Na de dood van Jimmy Smith begin 2005 bleef er voor mij nog één favoriet over op het Hammond-orgel: Lonnie Smith. Een veteraan op dit prachtige instrument. Op 28 december aanstaande wordt hij 66 en ik hoop dat hij nog een tijdje meedraait.
Daar ziet het wel naar uit. In 2003, 2004 en 2005 werd hij door de Jazz Journalist Association gekozen tot “Organ Keyboardist of the Year” en gelet op zijn volle concertagenda is Lonnie nog niet aan het bejaardentehuis toe, om van het kerkhof nog maar te zwijgen. Terug naar de muziek.
Als ik aan Lonnie Smith denk, gaan mijn gedachten uit naar twee kenmerken van zijn muziek: macht en uitstel. Lonnie Smith kun je daarom de koning van het uitstel noemen. De macht van de organist komt uiteraard deels voort uit zijn instrument. Het bereik van een Hammond-orgel biedt mogelijkheden voor zowel een breed uitgemeten baslaag als voor een hoog, jankend, piepend en hemelbestormend register.
Met de klankkleur van het gevaarte kun je eindeloos varieren en dat doet Lonnie Smith dan ook. Dat geeft een gevoel van almacht Wanneer je Lonnie live ziet, drukt hij dat als vanzelf uit. Getooid met een imposante tulband zit hij als een vorst achter de pedalen en de toetsen.
Zjjn opbouw is fenomenaal. Die begint vrijwel altijd vanuit een luie stoel, maar gaandeweg schuif je vanzelf naar het puntje van je stoel. Op het moment dat de climax zich aandient, komt er altijd nog een uitsmijter vooraf die vervolgens wordt overtroffen door een nog daverender apotheose van intensiteit, finesse, gebrul, gebrom en gekrijs. Overweldigend om live mee te maken en ik raad de lezer aan om dat op 16 oktober 2006 in het Bimhuis te Amsterdam dan ook te gaan doen. 
De line-up van deze CD, met de twee gitaristen Peter Bernstein en Matt Balitsaris en drummer Allison Miller, geeft Lonnie Smith alle ruimte om zich uit te leven. Pulserende, funky backings zorgen voor de luie stoel en Lonnie doet de rest. Lekker ontspannen en zelf af en toe gezellig meehummend. Ook de gitaristen leveren overigens goed solowerk af. Maar dan is het opwindendste daaraan wel weer de wijze waarop Lonnie na korte tijd op de deur roffelt en als er niet snel wordt opengedaan zichzelf met veel geweld de toegang verschaft. Wat dat betreft had hij zijn companen hier en daar wel wat meer ruimte mogen geven.
Zeker de moeite waard zijn het wat lome Trouble Man van Marvin Gaye, het Oosters aandoende Jungle Soul, de prachtige ballad Blue Moment en Bemsha Swing van Thelonious Monk. Een leuke bijkomstigheid is dat de hele CD gratis via de website van Lonnie Smith is te beluisteren en het nummer Zimbabwe gratis te downloaden is.
Meer informatie:
www.palmetto-records.com
www.drlonniesmith.com
