Als iemand in een gezin overlijdt laat dat per definitie sporen achter bij kinderen en partner. Hoe krachtig en verwrongen die schade ook jaren later naar buiten kan komen is het thema van het prachtige Louder than Bombs, de eerste Engelstalige film van de Noorse regisseur Joachim Trier.
Het sterfgeval waar alles om draait betreft oorlogsfotografe Isabelle. Isabelle Huppert heeft een grotere rol dan je zou vermoeden van een personage dat al drie jaar dood is, maar dat is nu juist het punt van de film. Isabelle stierf door een verkeersongeval, maar er was wel wat meer aan de hand. De jongste zoon Conrad (Devin Druid), een verwarde puber, is nooit verteld over de precieze toedracht, die nu wel openbaar gemaakt gaat worden door een biografisch artikel over Isabelle dat gepubliceerd gaat worden.
Dat de oudste zoon Jonah (Jason Eisenberg) een wat meer stabiele indruk maakt dan zijn broer is slechts schijn. De beginscène van de film, waarin zijn vrouw na de bevalling van hun eerste kind in het ziekenhuis wel trek heeft en Jonah op zoek gaat naar wat eten, geeft meteen te denken. Hij komt in de gang een oude vlam tegen die op bezoek is bij haar terminale moeder. Als hij zegt dat hij in het ziekenhuis is vanwege zijn vrouw denkt zij automatisch dat die ook kanker heeft, en hij laat haar in de waan. “Wat is dat voor een snuiter,” denk je dan. Niet echt de situatie om aan het versieren te gaan.
Jonah bezoekt zijn familie zonder vrouw en kind, en maakt geen aanstalten snel te vertrekken. De drie mannen zitten samen in het huis, ieder met hun eigen gevoelens, niet bij machte met elkaar te communiceren. Om het nog eens extra ingewikkeld te maken krijgt bezorgde vader Gene (Gabriel Byrne) een relatie met de lerares van Conrad. Ook doet Gene nog een ontdekking over Isabelle die hem uit het lood slaat.
De vertelling tuimelt duizelingwekkend door de tijd en toont soms dezelfde scène vanuit verschillende personages. De knappe constructie en het sterke spel maken de complexiteit van het rouwproces erg invoelbaar en geven daarbij ook nog een indruk van een vrouw die moeite had met haar rol als buitenstaander in de brandhaarden van de wereld te accepteren. De complexiteit van de wereld dringt subtiel het dagelijks leven binnen en komt daar tot ontploffing.
Als minder sterk punt van de film zou de spanningsopbouw aangevoerd kunnen worden. Het verhaal leidt niet tot een ontlading maar verliest na de zorgvuldig geconstrueerde, intrigerende wervelwind van ideeën en perspectieven in het laatste kwartier aan spanning. Dat werkt wat onbevredigend. Anderzijds is de leegte die achterblijft juist bij uitstek een gevolg van de situatie. Een gemakkelijke oplossing, dat was pas echt een afknapper geweest. Aangrijpende, belangrijke film, warm aanbevolen.
