De Britse band Suede brengt met 'Antidepressants' haar tiende album uit. Zelden zal een tiende album van een band zo goed zijn geweest.

De Keuze van Kroese is een (semi-)wekelijkse rubriek van Menno Bonnema. Op vrijdag bespreken we een nieuw muziekalbum (lp, cd of bluray audio) getipt door (online) platenzaak Kroese – kroese-online.nl.

Suede

En daar is dan ook de vierde kroonprins van de Britpop uit de jaren negentig weer volop in het nieuws. Na Blur, Oasis en Pulp is nu ook Suede de spotlights weer aan het opzoeken. Van de vier britpopbands leek Suede altijd de minst aandachttrekkende band van het stel te zijn. Maar is dat eigenlijk wel terecht? Op grond van dit tiende album Antidepressants durf ik te stellen van niet. Even de ‘feiten’ op een rijtje: Blur bracht van die comebackbands eind 2023 het album The Ballad of Darren uit. Prachtig, ik kan niet anders zeggen. Pulp kwam dit jaar met More uit. Was ik ook zeer over te spreken. En ja, dan hebben we nog dat andere bandje…Oasis. Die bracht helemaal niks nieuws uit, maar veroorzaakte wel een ware ‘Beatlemania’ met uitverkochte voetbalstadions. En iedereen die erbij was zei unaniem na afloop; dit was onvergetelijk.

We moeten even eerlijk zijn: het is wel teren op oud succes. En met een beetje ‘slechte wil’ kun je dat ook zeggen van de twee nieuwe albums van Blur en Pulp: het is niet bepaald dat ze nieuwe wegen bewandelen. Waarbij ik bij Pulp nog wel wil aantekenen dat het toch wel hun beste album ooit was, wat mij betreft, dus who cares.

Dan Suede. De band rond zanger en frontman Brett Anderson leek altijd achteraan de rij staan, wat betreft muzikale aandacht. De softste van het kwartet? Het zou goed passen bij hun naam van zacht leer…De stem van Anderson werkte vaak wel als een beetje zwevende magneet boven het bandgeluid. De eerste twee albums Suede en Dog Man Star waren niets minder dan meesterwerken, daarna verliet de geweldige gitarist Bernard Buttler de band en leek het steeds allemaal wat minder te worden. In 2022 verscheen na een lange stilte het album Autofiction en leken nieuwe energiebronnen aangeboord. Brett Anderson beschreef dat album zelf als een punkalbum, maar dat beschouw ik maar meer als een grap.

Antidepressants wordt door de band aangekondigd als een postpunkplaat en daar kan ik me dan wel weer helemaal in vinden. Voordat ik over de muziek – op de inhoud – inga, eerst toch nog even over de verpakking. Waar de Londense band het altijd dik op heeft gewonnen van de overige drie Britpop bands zijn de hoezen van de albums. Alleen al daarom zou ik graag ieder album blind kopen. Het zijn ware kunstwerken. Art-director Andy Vella tekende voor vele hoezen, wie de nieuwe hoes heeft gemaakt kon ik niet zo snel achterhalen. Hij is in ieder geval weer prachtig. Een silhouet van de zanger met daarbij twee vleugels op zijn rug in verre staat van ontbinding. Of is het toch een soort röntgenfoto? De hoes van de vinylplaat is veel ‘uitgesprokener’, de hoes van de cd is een kartonnen doosje met daar voorop een veel vagere afbeelding. In stemmig ‘depressief grijs’.

De muziek op dit album is niet bepaald depressief te noemen, vind ik, eerder energiek. Eigenlijk heb ik Suede nog nooit zo energiek gehoord en dat past de band goed. En om heel eerlijk te zijn hoor ik invloeden van Frans Ferdinand en Interpol. Maar ik had graag gewild dat de nieuwe albums van die bands net zo goed waren geweest als deze van Suede. Dat begint gelijk al met de sturm und drang van opener ‘Desintegrate’: connect or disconnect, thats the question. De typische stem van Anderson blend nu ook veel beter (en mooier wat mij betreft) in het bandgeluid. ‘Come and desintegrate with me’, ja, je hoeft de Britten niet te vertellen hoe ze een grappige, veelzeggende tekst moeten schrijven. ‘Dancing with the Europeans’ roept herinneringen op aan de beste tijden van The Cult, maar ook wel aan die van Echo and The Bunnymen.

Tjonge, wat gaat die Anderson tekeer – zowel zingend als declamerend. Het doet me zelfs een beetje denken aan het beste werk van Simple Minds ten tijde van Sons and Fascination. Tja, dan hebben we het natuurlijk wel over een typisch jaren tachtig geluid. Wat dat betreft dan toch weer ‘teren op oud succes’? Nou, als het zo gedaan wordt heb ik er helemaal geen moeite mee en het laat Suede in een topvorm horen.

Het gaspedaal blijft vrij lang ingedrukt en pas bij het zesde nummer gaat de band het iets rustiger aan doen. ‘The Sound and the Summer’ zou wel een heerlijke meezinger voor in de herfst kunnen zijn tijdens de concertreeks die op stapel staat (eerst vooralsnog in de UK, pas begin volgend jaar in Tilburg). Het nummer ‘Trance State’ brengt de band dichterbij het ‘origineel’ dan ooit: Joy Division. Maar de stem van Anderson zorgt voor wat meer kleur.

En dan komt vervolgens het prijsnummer wat mij betreft: ‘June Rain’. In the June rain, well, I'll hang myself out to dry – in the June rain, God only knows it's hard to say goodbye – well, I'll love you till July. Als David Bowie het zou horen, zou hij denk ik wel een goedkeurend knikje laten zien. Bij afsluiter ‘Life is endless, life is a moment’ overtreft Suede dan weer The Cure. Op de cd zelf staat geprint: ‘Broken music for broken people.’ Ik denk zelf dat de doelgroep voor deze muziek wel iets breder ligt…

Muziek: 8,5
Klank cd: 8,0
Label: BMG
Speelduur: 39 minuten
Te bestellen bij Kroese-Online