REVIEW

Late Bloomers

Met de stelling Getting old ain’t for sissies raakt een van de personages de kern van deze film. Na dertig jaar huwelijk staan Adam en Mary, tegen de 60, onherroepelijk voor een overgangspunt in hun leven. Ze gaan er heel verschillend mee om, met een huwelijkscrisis als gevolg.

Mary (Isabella Rossellini) schrikt zich rot als haar geheugen een keer faalt. Ze is al haar zelfvertrouwen kwijt en gaat zich krampachtig voorbereiden op de oude dag. Aerobics in een zwembad en vrijwilligerswerk worden fiasco’s. Ze laat het hele huis aanpassen met handgrepen als was ze slecht ter been.

Haar man Adam (William Hurt) ontkent liever dat zijn successen als architect ver achter hem liggen. Hij probeert zich te verjongen met een nieuwe outfit en jonge assistentes. Waar Mary haar carrière in het onderwijs afgesloten heeft klampt Adam zich vast aan zijn werk. Als de irritaties de overhand krijgen trekt hij zich terug in zijn kantoor. In de tweede helft van de film proberen de kinderen op onhandige wijze de relatie van hun ouders te redden.  

Aan de acteurs ligt het zeker niet, maar Late Bloomers voelt stroef. Mogelijk heeft dat er mee te maken dat Londen als setting in je verwachtingspatronen gekoppeld is aan de subtiele timing van de Britse humor. Late Bloomers is een Frans Belgische coproductie, regisseuse en scenarioschrijfster Julie Gavras, dochter van filmmaker Costas Gavras, heeft een Frans – Griekse achtergrond, dus Britse humor is bij haar niet aangeboren.

Er zitten best leuke one-liners in het script, maar die worden vaak te nadrukkelijk lollig gebracht en werken niet. De personages blijven oppervlakkig en komen daardoor niet echt tot leven.

Logisch dat deze kleine film de Nederlandse filmtheaters niet gehaald heeft, het is geen hoogvlieger. Onderhoudend zo lang hij duurt, daarna rest schouderophalen. Wel is er een leuke, door blazers gedomineerde soundtrack.

Aanvullende informatie:
Frankrijk/België/VK, 2011
Speelduur: 85 minuten
Regie: Julie Gavras
Scenario: Olivier Dazat, Julie Gavras
Muziek: Sodi Marciszewer
Camera: Nathalie Durand
Met: Isabella Rossellini, William Hurt
Beeld: 1,85:1 anamorf
Geluid: DD 5.1 Engels gesproken
Uitgave: Lumiere
Website






EDITORS' CHOICE