaam in de verzekeringsbranche, is hard op weg van zijn muziekhobby zijn beroep te maken. Vorig jaar zette de Brabander Selected Sounds op. Het bedrijf verzekert je platencollectie en apparatuur en taxeert vinyl. “Het is een beetje dubbel. Aan de ene kant de commercie, aan de andere kant de liefde.”
“Muziek is onrust”, lacht Raymond Kok, wijzend op een flinke stapel elpees in de hoek van de woonkamer en een stapeltje bij de platenspeler. “Die moet ik allemaal nog uitchecken, daarom mogen ze nu even in de kamer rondslingeren.” In het huis van Kok puilen de kasten uit met elpees en singles. Met zijn vrouw heeft hij recentelijk een ‘compromis’ gevonden voor het ‘vinylprobleem’; schuifdeuren voor de kasten zodat de platen haar niet de hele dag aanstaren. Verder kan ze prima leven met de verzamelwoede en muziekpassie van haar man.
Wat hij deze week nog aangeschaft heeft? De nieuwe Peppers, ‘uiteraard’, The Editors en Arctic Monkeys. “Dat soort nieuwe dingen koop ik standaard. Vooral om op de hoogte te blijven. Maar het is eigenlijk nog veel leuker om iets te kopen wat nog niemand kent, maar wat wel erg goed is. Bijvoorbeeld obscure sixties-garage. Die je aan anderen kunt laten horen en dat ze dan zeggen: wow man, wat is dit nou weer?”
Omnivoor
Kok is een muzikale omnivoor. In zijn huiskamer klinkt zowel The Doors, de swampblues van George ‘Harmonica’ Smith als obscure Krautrock. Zolang het maar muziek is voor het hart en voor de voeten. Anders gezegd, een song moet hem raken én je moet er bij voorkeur op kunnen dansen. Dat laatste credo hield de Brabander over aan zijn tijd als deejay. “Ik geloof niet dat muziek is gemaakt voor individuen. Er hoort een groepsgevoel bij. Het is prachtig als je als deejay een grote groep mensen de emotie van een song kunt laten absorberen.” Emotie en de juiste vibe vindt de Brabander vooral terug in garage uit de jaren zestig, in obscure funk uit de jaren zeventig, moderne jazz en in de betere podium- en popmuziek. “Ik heb tijden gehad dat ik ergens binnenliep en de muziek was drie minuten lang te belegen, dan was ik weg, kon ik niet aanhoren. Maar ik ben toleranter geworden. Iedere muziek heeft zijn functie. Ik ben ook helemaal niet vies van hitparademuziek.” Maar het allermooiste van muziek zijn misschien wel de herinneringen, zegt Kok. “Ik draaide laatst met een oude schoolvriend een single van Dog Eat Dog. Het gevoel van die tijd kwam meteen bovendrijven. Alles viel op z’n plek, zo gaaf.”
Broekie
In de ogen van de gemiddelde muziekverzamelaar is hij natuurlijk nog een broekie, zegt Kok. “De babyboomers, ofwel de stevige vijftigers van nu, zijn toch de grootste groep verzamelaars. Maar verzamelen zit er bij mij van jongs af aan al in. Ik was een jaar of tien toen ik mijn eerste single kocht, Message to my girl van Split Enz. Sinds de jaren tachtig volg ik de markt voor platen, singles en cd’s op de voet.” Het móeten is er weliswaar een beetje af, zegt Kok, toch komen er wekelijks nog zo´n vijfentwintig items bij. Apparatuurfreak of audiofiel is Kok niet. “Als het goed klinkt, dan klinkt het goed”, zegt hij nuchter. Toch is hij momenteel aan het proefdraaien op een hoogwaardige nieuwe set. “Ik was laatst bij een demonstratie op een beurs waar men me liet horen hoe muziek écht kan klinken. Okay, heb ik toen besloten, ik ga er toch maar aan werken.”
Pandora’s popdoos
Muziek was vroeger alom aanwezig, thuis bij Raymond Kok. Zijn vader en oom speelden in verschillende bandjes, rock & roll en indorock, muziek die ook thuis veel werd gedraaid. “Ik weet nog dat ik als kind van vijf, zes jaar al interesse had voor hitlijstjes. Stond Boney M zeven weken op één, vroeg ik aan mijn vader: ‘wat stelt dat nou eigenlijk voor pa, zeven weken op één?’ " Kok ging verzamelbandjes opnemen van de radio en langzaam opende de ‘popdoos van Pandora’ zich voor hem. Op de middelbare school kwam hij in contact met een straatgenootje met een drive-in-show. Van het een kwam het ander en op zijn veertiende stond Raymond zelf achter de draaitafel. Eerst nog op schoolfeestjes en in kleine zaaltjes, maar al snel in de grotere (studenten)uitgaansgelegenheden in Brabant.
Retro
Een allround-deejay met een zwak voor rock en retro, die het jammer vindt dat ‘veel jeugd de klassiekers alleen nog maar kent van de reclame.’ Zijn geheim: van de vijf platen die hij draaide was er één een actuele hit, twee waren in de discotheek waar hij draaide populair, één plaat was totaal onbekend, en één nummer was een hit die volgens Kok nog een hit moest worden. “De automatische piloot was aan mij niet besteed. Ik wilde ook mezelf verrassen en vooral: mensen overtuigen: jongens dit is misschien niet op MTV, maar deze plaat heeft wél een geweldige vibe. Ik wilde ook anderen voor zijn. Voordat Tarantino Little Green Bag ontdekte, wilde ík dat nummer pluggen.” Tien jaar lang was Kok deejay, maar toen kreeg hij kinderen. “Het is niet erg praktisch om midden in de nacht thuis te komen en dan ’s ochtend met een halve kater luiers te verschonen.” Met pijn in het hart hield hij zijn deejaycarrière voor gezien, maar zijn passie voor muziek bleef.
