Een draadloze editie van de P7, echt een verrassing was het niet. Eerder was er al een Bluetooth-versie van de P5 on-ear verschenen en het was logisch dat Bowers & Wilkins ook zijn luxueuze over de oren-model van zijn kabel zou ontdoen. De Britten pakken het slim aan, want de P7 Wireless is maar op een bescheiden aantal vlakken veranderd ten opzichte van de P7. Daar zijn we blij mee, want de P7 is en blijft in zijn prijsklasse een zeer goede hoofdtelefoon. En een hele elegante, dat mag gezegd worden.
Onveranderde essentie
Het gebruik van weelderig zwart lamsleder, de zeer kunstige gedraaide metalen boogjes en scharnieren om de hoofdband aan de earcups te bevestigen, de fijn afgewerkte ellipsvormige deksels op de driverbehuizing, details zoals het kruiselings patroon op de textiel over de drivers en de stikkwaliteit op de hoofdband… Er zijn veel zaken die de P7 Wireless een echte luxe-uitstraling geven. Wat zeker ook mag, want het blijft een premiumproduct.
Als je een betere Bluetooth-hoofdtelefoon zoekt en je vindt je gading niet bij de meer futuristische designs die de concurrentie hanteert, dan zit je bij deze koptelefoon meteen goed. Wat we persoonlijk knap vinden aan de designtaal van Bowers & Wilkins is dat de P7 Wireless een fijn evenwicht weet te bewandelen. De koptelefoon ziet er niet goedkoop hip uit maar ook niet belegen retro, het zit er netjes middenin en is daarom naar ons gevoel tijdlozer. Je kunt het dragen met een maatpak, maar ook met een korte broek.
Er zijn wel wat verschillen tussen de originele bekabelde P7 en P7 Wireless. Als we de twee hoofdtelefoons elk in een hand nemen, dan voel je meteen dat de Wireless-editie zwaarder is. Dat is logisch, want het bevat een accu en stukje elektronica dat de bekabelde versie niet nodig heeft. We missen ook de verchroomde band rondom de driverbehuizing, wellicht is die door kunststof vervangen om het Bluetooth-signaal door te laten.
Het totaalgewicht van de P7 Wireless is 323 gram, wat zwaarder vergeleken met andere toppers in dit speelveld. De Sony MDR-1000X bijvoorbeeld, tikt af op 275 gram. Maar grammen zeggen niet alles, het draait nog om de gewichtsverdeling op de kruin van je hoofd en op de oren. Hoe zit het met dat draagcomfort?
Riant op de oren
Als we eerst even de P7 en dan de P7 Wireless opzetten, dan merken we meteen wat verschillen. Dat de Bluetooth-versie meer weegt, is op zich merkbaar maar niet lastig. De P7 Wireless klemt bovendien vaster op de oren dan onze gebruikte P7, die weliswaar een groot deel van zijn leven op een Sieveking Omega-stand doorbrengt. Hierdoor is de klemkracht van onze originele P7 mogelijk wat afgenomen.
De schijnbaar toegenomen druk op de oren is niet per se een slechte zaak. De P7 Wireless houdt daardoor omgevingsgeluid beter buiten, iets dat we in praktijk konden testen omdat een aannemer tijdens het testen besloot voor de deur graafwerken te verrichten. We kunnen hierdoor getuigen dat de passieve isolatie van de P7 Wireless bovengemiddeld goed is. Als de muziek op een redelijk niveau afspeelde, hoorden we al heel weinig van de graafmachines, iets waar we wel dankbaar voor waren.
Het zou nog beter kunnen als de oorkussens echt de oorschelpen zouden omhullen. Zoals we ook eertijds bij de P7 schreven, zweeft deze Bowers & Wilkins ergens tussen on-ear en over-ear qua pasvorm. Bij onze oren – en neen, die zijn heus niet zo groot – zijn de rechthoekige oorkussens niet zo circumauraal als pakweg een AKG 550.
De compactere, rechthoekige oorkussens dragen wel enorm bij aan de uitstraling van de P7 Wireless. Ze doen de koptelefoon ook wat kleiner ogen, wat toch subtieler is bij het pendelen of op kantoor.
To NC or not to NC
De P7 Wireless heeft geen ruisonderdrukking aan boord. In deze prijsklasse komt noise-cancelling wel vaker voor, dus voor sommige mensen gaat dit een dealbreaker zijn. NC heeft wel de neiging om de klank aan te tasten, wat misschien verklaart waarom een hifi-merk zoals Bowers & Wilkins het niet wil gebruiken. NC-technologie zit ook via patenten geconcentreerd bij bepaalde fabrikanten, zoals Bose.
Volgens ons is de passieve isolatie voldoende voor drukke kantooromgevingen, om buiten rond te lopen en zelfs in de trein. Ook op een vlucht gaat de P7 Wireless bruikbaar blijven – zolang je muziek of een film beluistert. Op een lang traject ga je echter meer rust ervaren met een koptelefoon die zowel passief als actief omgevingsgeluid bestrijdt.
Gezellig
We zijn heel blij dat de P7 Wireless ondersteuning biedt voor aptX, waardoor audio die over Bluetooth wordt verstuurd aan een hogere kwaliteit gecomprimeerd wordt dan standaard (=de SBC-codec). Voorwaarde is wel dat je over een brontoestel beschikt dat aptX ondersteunt. De tendens is dat aptX bij steeds meer Android-apparaten aanwezig is, bij de iPhone en iPad schakel je bij de P7 Wireless naar AAC. Beiden zijn lossy algoritmes, dus gebruik bij voorkeur lossless bronmateriaal.
De P7 Wireless klinkt, gevoed met cd-kwaliteit ALAC’s via Roon en over aptX vanaf een iMac, heel dicht bij de originele P7. Dat klinkt dus lekker gezellig. Reken op een geluid dat een zekere warmte combineert met een laid-back attitude, goed voor uren luisterplezier. De P7 Wireless is ideaal voor een hiphop-jazz kruisbestuiving als de Blue Note-klassieker ‘Hand on the Torch’ van Us3 bijvoorbeeld, maar ook vriendelijk en levendig genoeg voor het debuutalbum van bluesgitaarvirtuoos Benjamin Booker. Wie stil op zijn stoel blijft zitten bij het aanhoren van zijn rauwe ‘Violent Shiver’ is wellicht net overleden. De vormgeving is misschien wat streng en klassiek, maar de fun-factor is behoorlijk groot. De klank is ook niet te laid-back, want als we overschakelen naar tracks als ‘Vietnam’ of ‘Nature Without Man’ van de jaren 80 funkpunk-groep Minutemen houdt de P7 het tempo er goed in. Het drumwerk van George Hurley was een van de sterke kanten van deze groep; de Bowers & Wilkins-koptelefoon is vriendelijk genoeg om de onvolkomenheden van deze opname verpakt in AAC-formaat te verhullen, terwijl je wel de meeste nuances van de ritmesectie meekrijgt. Mag er meer detail zijn? Misschien wel, maar dan zit je over een ander soort koptelefoon te spreken. De P9, bijvoorbeeld.
Conclusie
De unieke uitstraling en goede klank maakt de P7 Wireless een hoofdtelefoon die zijn prijsetiket waardig is. Hij is prima voor thuis- en mobiel gebruik, maar zeker onderweg moet je hem wel met het nodige respect behandelen. Je betaalt niet enkel voor al die luxueuze materialen en de uitstekende bouwkwaliteit, maar eveneens voor een hoofdtelefoon die passief goed isoleert en even goed klinkt als zijn bekabelde tweelingbroer. De P7 Wireless klinkt lekker warm, zonder zin voor detail te verliezen. Probeer hem wel met een aptX-compatibele smartphone te gebruiken - die kwaliteitssprong is te merken.
