The Cure komt na maar liefst zestien jaar weer met een nieuw album. Is dat het wachten waard geweest? Nou en of! En het album lijkt op het juiste moment uitgebracht te zijn.

De Keuze van Kroese is een (semi-)wekelijkse rubriek van Menno Bonnema. Op vrijdag bespreken we een nieuw muziekalbum (lp, cd of bluray audio) getipt door (online) platenzaak Kroese – kroese-online.nl.

Songs of a Lost World

Je moet wel heel veel vertrouwen hebben in je fans om die zestien jaar lang te laten wachten op nieuw werk van jouw band. Ik weet niet of dat ook uit officieel onderzoek gebleken is, maar volgens mij beschikt The Cure over één van de trouwste schare fans in de rockwereld. Maar toch is het een gok: in de afgelopen jaren zijn juist postpunkbands als paddenstoelen uit de grond gesprongen, om het gapende gat te vullen dat wellicht bestond. Je zou het dan ook om kunnen draaien: die enorme hoeveelheid postpunkbands bewijst juist de behoefte aan de muziek die in de vorige eeuw (slik) in de jaren tachtig hoogtij vierde. Eén van de vaandeldragers van het genre is onmiskenbaar The Cure. Ik durf zelfs te beweren dat The Cure samen met die andere Engelse band Joy Division de ‘uitvinders’ van de postpunk zijn, toen al/nog new wave geheten.

The Cure met boegbeeld en mede-oprichter Robert Smith debuteerde zelfs nog net voor het begin van de eighties. In 1979 verscheen daar het debuutalbum Three Imaginary Boys. Nu, 45 jaar later, is er dan het veertiende studio-album Songs of a Last World. Het album is verschenen op zowel lp, cd als blu-ray audio. En ik heb proefondervindelijk onderzocht welke van deze drie muziekdragers het best klinkt.

Het is overigens grappig dat ik dit anno 2024 met het nieuwste album van The Cure mag doen. Zo’n veertig jaar geleden begon ik met het ontdekken van de Britse band, middels een geleend cassettebandje van mijn zus, van het genoemde eerste album. Ik heb geen idee meer hoe dat toen klonk, ik weet nog wel dat ik gelijk door had dat dit wel eens een speciale band kon gaan worden. Want: de stem van die zanger! De stem van Robert Smith behoort onmiskenbaar tot het DNA van het geluid van de band, maar daarover later nog meer. De bevestiging dat The Cure een bijzondere band was volgde al snel: op het volgende album Seventeen Seconds stond een nummer met de titel ‘A Forest’. Dit nummer en ‘Blue Monday’ van New Order (voortgekomen uit Joy Division) zouden samen uitgroeien tot de twee bekendste klassiekers uit de new wave periode.

Terug naar nu. Songs of a Last World lijkt op het juiste moment uitgebracht te zijn. Vooral de begin jaren tachtig vormden de sombere jaren voor veel jongeren. Economische crisis, hoge werkeloosheid en de hoogtijdagen van de koude oorlog (met de Sovjet-Unie) en de dreiging van en met kernwapens. New wave werd ook wel dark wave genoemd en fans van The Cure droegen vaak zwarte kleding.

Nu zoveel jaren later lijken er wat overeenkomsten. Jongeren komen nauwelijks aan huisvestiging en er is weer de dreiging van oorlogen om ons heen (al dan niet dichtbij). Kortom, de tijd is er weer rijp voor om met een lekker somber album op de proppen te komen. En er is veel te zeggen over dat nieuwe album van opperhoofd Smith, maar de kern is toch wel dat de doomsdaysmusic weer helemaal terug lijkt te zijn. Alleen ligt de aanleiding voor Smith ergens anders. Het zou zelfs goed kunnen dat hij helemaal niet bezig is met de huidige toestand van de wereld, ik las ergens dat de goede man zelfs niet over een mobiele telefoon beschikt. Niet dat het gebrek daaraan je meteen kan behoeden voor al het slechte nieuws in de wereld, maar toch. Nee, de songs en de songteksten gaan over wat de zanger zelf de laatste jaren heeft meegemaakt: het verlies van vrienden en familie.

Het album bevat acht songs, waarvan bijna alle nummers de kenmerken van het typische geluid van The Cure laten horen: heerlijk lange intro’s (bij het openingsnummer duurt het maar liefst zes minuten voor we de uit duizenden te herkennen stem van Smith horen), vette synthesizers, strakke bassen, heerlijke gitaarpartijen, you name it, het zit er allemaal in. Ik ga niet de songs één voor één beschrijven. Wel verklap ik alvast dat ik het openingsnummer ‘Alone’ en de afsluiter ‘Endsong’ tot de beste songs uit het repertoire van The Cure reken. Dus ja, de band is nog steeds relevant.

Lp, cd of blu ray

Oké, The Cure heeft dus wat mij betreft een geweldig nieuw album uitgebracht. Maar op welk medium klinkt dit album het best? Na beluisteren van het album op zowel lp, als cd en blu-ray audio valt daar nog wel iets over te zeggen. Waarbij ik eerst moet bekennen dat ik menig The Cure album dat ik beluisterd heb vaak maar matig vond klinken. Dan spreek ik over de zeg maar laatste zeven albums (op cd beluisterd). Een hoogtepunt vond ik destijds Desintegration, gelijk ook mijn favoriete album. Registraties van liveconcerten vond ik vaak veel beter klinken. Het album 40 Live (op cd en blu-ray) vormt daarbij het hoogtepunt. Bij Songs of a Last World ben ik begonnen met de cd. Wat eerst opvalt is het zware, ‘donkere’ geluid. Door de vaak harde drums en aangezette synthesizergeluiden klink het af en toe of de boel dicht slipt. Dat is tevens ook wel een beetje de charme van deze muziek: dat het behoorlijk zwaar over je heen komt.

Pas bij het zesde nummer ‘I can never say goodbye’ krijgt het geluid een beetje meer lucht. Als ik een paar dagen later overschakel naar de lp (buitengewoon fraai geperst in gemarmerd grijs) krijg ik stellig de indruk dat er meer dynamiek te beluisteren valt. De ritmesectie klinkt gewoon veel beter. Vooral bij het nummer ‘Drone: Nodrone’ valt dat me op. Als ik dan even stiekem overschakel naar Spotify geluid om te horen hoe het geluid daar ‘behandeld’ wordt, schrik ik behoorlijk: daar lijkt iedere nuance zoek, die ik zonet op vinyl wel makkelijk kon waarnemen.

Aan het eind van de week breng ik maar weer eens een bezoek aan de mannen van Van Deynen Smart Solutions in Sint Nicolaasga. In hun Dolby Atmos bioscoop mag ik luisteren naar het album vanaf blu-ray audio. En ja, dan valt alles wel zo’n beetje op zijn plek. Het geluid wordt nu fijn uit elkaar getrokken. Vanuit het midden de kraakheldere stem van Robert Smith, links en rechts de ritmesectie en de (verschillende?) synthesizers. Vanaf de zijkanten valt het gitaargeluid mijn oren aan en van nog wat andere kanten klinken her en der wat toetertjes en belletjes. Dat laatste met mate en goed gedoceerd. Maar deze muziekweergave zorgt er dat je helemaal in de songs kan verdwijnen. Een geweldige ervaring!

Is Songs of a Last World het beste Cure album? Ik denk het wel. Wie had dat nog gedacht na al die jaren…

Muziek: 9
Klank cd: 7
Klank lp: 8
Klank blu-ray: 9
Label: Polydor
Speelduur: 49 min 15 sec
Te bestellen bij Kroese-Online

De versie in de link is de 2CD+Bli-ray van Songs of the Lost World. Deze bevat het album plus instrumentals op twee CDs met daarnaast op Blu-ray een Hi-Res Stereo en een Dolby Atmos mix. Je vindt bij Kroese ook alleen het album op cd of in twee verschillende uitvoeringen op lp.