De maand januari staat erom bekend dat er in de eerste weken niet veel nieuws op albumgebied wordt uitgebracht. Voor ons genoeg reden om nog eens even naar het afgelopen jaar te kijken en daar de vergeten parels op te rapen. Het titelloze debuutalbum van Sun's Signature is er zeker zo een.

De Keuze van Kroese is een (semi-)wekelijkse rubriek van Menno Bonnema. Op vrijdag bespreken we een nieuw muziekalbum (lp, cd of bluray audio) dat ons getipt is door (online) platenzaak Kroese – kroese-online.nl.

De naam Sun’s Signature deed bij mij geen enkele bel rinkelen. Totdat de naam van de zangeres op het titelloze debuutalbum van deze Britse band mij ter ore kwam: Elizabeth Fraser. Toen gingen alle alarmbellen af. Was dat niet de zangeres van de band die van alle new-wave bands uit de jaren tachtig het meest indruk op me maakte? Juist, die ja – die van de Cocteau Twins.

Op het al even zo herkenbare label 4AD, bracht deze Schotse band de éne na de andere parel uit (‘Head Over Heels’, ‘Treasure’, ‘Victorialand’, om er een drietal te noemen). De band beschikte over een zeer kenmerkende sound, met daar boven op nog eens het unieke stemgeluid van Elizabeth Fraser. Een engelenstem. Overdreven? In de Britse pers werd Fraser’s stem zelfs ‘the voice of God’ genoemd! De Cocteau Twins, ondanks haar naam bestaande uit drie leden, werd op haar hoogtepunt in één adem genoemd met die twee andere vaandeldragers van de Britse new-wave: New Order en The Smiths. De roem van zangeres Fraser steeg al eerder tot grote hoogtes door haar deelname aan een ‘sideproject’ binnen het 4AD-label, This Mortal Coil.

Op het album ‘It’ll End in Tears’ vertolkte ze de klassieker van Tim Buckley, ‘Song to the Siren’. Voor vele artiesten normaal een 'doodzonde', aan sommige nummers kom je niet, maar Fraser tilde het nummer naar een nieuwe dimensie met haar stem die, inderdaad, het midden hield tussen een engel en…een sirene.

Uitstapjes

Die uitstapjes deed de zangeres vaker. In 1985 zong ze mee op ‘Primitive Painter’ van de band Felt. Begin jaren negentig werd het stil rond de Cocteau Twins en rond 1997 werd het einde van de band officieel afgekondigd. Niet lang daarna dook Fraser weer op bij een ander band als gastzangeres, ditmaal bij Massive Attack. Ook mede door haar werd het nummer ‘Teardrops’ een klassieker. Daarna werd het stil. Heel stil.

In 2005 werd breed aangekondigd dat er een reünie van de band zou plaatsvinden, met als eerste een optreden op het Cochella Festival in Californië, nota bene als headliner. Maar Fraser was niet gevraagd of zegde af. Een eerste teken van leven kwam er wel even in 2009, toen Fraser onder eigen naam met de single ‘Moses’ kwam. Daarna werd het weer voor dertien jaar stil. Hoewel, niet geheel stil. In 2013 dook er op YouTube een volgens Fraser nog niet afgemaakt duet op met Jeff Buckley (ja, de zoon van). Het nummer ‘All Flowers in Time Bend to the Sun’ was ooit opgenomen begin jaren negentig.

Sun’s Signature EP en album

In 2022 verscheen er een EP onder de bandnaam Sun’s Signature. Die EP is kennelijk lang onder de radar gebleven. Eind verleden jaar verscheen dan een volledig album met dezelfde vijf nummers van de EP, aangevuld met remixes. Sun’s Signature bestaat naast Elizabeth Fraser uit percussionist en levenspartner Damon Reece. Die zou je nog kennen van de band Spiritualized.

Het album begint met een opgepoetste versie van het al eerder uitgebrachte ‘Underwater’. Meteen is het duidelijk. De stem van Fraser kan nog steeds betoveren. Het is minder hemelbestormend, het jodelen is ‘voorbij’ en ook haar eigen bedachte taal waarmee ze vaak zong, blijkt achterwege gelaten. Wat overblijft? Nog steeds een stem die je weet te grijpen, begeleid door prachtige soundscapes.

Het tweede nummer ‘Golden Air’ trekt je verder het sprookjesbos in. Het geluid doet in de verte wel denken aan Dead Can Dance (inderdaad, ook een vroegere 4AD coryfee), terwijl de sfeer mij ook wel aan Peter Gabriels laatste album doet denken. Misschien niet zo gek, als je bedenkt dat één van Gabriel's vroegere compagnons Steve Hackett hier het gitaarwerk voor zijn rekening neemt. Daarna volgt ‘Bluedusk’, een heerlijk georkestreerd nummer, waarbij je zelf bijna de filmbeelden kunt invullen. Opvallende instrumenten als pauk, harp en fagot duiken op, terwijl Fraser heerlijk ingetogen ronddwaalt in haar eigen nummer. Bij het langste nummer op dit album, ‘Apples’, schiet me eindelijk te binnen waar de huidige manier van Fraser’s zingen mij aan doet denken: aan die andere zangeres met een feeachtige stem – Kate Bush. Fraser’s stem bereikt niet meer die wuthering heights, maar juist in de verstilling en ingetogenheid schuilt haar kracht. ‘Make Lovely the Day’ is een prachtig afsluitende lullaby song. Op de tweede cd volgen allemaal speciale remixen van de nummers van de eerste cd. Aan de luisteraar om te bepalen welke soundscape het beste blendt bij de stem van Fraser.

Mooi dat Elizabeth Fraser terug van weggeweest is via Sun’s Signature.

Muziek: 8
Klank: 8
Label: Partisan
Speelduur: 1 uur 1 min (dubbel-cd, ook te verkrijgen op enkel vinyl))
Te bestellen bij Kroese Online