Nederland is een rockband rijker. Dat lijkt op zich geen nieuws, want rock leeft al jaren en zal dat gelukkig ook nog heel lang blijven doen. Logisch dus, dat er nieuwe bands opkomen die het genre omarmen en er –hopelijk- hun eigen interpretatie aan geven. De geijkte tracks die op de radio te horen zijn, geven daar helaas niet altijd blijk van. En dan is het fijn als er een band opduikt die wel met verve voortborduurt op het genre, maar met een volledig eigen geluid.

Ik heb het over de band Navarone. Hun eerste album is sinds kort verkrijgbaar en kreeg de titel A Darker Shade Of White mee. Het album is verkrijgbaar op cd, als download en gelukkig ook op vinyl. Het laatste medium ligt nu al enkele dagen veelvuldig rondjes te draaien op het draaiplateau van mijn platenspeler en dat is vaak een teken van een goed album. Maar ik loop op de zaken vooruit.

Navarone is ontstaan in 2008 en begon met een andere bandnaam. De voorliefde voor het gitaarspel met de intensiteit van de zeventiger jaren bracht de band, die eerst Overthrow heette, samen. Zanger Merijn van Haren en gitarist Kees Lewiszong speelden met hun band in het voorprogramma van Golden Earring en trokken de aandacht van niemand minder dan Barry Hay. Die laatste kwam uiteindelijk met een voorstel om de bandnaam te veranderen naar The Guns Of Navarone, naar de gelijknamige film. Om niet verward te worden met een andere rockband waar de naam ‘Guns’ voor staat werd de naam uiteindelijk ingekort naar Navarone. Enkele jaren, wat wisselingen in de bezetting en –naar verluidt- een vervelende aandoening aan de stembanden later is daar dan eindelijk A Darker Shade Of White.

De LP bestaat uit zeven tracks, waarop de vijf bandleden heerlijk rockende klanken afwisselen met rustige, dromerige muziek. Devariatie in tempo’s, structuur en slepende percussie maken van A Darker Shade Of White een prettige luisterervaring. Daarbij is zowel de zang van Merijn als het gitaarwerk van Roman Huijbreghs en Kees Lewiszong van zo’n on-Nederlands goed niveau dat de weg naar de toekomst op internationaal niveau vrij moet zijn van obstakels. De invloeden zijn weliswaar herkenbaar, van Pink Floyd (December) tot aan Doors/ Zeppelin-achtige tracks zoals The Red Queen Effect. Veel gitaarwerk met een stevige basis, maar dan met een eigen gezicht. De in de Haarlem door Rinus Hooning gemasterde vinylversie klinkt erg goed en is een echte aanrader voor rockliefhebbers. Het album zelf is grotendeels opgenomen in een leegstaande varkensschuur, en het is juist die eigenwijze aanpak dat Navarone klaarmaakt voor de grote doorbraak. Dit debuutalbum is zo sterk, dat de band wel door moet breken bij het grote publiek. En dan maar hopen dat ze hun eigen gezicht en creativiteit behouden en niet toegeven aan de eisen van de kleinere Nederlandse popmarkt, zoals Kane, Anouk en veel meer hebben gedaan. Aanrader!

Label: Eigen beheer
Speelduur: 29 minuten
Website