k.d. lang, de zangeres met de kleine lettertjes, keert op haar nieuwe CD terug naar huis. En dan niet de country muziek waarmee ze ooit haar carrière begon, maar letterlijk thuis op de geboortegrond van Alberta, Canada, het land met als zuidgrens de 49e breedtegraad van de aardbol. 
In haar loopbaan, die inmiddels twintig jaren bestrijkt, was de fraaie stem van lang te horen in een groot aantal stijlen. Van Nashville, Tin Pan Alley, cowpunk tot degelijke volwassen popsongs.
Na het album met standards dat ze in 2002 met Tony Bennett opnam ontstond het plan haar eigen muzikale herkomst te verkennen. Resultaat is een album met tien covers van zes grote Canadese singer-songwriters, allen (ten minste tot voor kort) nog actief, en één eigen nummer, het met haar bassist David Piltch geschreven Simple, oorspronkelijk verschenen op Invincible Summer uit 2000.
Met twee nummers elk vertegenwoordigd zijn Neil Young, Leonard Cohen, Joni Mitchell en Jane Siberry. De interpretaties van de laatste twee blijven opvallend dicht bij de originele versies, qua stemintonatie zowel als arrangement. lang kruipt letterlijk in de huid van de zangeressen, je moet goed luisteren om te horen dat ze het niet zelf zijn. En toch klinkt ze ook gewoon als k.d. lang, wat maar aangeeft hoe groot de verwantschap tussen deze Canadese dames is. De uitvoeringen van de songs van Mitchell en de hier schandelijk onbekende Jane Siberry zijn zijn een uiting van respect waar niets op af te dingen valt. A Case of You en Jericho zijn misschien niet de bekendste nummers uit Mitchell’s imposante discografie, maar daarom niet minder prachtig. En het zou mooi zijn als er weer een paar mensen Jane Siberry ontdekken. 
Wel overbekend zijn After the Goldrush en Helpless, klassiekers van Neil Young uit begin jaren zeventig. Een belangrijke periode blijkbaar voor lang, want opvallend veel nummers stammen uit die tijd. Ook voor mij jeugdsentiment, net als Bird on a Wire van Leonard Cohen, wellicht de meest gecoverde track van dit album. Zijn Hallelujah is natuurlijk vooral bekend in de versie van Jeff Buckley. lang pakt het nummer een tikje meer ingetogen en wat afstandelijker aan, maar werken doet het evenzeer. Ron Sexsmith, een jonkie in het gezelschap, en Bruce Cockburn zijn met één liedje vertegenwoordigd, Fallen respectievelijk One day I walk. Opvallende gelijkenis zit er in de hoes van het album waar dit laatste nummer op staat, High Winds White Sky uit 1971, en de foto die op Hymns prijkt: prachtige besneeuwde Canadese woudreuzen.
De sfeer van het akoestische album is uiterst ingetogen: relaxte muziek voor laat op de avond. Amper drums, wel Teddy Bowiecki op piano, Ben Mink op gitaar en de reeds genoemde bassist David Piltch. Een belangrijke rol is er in veel nummers voor de strijkers, gearrangeerd en gedirigeerd door Eumir Deodato, ook al zo’n grote naam uit de seventies. Een mooi, zij het enigszins sloom album, op het randje van de easy listening af en toe. Oorspronkelijke uitvoeringen worden nergens in de schaduw gesteld, maar deze verzameling biedt wel solide vakwerk en een uitgelezen selectie prachtsongs, fraai opgenomen, mooi gezongen. Toch heeft het iets koels. Wellicht had een live-registratie van de recente tournee van lang met orkest nog een tikje aan sfeer kunnen toevoegen. Waarmee zeker niet gezegd is dat dit geen uitstekende CD is.
Aanvullende informatie:
11 tracks, 47:24
Label: Nonesuch, 7559-79847-2
Distributie: Warner Music
Website: k.d. lang
