Het leven is een kwetsbaar bezit. Een moeder en haar twee dochters spelen een spelletje: met de ogen dicht de kleur raden van de passerende auto’s. De oudste is er ongelofelijk goed in, de jongste niet. Nu is moeder aan de beurt vindt ze, maar auto rijden met de ogen dicht, dat gaat slecht. Einde moeder, begin rouwverwerking. Vader (Colin Firth) kiest hiervoor Genua als locatie, door daar een jaartje aan de universiteit te gaan werken.
Filmmaker Michael Winterbottom is extreem productief en veelzijdig. Zijn films bestrijken vele genres, op hifi.be werden eerder zijn science fiction film Code 46 en de gedramatiseerde muziekfilm 24 Hour Party People besproken. Genova is een kleine persoonlijke film over hoe verschillend mensen met een groot verlies om kunnen gaan.
Eenmaal in de fotogenieke stad neergestreken gaat de oudste puberdochter al snel haar eigen gang met nieuw gevonden vrienden, de hormonen achterna. Vader doet dat op wat minder extreme manier ook, met zijn studentes. Als de jongste dochter, Mary, er naar vraagt zegt hij wel dat hij zijn vrouw nog erg mist, maar veel is er niet van te merken. Van de innige rouw van Mary, die zich begrijpelijkerwijs heel schuldig voelt, lijkt niemand wakker te liggen. Ze heeft nachtmerries, plast in bed, ziet haar moeder regelmatig verschijnen en beschouwt dat als realiteit. Het lijkt een harmonieus gezin, maar het gebrek aan communicatie is ontluisterend.
De film is arm aan plotontwikkeling, en wat er gebeurt is vaak nogal grotesk. Hierdoor is het lastig mee te leven met de personages. Dat begint eigenlijk al in de beginscène. Dat de fatale actie van Mary nogal vreemd is voor een kind van haar leeftijd wordt nergens aan de orde gesteld. Aan het eind steekt ze drukke wegen over zonder te kijken omdat ze haar moeder ziet. Auto’s knallen op elkaar, maar de volgende dag gaat ze weer gewoon naar school. Zo gaat het er alleen in films aan toe, maar in een realistisch ogende film ben je dan de kijker helemaal kwijt.
Dat is extra jammer omdat de film tal van kwaliteiten heeft. De beelden zijn prachtig en het spel, zowel van Colin Firth als de kinderen, is sterk. Ook in de analyse van rouwgedrag zitten tal van rake momenten. Maar als geheel voelt de film leeg en veel te lang.
Aanvullende informatie:
VK, 2008
Speelduur: 90 minuten
Regie: Michael Winterbottom
Productie: Andrew Eaton, Michael Winterbottom
Scenario: Laurence Coriat, Michael Winterbottom
Camera: Marcel Zyskind
Montage: Paul Monaghan
Art direction: Mark Digby
Muziek: Melissa Parmenter
Met: Colin Firth, Willa Holland, Perla Haney-Jardine, Hope Davies
Beeld: 1:2,35 anamorf
Geluid: DD 5.1
Uitgave: A-film
