Het project White Moth Black Butterfly van Daniel Tomkins en Keshav Dhar krijgt drie jaar na het debuutalbum een opvolger. Atone is het tweede album van de twee songwriters, die vooral naam hebben gemaakt binnen de progressieve rockwereld. Het album biedt toegankelijke en tegelijkertijd diepere dromerige popsongs met invloeden van folk en prog, die erg prettig in het gehoor liggen.

Ik moet u eerlijk bekennen dat het debuutalbum van dit project (One Thousand Wings uit 2014) volledig aan mij voorbij is gegaan. Nu ik Atone meermaals heb beluisterd honger ik wel naar dat debuut. White Moth Black Butterfly is ontsproten aan de schrijversgeest van (onder andere) TesseracT-vocalist Daniel Tomkins, die een meer creatieve uitlaat vond in dit project. Het was het werk voor de Indiase rock band Skyharbor dat Tomkins samenbracht met gitarist en componist Keshav Dhar dat gestalte gaf aan het eindproduct waarvan nu het tweede album Atone op 1 september verschijnt.

Samen met producent, arrangeur en componist Randy Slaugh (bekend van onder meer zijn werk met Devin Townsend) en zangeres Jordan Turner werd Atone geschreven en meerdere studio’s in Azië, Europa en Amerika werden gebruikt om alle opnames te maken. Het resultaat mag er zeker wezen. Op Atone laat White Moth Black Butterfly een dromerige mix van popmuziek met invloeden van folk, klassieke elementen en natuurlijk progressieve rock horen. Eigenlijk is het album in geen enkel genre te plaatsen, dus noem ik het maar experimentele pop.

Inhoudelijk verkent het gezelschap op Atone alle uitersten tussen verlies en hoop, variërend van vertrouwen en vergeving tot aan liefde en nostalgie. Wezenlijke emoties die inherent zijn aan het cognitieve vermogen van de mensheid. Misschien is het wel om die reden - samen met het prima appelleren aan het gevoel van de luisteraar - dat White Moth Black Butterfly het op deze tweede langspeler voor elkaar krijgt om te blijven boeien. Welbeschouwd wordt er van de luisteraar weinig energie gevraagd om de muziek te kunnen doorgronden, terwijl eigenlijk alle tracks in staat zijn om te vervoeren met emotie en diepgang die verdergaat dan de composities op het eerste gezicht doen vermoeden.

Met veel toetsen, strijkers, een harp, gitaren en de nodige synthesizers als muzikale omlijsting leunt de muziek van White Moth Black Butterfly sterk op het hoge, fragiele zanggeluid van Daniel, aangevuld met de erg dromerige, ijle en soms ronduit klassieke vocalen van Jordan Turner. Het geeft de muziek wat kinderlijke onschuld mee, dat af en toe zelfs sprookjesachtig genoemd mag worden. Jazeker, er wordt geflirt met wereldmuziek, elektropop en rock, maar het eigen gezicht blijft behouden. Toch is elke track voorzien van een sterke opbouw en weten de refreinen te blijven hangen in het geheugen. Zonder dat het album overgeproduceerd lijkt, klinkt heel goed door dat er over elke maat, noot of echo zeer bewust is nagedacht. En, wellicht nog belangrijker, het album klopt gewoon van A tot Z. 

Hoewel de bij mijn recensie-exemplaar meegeleverde infosheet rept over vele invloeden die vooral voor Daniel Tomkins als inspiratiebron hebben gediend doen die eerder afbreuk aan het resultaat dat dit gezelschap hier heeft neergezet en benoem ik derhalve niet. Wie de voorkeur geeft aan dromerige klanken met een toegankelijk en tegelijkertijd melancholisch karakter verpakt in een klankmatig prima (hoewel niet audiofiele) productie doet zichzelf een groot plezier door dit album vanaf 1 septemer meerdere luisterbeurten te geven. Zeker met de nakende herfst in het achterhoofd.

Muziek: 8,5
Klank: 8

Label: Kscope
Speelduur: 37:49 minuten
Website: https://whitemothblackbutterfly.bandcamp.com/