De rol van de beroemde Sontbrug die Kopenhagen en Malmö met elkaar verbindt, beperkt zich in het zeer geslaagde derde seizoen van de serie The Bridge tot die van een fotogenieke, frequent bereden verbindingsweg. De Zweedse rechercheur Saga Norén werkt samen met een nieuwe Deense collega aan een wederom uitermate complexe zaak en krijgt het vooral persoonlijk zwaar voor de kiezen.



Saga houdt niet van veranderingen. Dat is één van de vele aspecten van het syndroom van Asperger die op haar van toepassing zijn. Zul je zien dat zowat alles verandert in haar leven. Hoe werkpartner Martin Rohde uit zicht verdween, zagen we aan het eind van de vorige reeks. Na een kortstondige samenwerking met een vrouwelijke Deense collega die haar niet ziet zitten, wordt ze gekoppeld aan Henrik Sabroe. Een door het spoorloos verdwijnen van zijn vrouw en kinderen getraumatiseerde rechercheur die zich met pillen op de been houdt.

De zaak die aanleiding is voor de nieuwe samenwerkingsverbanden draait om een seriemoordenaar die kunstzinnige puzzels maakt van de manier waarop hij zijn slachtoffers uitkiest en toetakelt. Een van de getroffenen is Sagas baas Hans Petterson, op wiens onvoorwaardelijke steun ze altijd kon vertrouwen. Hij wordt vervangen door veel meer formele vrouw die voortdurend veronderstelt dat Saga haar werk niet meer aankan. 



Zeker als de moeder van Saga op de proppen komt en een gebeurtenis uit het verleden oprakelt die haar in diskrediet brengt, raakt Saga uit balans. De Asperger-kenmerken worden nu echt een probleem, waar ze vroeger vooral tot grappige misverstanden leidden.

De balans tussen het persoonlijke leven van de rechercheurs en het oplossen van misdaden, is hier anders dan gebruikelijk in het genre. Hoewel de afhandeling van de bizarre reeks moorden niet de meest briljante ooit is, raakt de serie vooral door wat er op persoonlijk gebied met de personages gebeurt. Van actiebeelden en special effects anders dan fraaie sfeerplaatjes moeten Scandinavische misdaadseries het sowieso zelden hebben. Ze kruipen juist emotioneel vaak diep onder de huid, hier wel in bijzonder hoge mate.



Deze derde reeks raakt daardoor dieper dan de vorige. Ook in visueel opzicht worden er weer stappen gezet, terwijl de eerdere delen er al prachtig uitzagen. De eerste reeks blijft natuurlijk een speciale plaats houden, alleen door de totaal originele beginsituatie van een lijk dat op de brug midden op de grenslijn ligt, maar van verslapping of uitmelken is nog geen sprake. Het eind wekt de suggestie dat de volgende reeks wel eens een behoorlijk ander karakter kan krijgen.

Distributeur Lumière heeft daarnaast een bijzondere actie: met een beetje mazzel kun je als koper van deze serie binnenkort in dezelfde oude Porsche rondrijden als Saga: