NEURAXIS – Truth Beyond… (Morbid Records//Sonic Rendezvous)

Neuraxis, een medische term die het axiale deel van het menselijke zenuwstelsel aanduidt. Goed om te weten, aangezien de luisteraar de aandacht dient te vestigen op het lichaam gedurende het beluisteren van Truth Beyond… Voor het geval het aan stukken wordt gereten of in elkaar zakt…

Oké, stoere taal, maar de muziek die deze Canadezen maken is dan ook niet licht verteerbaar. Technisch zeer hoogstaande extreme death-metal is hier het devies. In de stijl van landgenoten Cryptopsy (maar iets minder chaotisch en extreem) en in mindere mate Dying Fetus wordt hier ook op een zeer hoog niveau gemusiceerd. Gelukkig is de productie uitstekend verzorgd waardoor alles goed te volgen is. Een must bij dergelijke muziek, anders is de lol van het luisteren er snel af.

Ik was eerlijk gezegd niet bekend met deze band, maar die kennismaking wordt nu ruimschoots goedgemaakt. Het uit Quebec afkomstige combo is al actief sinds 1994 en hun debuut Imagery verscheen in januari 1997. In de (Canadese) undergroundkringen sloeg dit brutale visitekaartje in als een clusterbom en al snel verwierf Neuraxis faam. Door de vele optredens bouwden de heren inmiddels ook aan een respectabele live-reputatie. De vele line-up wisselingen zorgden er echter voor dat het tweede album Passage Into Forlorn pas in mei 2001 verscheen. In de huidige bezetting (Steven Henry – gitaar, Yan Thiel – bas, Robin Milley – gitaar, Alex Erian en Ian Campbell – vocals) werd het nu dan in Europa uitgebrachte Truth Beyond… opgenomen. In oktober 2002 kwam het schijfje overigens al uit in Canada en Noord-Amerika.

Zoals reeds aangehaald bevindt Neuraxis zich op het pad van de zeer technische death-metal. Maniakale drumpartijen, waanzinnige riffs en bezeten zang zorgen voor de nodige interessante elementen. Wat heel knap is, is dat deze mannen ook de melodie niet uit het oor verliezen waardoor de afwisseling zeer groot is. Natuurlijk blijft energie en agressie het uitgangspunt en daaraan wordt ruimschoots voldaan. Vocalist Campbell doet ook een euro in het zakje voor de afwisseling, want hij brult, giert, krijst en zingt dat z’n leven er vanaf hangt. In elk nummer valt bij elke volgende luisterbeurt weer iets nieuws te ontdekken. Dit zijn ook niet de ceedees die je in een keer in zijn geheel dient te beluisteren (mag wel natuurlijk), maar per drie, vier songs als maximum.

Al met al voor de doelgroep van dit subgenre een prima aanwinst. Voor het elitecorps dat deze muziekstroming een warm hart toedraagt is dit derhalve verplichte kost.