Ziya Ertekin, alias DJ Flamingo, maakt cd-mixen van oude 78-toerenplaten. Ook is hij muzikant, deejay, platenverzamelaar, ‘muziekonderzoeker’, en sinds hij voor een habbekrats een Quad-versterker kocht, een toegewijd audiofiel en vintage-fanaat.
Ziya Ertekin werd in het Brabantse Oss geboren uit een Turkse vader en Nederlandse moeder. In Utrecht doorliep hij de Kunstacademie, sinds tien jaar woont hij in Rotterdam. Vanaf zijn veertiende maakt Ertekin muziek, al jaren is hij professioneel muzikant. Hij zingt en speelt Spaanse gitaar en banjo. Het liefst doet hij - net als zijn Mississippi-deltablueshelden - onversterkt een rondje door de zaal. Onlangs trad hij nog op met Schradinova van Janne Schra.
Maar de Rotterdammer is vooral bekend als 78-toerendj Blue Flamingo. Eerder dit jaar verscheen op het Excelsior-label Congo Jazz, zijn tweede cd. Evenals zijn eerste cd (78 R.P.M.) bestaat Congo Jazz uit drie verschillende delen, deze keer gegroepeerd rond stokoude hot jazz, Congolese rumba en gospel, door Ertekin inventief aan elkaar gemixt. Het zijn zeker niet alleen obscure acts, we komen ook namen tegen als Duke Ellington, Big Maybelle, Thomas Dorsey en Mahalia Jackson. Met zijn platen en performances spreekt de Rotterdammer een opvallend breed publiek aan.
78-toerenvirus
Ertekin begon met het verzamelen van platen toen Nederland aan de cd ging en mensen en masse hun collecties bij het grof vuil zetten. “Ik heb complete jazzcollecties van de afvalberg gered, inclusief schitterende Blue Note-platen.” Hij was modeontwerper en muzikant en ging als vinyldj draaien, een bijzonderheid in de jaren negentig toen alleen housedeejays nog vinyl gebruikte.
Maar toen hij een Thorens TD 124-platenspeler kreeg, ging een andere wereld voor hem open. Op de pick-up bleek een mysterieuze 78-toerenknop te zitten. Op een rommelmarkt kocht hij een 78-toerenplaat, The Mooche van Duke Ellington. “Wow, schellak bleek nog een betere kwaliteit te bieden, het geluid is nog veel directer en dynamischer dan vinyl”, zegt Ziya. “Ik was ook meteen verknocht aan het materiaal, gemaakt van de afscheiding van de lakkever, honderd procent natuurlijk. Zo broos, maar ook zo mooi. De labels zijn vaak echte kunstwerken.”
Foto: Jan van der Ven
Dansmuziek
Inmiddels heeft Ertekin zo’n zeven à achtduizend 78-toerenplaten. Bijna allemaal gemaakt van schellak, een enkeling van vinyl. De oudste is van rond 1900, een plaat van James Brown, een persing speciaal voor de jukebox, is een van de jongste. “In het westen hield het zo rond 1960 op, in Afrika en India is men nog wat langer doorgegaan.”
In de jaren negentig verzamelde hij nog vinylplaten, onder andere van het Engelse dancelabel Warp en drum ’n bass, maar vanwege de onvrede met de ‘onpersoonlijke’ moderne muziek, stortte hij zich op ongekunstelde oude muziek. “Muziek uit het hart, voor in het hart.” Swing, jazz, fado, ‘jungle exotica’, calypso, mambo, highlife, bluegrass, flamenco, rumba, blues, gospel, rock ’n roll; Ertekin verzamelt alles, zolang het maar dansmuziek is. En als er maar een verhaal achter zit, zodat hij ook korte colleges kan geven bij zijn optredens. En bij voorkeur komt de muziek uit de jaren twintig, zijn lievelingsperiode, waar hij zich ook uiterlijk graag aan spiegelt.
