Vinyl is hot, in de VS met name in gebruikte vorm terwijl veel Europese audiofielen meer de neiging schijnen te hebben om naar nieuw zwart goud te grijpen. Het betreft dan vooral re-issues van fameuze albums, al dan niet uitgevoerd in 180 of zelfs 200 grams persingen.
Daar zitten schitterende uitgaven tussen, compleet met inlays en zware buitenhoezen. Menig audiofiel koopt voornamelijk nieuw vinyl uit de overtuiging dat dat altijd beter zal klinken en vrij zal zijn van vervuiling want het is nieuw, toch?
Ja en nee. Ten eerste is het van eminent belang, op welke masters dergelijke heruitgaven zijn gebaseerd. Daarnaast zegt de massa van zo`n schijf weinig over de feitelijke persing of de zorgvuldigheid waarmee het product is vervaardigd. Geheel `schoon` zijn nieuwe schijven nog niet; persolie en eventuele restdeeltjes zullen nog moeten worden verwijderd voor optimale resultaten. Nieuw vinyl heeft natuurlijk het grote voordeel van een maagdelijke groef en vrijheid van schimmel of andere lastig te verwijderen aantastingen van schijf en hoes.
Er valt dus veel te zeggen voor fabrieksnieuwe schijven maar de aanname dat gebruikt of ouder vinyl meer geschikt is voor platenverzamelaars dan voor audiofielen, is zowel een mythe als een groot misverstand. Wie de moeite neemt om gedegen platenspeciaalzaken en platenbeurzen te bezoeken zal heel wat zwart goud aantreffen van praktisch ongebruikte Decca SXL`s tot onovertroffen Japanse Blue Note`s. Met een mix van zorgvuldig gekozen vinylklassiekers en splinternieuwe superschijven kan zowel de audiofiele als de muzikale honger worden gestild. Happy hunting!
