Talent hebben is één, maar persoonlijke muzikale signatuur ontwikkelen is twee. Is Gavin Degraw nou typisch zo’n groeibriljantje dat nog geslepen moet worden, of is hij juist een gepolijst vlak dat wel wat krasjes kan gebruiken om volledig tot wasdom te komen?

Van Sky Radio tot Kink FM. Van Lopik tot Hilversum. Je kon de laatste tijd geen radio aanzetten of dat hitje ‘I don’t want to be’ klonk uit de speakers. Bouwvakkers, kantoorpersoneel, hippe strandgangers, en ‘werkschuwe’ alternatievelingen. Iedereen wist dit radiovriendelijke mainstreamgeval wel te waarderen. En eerlijk is eerlijk, dit hitje had het gewoon. Fris, herkenbaar, en gezegend met die oh zo belangrijke meeblêrfactor. Ja, gewoon een hartstikke fijn plaatje.

In Amerika kenden ze deze singer/songer-writer al wat langer. Zijn debuut-cd Chariot, werd daar al in 2003 uitgebracht, en bereikte zowaar de status van platina. Toch is het niet verrassend dat deze plaat daar zo succesvol is geworden.

Veilige, melodieuze collegerock met een flinterdun alternatief randje wordt daar nu eenmaal gevreten als zijnde hamburgers van de Mac. Het verklaarde eerder al het enorme succes van bands als Hootie and the Blowfish, De Dave Matthews Band en Matchbox Twenty.

Toch is er niks mis met dit soort muziek, zeker als het genre door Gavin Degraw bijna tot in de perfectie wordt uitgevoerd. Een kwestie van talent of de juiste producers? In ieder geval heeft elk nummer bij het begin al die magische klik waardoor alles op zijn plaats valt. Degraw laat zien dat hij meer kan dan alleen maar een broeierige, snerende stem opzetten die hier en daar doet denken aan die van Chris Robinson van de Black Crowes. Zijn muziek is erg geent op rhythem, blues en soul en het ene nummer loopt naadloos over in het andere. Zo ontstaan fraaie popliedjes als Follow Through, Crush en het melancholieke More than anyone. Niks mis mee, maar dat zei ik al.

En toch volgt op deze manier doorgaan, wellicht een vroege muzikale dood. Misschien ligt het verlangen van de Degraw naar volledige erkenning – Neil Young, Van Morrison en Billy Joel zijn z’n grote voorbeelden – wel opgesloten in de lyrics van zijn megahit ‘I don’t want to be’. Daarin zingt hij:’Ik wil niet anders zijn dan wat ik de laatste tijd probeer te zijn. Alles wat ik moet doen is aan mezelf denken en vrede hebben. Ik ben het zat om in kamers te zoeken, me afvragend wat ik moet doen, of wie ik moet zijn. Ik wil niets anders dan mezelf zijn.’

De vraag is of hij dat met deze gladde productie wel kán zijn? Niet voor niks bevat de albumversie van Chariot voor de Europeese markt twee schijfjes. De nummers dragen dezelfde naam en volgorde als op de eerder beschreven mainstream-uitvoering, maar op de gestripte versie horen we een hele andere Gavin. Iemand die nu wél zichzelf is? In ieder geval heeft hij er eigenhandig op aangedrongen, het album ook in deze uitgeklede versie op te nemen.

En wat blijkt? Pas nu komt het talent van Degraw pas echt goed tot zijn recht. De strijkbout en de poetsdoeken zijn in de kast gebleven, de werkster is afgebeld, en de student mag zich even lekker uitleven op piano en gitaar. Alsof hij net als vroeger toen hij nog in obscure zaaltjes voor nog obscuurdere mensen speelde, zo klinkt het. Een hoorbaar opgelucht talent is nu helemaal in z’n element, en hoeft wat mij betreft helemaal niet verder te zoeken naar zijn eigen identiteit.


Aanvullende informatie:
Format: CD
Distribiteur: RIGU
Website: www.gavindegraw.com