In 2016 werd de gamewereld opgeschrikt door een game waar niemand van had durven dromen. Doom, de klassieke first person shooter uit 1993, kreeg een remake die het legendarische origineel daadwerkelijk waardig was. En hoe! De kans dat zo’n respectvol wonder, een modernisering van een verleden dat tot dan toe ongrijpbaar leek te zijn, ook nog een vervolg van formaat zou krijgen, dat is eigenlijk gewoon teveel gevraagd…
Wouter Brugge, hoofdredacteur Power Unlimited-magazine
Doom Eternal – voel de woede, voel de muziek
Een van de meest opvallende dingen aan Doom (2016), de voorganger van Doom Eternal, is zonder twijfel de ongekend krachtige muziek. Ontwikkelaar id Software was zo slim om Mick Gordon in te huren, de man die al aan een eerder remake-succes van Bethesda had gewerkt: Wolfenstein: The New Order. Hij wist de metal-achtige riff van de originele Doom, E1M1 genaamd, om te toveren tot iets dat nóg meer kracht en metal door je oren jaagt, door het te reproduceren met een 9-snarige gitaar en dezelfde noten een stuk lager te maken.
Gordon nam deze metal track als basis en begon elektronische muziek toe te voegen, wat een duistere, harde en genadeloos woedende soundtrack als resultaat had. Gamers werden opgezweept door deze brute muziek en Mick Gordon werd overladen met prijzen voor zijn ongeëvenaarde werk. Het feit dat hij ook de soundtrack voor Doom Eternal ging maken werd dan ook ontvangen met pompende vuisten van blijdschap. Wat voor vervolg Doom (2016) ook ging krijgen, het zou in ieder geval METAL worden.
In Doom Eternal hoor je het gezang van een heavy metal koor
Natuurlijk wilde id Software de soundtrack voor het vervolg ‘bigger and badder, and louder and more aggressive and more proper in your face’ hebben en met die opdracht ging Mick Gordon de studio in. Het eerste wat hij maakte was een extreem snel, ontzettend boos stuk muziek dat een niet onverdienstelijke 264 beats per minuut haalde. Dit was echter een beetje teveel van het goede, want in een game met een moeilijkheidsgraad zoals dat van Doom Eternal, zou muziek met deze snelheid alleen maar afleiden. Sterker nog; je zou er wel eens té boos van kunnen worden! Dus ging hij over naar meer ‘groove’-gebaseerde tracks, iets dat minder druk uitoefende op je gehoor, zodat gamers wat meer ruimte over zouden hebben om na te denken. Maar dat de muziek niet nóg sneller en harder is geworden dan dat van z’n voorganger, wil niet zeggen dat het braver is minder ambitieus.
In de twee jaar dat Gordon aan Doom Eternal werkte, had hij tijd genoeg om heel veel nieuwe dingen te proberen. Zo heeft hij elementen van Doom 3 genomen om bepaalde secties in Doom Eternal van muziek te voorzien, heeft hij een set-up gecreëerd met gemotoriseerde potentiometers dat bestuurd wordt door Ableton en, misschien nog wel het meest indrukwekkend, een heel koor van heavy metal-zangers ingehuurd om misschien wel de meest onheilspellende klanken van de soundtrack op te nemen. Deze groep bestaat uit 11 mannen en 8 vrouwen, allen screamers van bands zoals Aborted, Ministry en Black Crown Initiate, en samen iets produceren dat klinkt als een beangstigende, oeroude psalm uit de hel. Perfect voor een game zoals Doom Eternal…
Doom Eternal – een vervolg op het onmogelijke
De muziek van Doom Eternal is deel van een triumviraat nagenoeg perfect gamedesign, samen met de meedogenloze gameplay en het simpele, maar doeltreffende verhaal. Dat laatste is niet veel meer dan plakband om de brute schietsecties aan elkaar te plakken, maar is evengoed een onlosmakelijk deel van de tour de force die Doom Eternal biedt. Je speelt namelijk de Doom Slayer; de nachtmerrie van elke ‘mortally challenged’, de grootste vijand van de hel en de boeman van de duivel. Het is twee jaar nadat Doomguy de helse zooi op Mars heeft opgeruimd en inmiddels is de Aarde overspoeld door de demonische bedreiging waar hij korte metten mee gemaakt dacht te hebben. Om de wereld te vrijwaren van pentagrammen zo groot als Europa moet je op jacht naar drie demonische priesters, en ondertussen kan je je zover verdiepen in het verhaal als je wil. Want het gaat DIEP. Pagina’s aan achtergrondinformatie kan je tot je nemen, over MacGuffins zoals de Infinity Machine en de Icon of Sin, onheilige creaturen genaamd Kahn Maykr en Argenta-ruimtevikings. Wat je ook kan doen is het grotendeels negeren maar wel het feit accepteren dat jij een soort Jezus met een super shotgun bent; de grote schrik van alles dat evil is. Dat draagt namelijk bij aan de powertrip die Doom Eternal is.
Heeft Doom Eternal de meest intense gameplay ooit?
Want powertrippen gá je in Doom Eternal, op vergelijkbare wijze als in de voorganger natuurlijk, alleen is het steen, papier, schaar-principe uitgebreid met… demon en shotgun, zo u wil. Waar je in Doom (2016) vooral op demonen aan het schieten was totdat ze in een knipperende toestand terechtkwamen, waarna je met een druk op de knop een bloederige, uiterst wrede Glory Kill uithaalt, zijn de opties nu met een veelvoud toegenomen.
Naast de al bekende kettingzaag die ammunitie uit je slachtoffer laat vloeien, is er nu bijvoorbeeld een vlammenwerper waarmee ‘armor’ (een beschermlaag bovenop je health) gegenereerd wordt. Dit zorgt weer voor een extra laag tactiek, want hoe snel de actie in Doom Eternal ook is, puur reageren is niet genoeg en (rap) nadenken is een must wil je enigszins progressie maken in deze game. Misschien nog wel meer dan in de voorganger, want Doom Eternal vertelt je bij bijna elke vijand wat diens zwaktepunt is en hoe je daar gebruik van moet maken. Dus schiet of gooi je een granaat in een Cacodemon z’n open smoelwerk, schiet je energieschilden kapot met je plasmageweer, gooi je een ijsgranaat op een Whiplash en schiet je een Pinky in z’n achterwerk. Oh en het is misschien ook handig als je ondertussen effectief gebruik maakt van de enterhaak op je Super Shotgun, want daarmee sleep je jezelf naar vijanden toe en kan je ze van dichtbij aan bloederige brokken schieten.
Vergeet ook niet af en toe te wisselen van ‘mod’ op je wapens, want soms wil je volautomatisch een demon aan gort schieten met je shotgun, maar als er een Arachnotron in de buurt is dan wil je de sticky bom-functie gebruiken om zijn wapen van z’n vieze, breinachtige lichaam af te schieten. Oh en blijven dodgen, hè? En wist je nog dat je een Blood Punch hebt? Ja, de uitgebreide gameplay houdt je constant op het scherpst van de snede, terwijl de muziek heerlijk doorpompt en de prachtig vormgegeven, sinistere levels aan je gezichtsveld voorbij snellen. Dit is een beleving zo intens en woest, dat Doom Eternal eigenlijk met bijna geen andere game te vergelijken is. Behalve dan met Doom (2016) natuurlijk!
Doom Eternal – knettergoed knal- en klauterwerk
Je bent overigens niet alleen maar aan het rennen, knallen, enterhaken, rammen uitdelen en weer doorgaan in Doom Eternal, er zitten ook genoeg omgevingspuzzels en, verrassend genoeg, platformactie in. Dat laatste komt vaak in de vorm van schier onmogelijke klauterpartijen die doormiddel van je dodge, je double jump en het feit dat je jezelf aan muren kan vast klauwen, toch kunnen lukken. In veel levels kan je door zulke capriolen uit te halen bij geheime plekken komen en daar vind je van allerlei goodies, zoals Praetor tokens om je pak beter mee te maken, of batterijen waarmee je nieuwe locaties in je basis kunt openen. Daar, in je eigen Fortress of Doom, vind je dan wéér nieuwe, fijne spulletjes waardoor je constant kleine dosisjes dopamine krijgt toegediend, precies wat we willen van games.
Als Doom Eternal je voortgang belemmert met puzzels, wordt je brein precies genoeg uitgedaagd om je het idee te geven dat je best slim bent en je toch weer even iets geklaard hebt, zonder dat de snelheid téveel uit de game gehaald wordt. Doom Eternal is simpelweg een extreem goed gebalanceerde game, die je constant weet te belonen met kleine geschenkjes, je van begint tot einde uitdaagt en opwindt, terwijl het je oren en ogen op alle mogelijke manieren stimuleert. Het is een heerlijke ‘flow’ van ultrageweld waarin je meegevoerd wordt, en hoewel het voor kan komen dat je er iets vaker dan in z’n voorganger uit raakt door een minder goed uitgewerkt stukje, of een puzzel waarin je blijft hangen, het blijft een van de meest soepel voortvloeiende games ooit. Op een gegeven moment wordt het spelen ervan een instinct, een tweede, demonische natuur..
Doom Eternal – een Doom zonder deathmatch
Ja, id Sofware is op het gebied van verhaal misschien een beetje doorgeslagen in Doom Eternal en heeft daarmee de simplistische eenvoud van Doom (2016)’s narratief vreemd genoeg niet aangehouden, maar dat is nagenoeg het enige wat er te klagen valt wat betreft de Campaign; de singleplayer-ziel van het spel. Wat betreft de multiplayer lijkt Doom Eternal op het eerste gezicht echter een stuk verder achter de feiten aan te lopen vergeleken met z’n voorganger… Doom (2016) haar meerspelerstand was misschien niet onvergetelijk, deed een beetje veilig aan en leek ver verwijderd van de actie in de singleplayer, maar had wel aardig wat verschillende modi die voor online shooter-fans absoluut wat uurtjes vertier boden.
Doom Eternal heeft echter geen klassieke ‘deathmatch’, het welbekende iedereen-voor-zich-knalfestijn dat al net zo oud is als het first person shooter-genre, maar biedt in plaats daarvan Battlemode. In deze zogeheten asynchrone modus strijdt een krachtige Doom Slayer tegen twee minder sterke demonen, en dat zijn inderdaad allemaal menselijke spelers die het online tegen elkaar opnemen. Battlemode is een wat magerder pakket dan de 6 verschillende modi in Doom (2016), maar maakt meer gebruik van de krachtige kanten van Doom Eternals gameplay, waardoor het eigenlijk zelfs wel wat leuker en waardiger is. Dus uiteindelijk is de minder uitgebreide multiplayer een verwaarloosbar gebrek voor de meeste gamers en weerhoudt het Doom Eternal er niet van om niets minder dan een triomf te zijn. Een game die je volledige aandacht opeist, bijna onmogelijk weg te leggen is en op audiovisueel gebied op alle juist knopjes drukt. Een briljant vervolg op een remake van een klassieker; het kan dus blijkbaar gewoon.
In 1993 had niemand kunnen verzinnen dat Doomguy bijna drie decennia later nog extreem relevant zou zijn in een game waarin 20 heavy metal screamers in koor in je oor chanten.
Doom Eternal: Reforged – conclusie
Doom Eternal weet de gestoord goede shooter-actie van z’n voorganger uit te breiden door een nóg indrukwekkendere en soepeler spelende powertrip te bieden. Er zijn meer manieren om demonen op brute manieren af te slachten zonder dat de controle die je hebt over Doom Slayer minder dan feilloos wordt, meer unlockables en upgrades en nóg brutere muziek. Als we deze sequel met z’n voorganger vergelijken dan valt de multiplayer wat tegen en heeft het verhaal niet diens doeltreffende simpelheid, maar alsnog is Doom Eternal de beste first person shooter van dit moment, met afstand.
DOOM Eternal | Bethesda.net
Beoordeling: 4.5 / 5
