Aan het begin van deze winter bracht het beroemde label ECM opnieuw een uit de archieven opgedoken live registratie van werk van Keith Jarrett uit. De tapes die werden gevonden bevatten opnames van het concert dat de getalenteerde multi-instrumentalist in 1972 te Hamburg uitvoerde met zijn trio, dat naast Jarrett bestond uit niemand minder dan Charlie Haden en Paul Motian. Het werk werd opnieuw bewerkt door de oprichter van het audiofiele label en is via Qobuz in 24-bit Studio Master Quality verkrijgbaar.

Nu is een opname waarop drie muzikale grootheden te horen zijn niet heel erg uniek, ware het niet dat zowel Paul Motian als Charlie Haden inmiddels niet meer op deze aarde rondlopen. De opgedoken opname uit 1972 is echter nog specialer, omdat het concert nog maar weer eens onderstreept hoe goed de drie heren op elkaar ingespeeld waren. Het publiek dat in juni van dat jaar naar het NDR Funkhaus was getogen, werd getrakteerd op een concert dat alle aspecten van jazz verkende en geweldige indruk achtergelaten moet hebben.

De opnames van de NDR werden in de zomer van het afgelopen jaar te Oslo door ECM oprichter Manfred Eicher, samen met Jan Erik Konshaug bewerkt voor deze release. Hamburg ’72 laat de luisteraar hetzelfde beleven als de bezoeker van het vrij intieme concert, ruim vier decennia geleden. De zes tracks die het album sieren geven blijk van de kundigheid van de individuele artiesten, maar laten extra goed horen dat het trio dat toen al ruim vijf jaren aan elkaar gewend was samen tot ongekend lyrische hoogten kon komen. Die hoge mate van samenspel komt nog het meest tot uiting op de van Charlie Haden afkomstige track Song For Che, dat met diepe emotie en wederzijds spelrespect intens aanvoelt.

Het is alsof het trio een volledige vrijbrief voor het concert had gekregen, de hoorbaar ontspannen atmosfeer op het podium en de flinke hoeveelheid improvisaties dat het trio ten beste gaf op het podium getuigen daar in ieder geval wel van. Terwijl Keith Jarrett naast zijn piano -een echte, geen elektrische- ook de fluit, de sopraan saxofoon en zelfs een deel van de percussie voor z’n rekening neemt op tracks als Everything That Lives Laments en Piece For Ornette, is het Charlie Haden die verrassend hoekig pareert met zijn bas.

Ook Motian krijgt op Hamburg ’72 extra aandacht, de in de opname flink aanwezige drums (met als uitsteker Rainbow) dragen de eclectische muziek van het trio naar een nog hoger vlak. Het is lastig om niet bij de muziek betrokken te raken wanneer Hamburg ’72 speelt, laat staan om de aandacht op iets anders te vestigen. Elke afspeelbeurt weer ontdek je als luisteraar nieuwe invalshoeken en wordt het fun-gehalte nog hoger. Het trio was indertijd absoluut op een creatief hoogtepunt. De muziek is niet direct toegankelijk, maar gaat diep. Heel diep, mede dankzij het hoorbaar afwezig zijn van ego’s op het Duitse podium.

Dat laatste komt overigens extra goed tot uiting dankzij de geweldig klinkende mastering vanaf de originele opnames. De klank van deze live registratie is uiterst fris, ruimtelijk, uiterst dynamisch en het geheel klinkt verrassend open gezien de leeftijd van de originele tapes. De 24-bit/ 96kHz versie is dan ook de meest logische versie om te beluisteren, want met een versie op CD (en dus een beperkte bandbreedte) doe je het geweldige werk simpelweg tekort. Audiofiel? Jazeker. Maar gelukkig ook enorm plezierig om naar te mogen luisteren! Het is jammer dat ik het album later ter recensie kreeg, anders was Hamburg ’72 zeker in mijn jaarlijst geëindigd.

• Muziek: 10
• Klank: 10
• Label: ECM (via Qobuz)
• Speelduur: 55:22 minuten