Ik hoef u niet te vertellen wat een nieuwe mastering voor een album kan betekenen. Net als ik zult ook u regelmatig geconfronteerd worden met een nieuwe mastering omdat een oud werk opnieuw uitgebracht wordt. Dat kan zijn omdat de plaat opnieuw uitgebracht wordt op hetzelfde format, of omdat het album opnieuw uitgebracht moet worden op een nieuw medium.
Maar het gebeurt maar zelden dat het verschil zo groot is als in het geval van het, in het kader van ‘the 25th anniversary’ opnieuw uitgebrachte, album ‘The Joshua Tree’ van de Ierse groep U2. Dat gebeurt op twee 180 gram vinyl schijven met behoud van het prachtige fotowerk van Anton Corbijn, de Hollandse fotograaf die sindsdien al het fotowerk voor deze groep verzorgd heeft.
Hoe prachtig ik de muziek ook vind, tot nu toe was ik nimmer in staat om meer dan één enkel nummer helemaal uit te luisteren. Niet vanwege de artistieke zeggingskracht, want die was vrijwel altijd geweldig, maar vanwege de in mijn oren veelal abominabele geluidskwaliteit. Zelfs U2’s ultieme prestatie, het onderhavige album waarbij voor de tweede maal samengewerkt werd met de producers Eno en Lanois, werd daardoor voor mij een als het ware ‘verknipt’ album.
Wat schetst echter mijn verbazing wanneer ik er, na het voor de eerste maal beluisteren van deze ‘anniversary edition’ achter kom, dat ik, voor het eerst sinds ik kennis nam van The Joshua Tree, in staat ben om een gehele lp kant uit te luisteren. De eerste van de vier kanten bevat de drie wereldhits Where The Streets Have No Name, I Still Haven’t Found What I’m Looking For en With Or Without You. Pas wanneer de naald al in de uitloopgroef beland is realiseer ik mij dat ik een complete lp kant naar U2 geluisterd heb. Ik ben geboeid geweest vanaf de symfonische opening van het eerste nummer tot aan de laatste toon van de afsluiter zonder dat ik ook maar een moment de behoefte heb gehad om voortijdig de armlift te bedienen.
De overige drie lp kanten blijken op mij hetzelfde effect te hebben. Arnie Acosta van Bernie Grundman mastering heeft onder het wakend oog van The Edge een prachtig stukje werk afgeleverd waardoor dit wereldalbum het verdient om opnieuw en langdurig in de belangstelling te staan.