Perfect sound forever... de originele claim voor de Compact Disc. Deze terecht omstreden claim valt feitelijk uiteen in twee delen; perfect en forever. Perfect is veel definitiever onderuit gehaald dan het tweede deel van de claim.

Men nam destijds te gemakkelijk aan dat bepaalde tekortkomingen niet hoorbaar zouden zijn. Inmiddels is multibit van 14 bit naar 24 bit gegaan, net als de ooit voor beeldschermen gekozen 50 Hertz `flicker-frequentie` (eigenlijk twee 25 Hertz halfbeelden) die later werd doorontwikkeld tot 100 Hertz en meer recent tot 400 Hertz.

Er zijn in de loop der jaren steeds meer twijfels gerezen aan de onbeperkte houdbaarheid van het medium CD en alle andere datadragers die zijn gebaseerd op een combinatie van polycarbonaat en een aluminiumlaag. Gold CD`s vormen daarop de uitzondering want goud is een inert metaal en aluminium verre van dat (bovendien kent goud het magnetiseringseffect van aluminium niet). Van forever kan voor het overgrote deel van de bestaande zilveren schijven helaas geen sprake zijn. Overigens zijn er al lang geleden soortgelijke twijfels geuit jegens magnetische dragers en gelukkig zijn tot op heden de zwartste scenario`s met betrekking tot die dragers nog niet uitgekomen.

Daarbij moet worden aangetekend dat het bij magneetbanden hoofdzakelijk een demagnetiseringsproces betreft terwijl we bij CD`s te maken hebben met een chemisch degeneratieproces. Mechanische stress blijkt ook bij te dragen aan de kwalitatieve achteruitgang van CD`s en DVD`s. Dergelijke schade kan voortkomen uit buigen, zoals het uit een jewelcase nemen van een schijf zonder op het kroontje te drukken. Als geen ander audiomedium is CD doortrokken van mythen en misverstanden, wat niet wegneemt dat het bij de huidige stand van zaken voor zeer tevredenstellende resultaten kan zorgen.