Een merkwaardig viertal vormt samen een groepje dat regelmatig vergadert in een gymzaal. De leider heeft eindelijk een naam voor het collectief bedacht: de Alpen. Want uit die naam valt niet op te maken wat ze doen (dat is geheim). En het is ook symbolisch, want Alpen zijn niet te vervangen. Terwijl Alpen wel gemakkelijk andere bergen kunnen vervangen.

Hoe vaag het ook is, het duidt precies aan wat ze doen: een surrogaat bieden aan mensen die een geliefde verloren hebben. Ze verhuren zich als acteur die voor de overledene speelt, zodat het rouwproces wat vergemakkelijkt zou kunnen worden. Perfect gaat dat niet altijd. Het spel is kunstmatig en er gaat wel eens wat mis.

Die Alpen, dat is wel bijzonder vreemd groepje. De twee mannen zijn buitengewoon autoritair. Een gymleraar die zijn leerling voortdurend vernedert en de leider, die zich Mont Blanc noemt omdat dat de hoogste Alp is en zich erg bizar gedraagt. Ze zijn doodserieus in hun werk, voor zover ze een privé-leven hebben naast het werk vertoont dat veel overeenkomsten met het werk. Zo neemt een van de vrouwelijke leden, een verpleegster, als de kapper van de gymleraar overleden is diens rol over.

De dialogen in Alps zijn voortdurend triviaal, wat vervreemdend werkt. Eindeloos gaat het over mokken, sport, het weer, eten (schnitzel met puree) en welke soorten lampen er zoal bestaan. Aan een stervend meisje vragen wie haar favoriete acteur is, dat is toch apart.

Yorgos Lanthimos maakte enkele jaren geleden indruk met zijn niet minder absurdische film Dogtooth, waarin een autoritaire vader zijn gezin wijsmaakt dat de wereld vol gevaarlijke wezens zit. Hij schets een verontrustend zieke wereld, waarin mensen elkaar voortdurend wreed in de houdgreep nemen. 

Het gegeven van Alps doet denken aan Rent a Friend van Eddy Terstal, over een soort uitzendbureau voor mensen die een vriend zoeken. Het verwerken van sterfgevallen middels toneelstukjes was ook het thema van de Japanse film After Life, alleen dan vanuit het perspectief van de overledenen.

Als korte extra is een tenenkrommend item van het filmprogramma CinemaTV, waarin de interviewer weinig van de film begrepen blijkt te hebben de hoofdrolspeler en regisseur slechts doorzaagt over de ingetogen acteerstijl. Ongewild onderstreept hij hiermee de kern van de film, dat mensen elkaar niet begrijpen en raar in elkaar zitten. Lanthimos maakte wederom een film die te denken geeft. Voor wie zich openstelt voor zijn bijzondere stijl.   

Aanvullende informatie:
Griekenland, 2011
Speelduur: 89 minuten
Regie: Yorgos Lanthimos
Scenario: Efthymis Filippou, Yorgos Lanthimos
Camera: Christos Voudouris
Montage: Yorgos Mavropsaridis
Met: Aris Servetalis, Johnny Vekris, Ariane Labed, Aggeliki Papoulia, Stavros Psyllakis
Extra: interview
Beeld: 1:2,35 anamorf
Geluid: DD 5.1
Uitgave en distributie: de Filmfreak