Vierentwintig jaar na zijn magnum opus brengt Roger Waters weer eens een rock-georiënteerd album uit. Is This The Life We Really Want is misschien ook wel het laatste album van de basgitarist annex zanger, die inmiddels de respectabele leeftijd van 73 jaar heeft bereikt. Ondanks die leeftijd toont de artiest zich nog steeds strijdbaar en kritisch.

Het vierde solo-album van Roger Waters - de opera Ça Ira uit 2005 even niet meegerekend - is een eigenzinnige plaat geworden die de man met de boodschap aan de wereld wil laten horen. Ondanks het feit dat hij zich klankmatig en geestelijk nooit helemaal van zijn voormalige band Pink Floyd los heeft weten te weken, wat ook op Is This The Life We Really Want duidelijk hoorbaar is, is dit album vrij gedurfd en uniek te noemen.

Want Waters heeft na diverse tours - waarin voornamelijk ook de muziek van Pink Floyd centraal stond - toch de stoute schoenen aangetrokken om na Amused To Death (dat in 2015 opnieuw en geremastered werd uitgebracht en nog altijd actueel bleek) de actualiteit wederom als inspiratiebron te vinden om muziek met een echte, urgente boodschap te laten horen. Hij kan simpelweg niet anders, muziek om alleen de muziek heeft geen inhoud volgens Waters.

Geïnspireerd door de actualiteit steekt Roger Waters messcherp en vol onbegrip zijn meningen niet onder stoelen of banken. Het betreft onderwerpen als een extreem rijke vastgoedmagnaat in het Witte Huis, vluchtelingen overal, oorlogen (ook met drones) die maar voort blijven woeden, terrorisme en ouders die van hun kinderen gescheiden worden. Is dit het leven dat wij - de mensheid anno 2017 - nu echt wensen?

En hoewel Waters aan stemkracht iets heeft moeten inboeten, met dank aan drank en de tand des tijds, weet de krasse knar nogal overtuigend zijn boodschap neer te zetten. De composities zijn typisch voor de man (en eigenlijk voor Pink Floyd na Dark Side Of The Moon) en geven de boodschap een extra onderhuidse spanning mee.

Dat Roger Waters niet zonder humor is, bewijzen niet alleen enkele scherpe zinssneden in zijn teksten en een dikke knipoog naar zijn Floydiaanse roots. Dat laatste is terug te horen in verwerkte opnames van onder meer gesprekken, tikkende klikken, radiopassages en muzikale en tekstuele invloeden van ouder Pink Floyd-werk. Tracks uit het verleden die in gedachten opdoemen zijn One Of These Days (Picture That, waarin tekstueel ook Wish You Were Here wordt aangehaald), een muzikale knipoog naar Wish You Were Here is hoorbaar op Déjà Vu en Have A Cigar klinkt door in Smell The Roses. Verzoening met het verleden?

Met een fraaie mix van rock en progressieve rock, die dankzij een prima productie uit handen van Nigel Godrich (Radiohead), is Is This The Life We Really Want in staat om de luisteraar te grijpen en te blijven boeien. Hoewel de meewerkende artiesten misschien wel iets meer invloed op het uiteindelijke resultaat hadden kunnen hebben, voegen onder andere Jonathan Wilson en Lucius (Jessica Wolfe en Holly Laessig) toch wat psychedelica en R&B toe aan een album dat de maatschappij op unieke, niet-pathetische wijze onder de loep weet te nemen. En dus mag Is This The Life We Really Want als zeer geslaagd beschouwd worden.

Klankmatig is de vinylversie stukken dynamischer en dus prettiger in het gehoor liggend dan de digitale versies van het album. Wat wel jammer is, want dat zou niets uit mogen maken. De persing zelf is erg goed te noemen en de mix trekt de luisteraar in de muziek en de boodschap van de artiest. Nee, vrolijk klinkt Is This The Life We Really Want niet. Maar het is wel een zeer geslaagd album dat voort weet te borduren op zowel The Final Cut als de derde langspeler van Roger Waters als solo-artiest. Zo hoort Waters te klinken in deze warrige, onzekere tijden.

Muziek: 8
Klank: 8,5
Kwaliteit persing: 8,5

Label: Columbia
Speelduur: 54:06 minuten
Website: www.roger-waters.com