Stefan Breuer brengt op het jongste album van zijn project The World Of Dust alles terug naar een korte, maar essentiële basis. Dertien lo-fi tracks sieren het album van de Bilthovenaar, die op persoonlijke en perfectionistische wijze zijn kijk op de wereld laat horen.

Het is alweer even geleden dat ik op dit platform een album van The World Of Dust recenseerde. In 2015 schreef ik over het album Womb Realm, dat Breuer samen met zijn vriend, voorbeeld en labelgenoot Todd Tobias maakte. Ook Samsara, het nieuwe album, kwam tot stand dankzij de samenwerking tussen Stefan en Todd. Die laatste stuurde maar liefst 26 instrumentale tracks op naar de Utrechtse kunstenaar, muzikant, zanger en Tiny Room Records- labelbaas, die er twee jaar voor nodig had om daaruit een selectie te maken, die van tekst en melodieuze aanpassingen te voorzien en vervolgens de studio in te duiken.

Samsara staat in boeddhisme en hindoeïsme voor de cyclus van dood en wedergeboorte zonder begin en schijnbaar zonder eind, onder invloed van begoocheling en karma en vol met lijden. Niet even vrolijk, maar in het licht van Breuers nieuwe vaderschap een logische titel voor een nieuw album. Het vaderschap bood hem meer inspiratie, want ook tekstueel komt de levenservaring aan bod.

De dertien tracks die op het toch vrij korte album van The World Of Dust terecht zijn gekomen, geven net als op de voorgaande plaat van Breuer blijk van een persoonlijke inkijk in de geest van de artiest zelf. En die geest is niet altijd even stabiel, zo lijkt het. De ingetogen, veelal nogal trage slaapkamerfolk van The World Of Dust is stevig gelardeerd met de nodige melancholie, wat wordt versterkt door de nog steeds vrij monotone en altijd ingetogen vocalen van Breuer. Zijn zoektocht naar sereniteit in deze door hem als stressvol en complex ervaren wereld klinkt daardoor goed door, wat voor nieuwe luisteraars wellicht als drempel kan werken.

Saai is het echter niet, want die inkijk in de geest van de artiest zorgt voor een spanningsveld dat zelfs kenbaar wordt zonder dat je als luisteraar de achtergrond van het album of de artiest kent. Ik geef direct toe dat de hang naar minimalisme en sereniteit op sommige tracks te veel naar de korte tijdsduur van de tracks zelf zijn getrokken. Nummers als Worms Of The Mind, Bubble met zijn fraaie opbouw, het innemende Blood of zelfs de instrumentale, naar ambient neigende track Sand Dune Monster hadden in kracht niet ingeboet als ze langer hadden geduurd. Een bewuste keuze van The World Of Dust, waarbij je je als luisteraar neer zal moeten leggen.

Ondanks de korte tijdsduur van de tracks zitten er echte parels tussen de dertien nummers, die veelal schaars maar intens zijn omlijst met afwisselend progressieve, psychedelische en akoestische elementen. Een mooi voorbeeld is Yellow Fangs, dat beklijft met een ijzersterke tekst en een dito melodie. Pure Land is misschien wel de meest innemende track van Samsara, die met een net iets sneller dan traag tempo en een meer open lijkende zangstijl een kijkje geeft in de wereld die Breuer voor zichzelf en de luisteraar schept.

Zo is Samsara een korte, dromerige, maar intense ervaring geworden, die autobiografisch lijkt. Voor zowel de luisteraar als de artiest erachter. Het gevaar van extreem blijven bijschaven aan composities, teksten en arrangementen lag hier duidelijk op de loer, maar het is The World Of Dust gelukt om de aandacht van de luisteraar bij de muziek te houden. Lichte kost is het niet, maar wie At The Close Of Every Day en Nick Drake in de platenkast hebben staan doen er goed aan om Samsara te beluisteren. Het lo-fi karakter past bij de muziek, maar de productie is prima verzorgd en dat maakt de luisterervaring des te intenser.

Muziek: 8
Klank: 8
Label: Tiny Room Records
Speelduur: 29:41 minuten
Website: www.theworldofdust.nl