Hoe toepasselijk kan een naam zijn? Shell verkoopt benzine. Nu is Shell in de naar haar genoemde film geen firma maar een meisje van 17 dat met haar vader in een extreem eenzame uithoek van de Schotse hooglanden woont. De andere betekenis van haar naam is nog beter van toepassing: ze is gesloten als schelp.

Vader Pete is een zwijgzame man die lijdt aan epilepsie. Shell zoekt vaak genegenheid bij hem, wat leidt tot ongemakkelijke intieme situaties. Pete doet krampachtig pogingen afstand te bewaken, maar zit wel vast in een symbiotisch aandoende relatie met zijn dochter. Aanspraak heeft Shell verder alleen van enkele klanten die toenadering zoeken, een gescheiden man en een jongen meer van haar eigen leeftijd.

De regelmaat in de winterse middle of nowhere wordt doorbroken door een echtpaar dat een hert aanrijdt. Pete sloopt de auto en stopt het hert in de vriezer. Als ze er van eten zeggen ze veelbetekenend tegen elkaar: “het is net alsof je jezelf opeet”. Zo krijgen de schaarse gebeurtenissen in deze contemplatieve film een enorme lading. Het weidse landschap draagt daar prachtig aan bij: zoveel ruimte en daar dan zo opgesloten in zitten. Hoe paradoxaal wil je het hebben?

Shell is een barre film in een hard klimaat. Uitgebeend tot alleen essentie overblijft. Menselijk contact, schaars als het is, leidt meteen tot misverstanden. Iedereen heeft onuitgesproken verwachtingen en geheime doelen. Een indringende, beklemmende film die veel vraagt van de kijker, maar de aandacht rijkelijk beloont. 

Aanvullende informatie:
VK, 2012
Speelduur: 87 minuten
Regie en scenario: Scott Graham
Camera: Yoliswa Gärtig
Productie: Margaret Matheson, David Smith
Montage: Rachel Tunnard
Art direction: James Lapsley
Met: Chloe Pirrie, Joseph Mawle, Michael Smiley, Ianin de Caestecker
Beeld: 2,35:1
Geluid: DD 5.1
Uitgave: Remain in Light / de Filmfreak