Zondagmorgen, strand Wijk aan Zee, onbewolkt, 28° C. Op een handdoek lig ik nu, na een avondje rock’n roll, mijn kater uit te zweten. Ik zie kindertjes water naar de zee dragen en moeders zich stevig insmeren. Terwijl coole surfdudes hun surfboardjes onder de arm dragen, klinkt vanuit een strandtent even verderop, de relaxte muziek van Jamie Cullum. Want Jamie is net als het strand, voor iedereen toegankelijk en momenteel ook behoorlijk ‘hot’.
Jamie Cullum is één van de muzikanten die door de muziekbusiness wordt gerekend tot een nieuwe muziekstroming: de zogenaamde Nu Jazz. Samen met aanstormende andere talenten als Amy Winehouse, Alicia Keys en Norah Jones zorgen zij ervoor dat jazz toegankelijk wordt voor het grote publiek zonder dat de ‘roots’ verwaarloosd wordt. Ideale zondagochtendmuziek, zo noem ik het.
De tijd heeft niet stilgestaan. Zeker in de muziekwereld is er een hoop veranderd. En toch kun je deze zondagmorgen op het strand van Wijk aan Zee, met de jazz-light van Jamie Cullum op de achtergrond, best een beetje vergelijken met de zondagochtenden vroeger bij ons thuis. Zittend aan de ontbijttafel werd ik toen door mijn vader altijd weer getrakteerd op een portie onvervalste jazz. Miles Davis, John Coltrane en Art Blakey. ‘Die maakten pas échte jazz, mijn zoon’, ik hoor het hem al zeggen, nadat hij deze Twentysomething heeft beluisterd.
En hij heeft gelijk. Deze cd van Jamie Cullum is namelijk jazz voor mensen die niet echt van jazz houden. Maar daardoor hoeft het ontbijt op zondagmorgen zeker niet minder te smaken. Integendeel, Cullum’s combinatie van jeugdig talent en oude klassiekers van onder andere Jimi Hendrix, Pharrel Williams en Cole Porter, klinken door een geheel nieuwe interpretatie, behoorlijk verfrissend moet ik zeggen. Zijn muziek zal met name jonge muziekliefhebbers aanspreken.
Het debuutalbum van Jamie Cullum, Pointless Nostalgic, werd in het Verenigd Koninkrijk al met gejuich ontvangen. Reden voor Universal om hem al snel een groot platencontract te laten tekenen. De 24-jarige zanger/pianist komt eigenlijk nog maar net kijken, maar zijn opvolger Twenty something klinkt door de vele muzikale richtingen die het opwaaiert, al behoorlijk volwassen. Up-tempo of ballades, de timing van zijn vocalen is in alle nummers bijna perfect. Zijn pianospel zowaar, nog beter.
Covers, ik heb er al altijd een beetje moeite mee. Maar Jamie Cullum heet gelukkig geen Lee Towers. De talentvolle zanger weet dondersgoed hoe hij een eerbetoon aan klassiekers moet brengen en ze tegelijkertijd in een goed passend, nieuw jasje te steken. ‘The wind cries Mary’ van Jimi Hendrix is daarvan een goed voorbeeld. Cullum respecteert de legendarische ‘bluesy’ melodieen van het origineel, maar de arrangementen zijn met behulp van toetsen en blazers totaal nieuwe leven ingeblazen. Aan wijlen Jeff Buckley’s, sublieme ‘lover you should come over’ moet je eigenlijk ook niet teveel veranderen, zou je zeggen. Jamie doet het toch. Hij vervangt de karakteristieke hoge stem van Buckley door het raspgeluid van Joe Cocker en komt er, zeker niet onverdienstelijk, nog mee weg ook.
‘Cruisecontroljazz’, Frank Sinatra-kloon, imitatie van Jiskefet’s Tony van Heemschut of de mannelijke versie van Norah Jones. Hoe je het ook wilt noemen, Jamie Cullum stoft op Twentysomething toppers uit het verleden af, poetst ze op, en presenteert ze op geheel eigen wijze aan de moderne wereld. En dat doet hij verdomde goed.
Aanvullende informatie:
Format: CD/SACD
Label: Universal/UCJ
Website: www.jamiecullum.com
