Een Franstalige film van een Vlaamse filmmaakster met een Engelse titel die de lading helemaal dekt. Grace en Bruno leiden een huwelijksleven van weinig woorden en er is heel veel dat ongezegd blijft. Pas na een half uur blijkt wat de aanleiding is voor hun overduidelijke verdriet en onrust: tienerdochter Lisa is al vijf jaar spoorloos verdwenen.
Fien Troch blijft met dit onderwerp dicht bij haar debuut, Een Ander Zijn Geluk, waarin het verlies van een zoontje centraal stond. Visueel is de aanpak nu omgekeerd: waar Een Ander Zijn Geluk in statische totalen gedraaid werd zitten we nu met onze neus op de personages; vrijweel ieder shot is in close-up.
Onontkoombare nabijheid en afstand zijn kernbegrippen in deze film. De personages zijn door het verdriet volledig van elkaar vervreemd, er is nauwelijks nog sprake van communicatie. Ze zijn eerder murw dan dat ze hun verdriet in filmclichés uiten. Tranen komen slechts uit het plafond, waar door een onverklaarde lekkage een scheur in ontstaan is. Het terugkerende beeld van die beschadiging, waar Grace voortdurend maar zonder succes aan blijft schuren en polijsten, is wat erg nadrukkelijk in deze verder subtiele, ingetogen film.
De gebeurtenissen en schaarse gesprekken die getoond worden zijn alledaags en leeg, vaak krijgen we slechts een deel van een scène te zien. Het echte verhaal zit tussen de regels verborgen, moet door de kijker samengesteld worden. Grace wankelt geheel naar binnen gekeerd door het leven. Als ze op straat aangerand wordt is haar blik voldoende om de hitsige man te doen weg vluchten. Belastinginspecteur Bruno blijft tegen beter weten in verbeten doorzoeken naar zijn dochter, zelfs onder prostituees.
De films van Fien Troch zijn niet leuk, maar wel indringend en intrigerend. Haar sterk visuele stijl geeft de acteurs ruimte voor subtiele hoogstandjes. In haar geconcentreerde aandacht voor de fysieke uiting van persoonlijk leed sluit haar werk perfect aan bij een generatie jonge Nederlandse filmmaaksters, zoals Mijke de Jong, Nanouk Leopold en Esther Rots. Qua thematiek en stijl heeft de film ook veel gemeen met Keane van Lodge Kerrigan.
Als bonus zijn twee lange interviews toegevoegd, met de regisseuse en hoofdrolspeelster Emmanuelle Devos. Een wat strakkere montage had deze onderdelen goed gedaan, nu is soms niet te volgen op welke vraag er antwoord gegeven wordt. Troch probeert nog aan te tonen dat haar film ook humoristische momenten bevat om het draaglijk te ouden voor de kijker, maar zo leuk is een oude man die een boekenkast over zich heen krijgt nu ook weer niet. De DVD heeft een uitstekende beeld- en geluidskwaliteit die de film alle recht doet. Warm aanbevolen voor iedereen voor wie film meer is dan wat verstrooiing.
Aanvullende informatie:
Belgie, 2008
Speelduur: 97 minuten
Regie en scenario: Fien Troch
Productie: Antonino Lombardo
Camera: Frank van den Eeden
Montage: Ludo Troch
Geluid: Senjan Jansen
Muziek: Peter Van Laerhoven
Beeld: 16:9 anamorf
Geluid: DD 5.1 Frans
Extra’s: interviews (41 minuten)
Uitgave: Cinéart
Distributie: Twin Pics
Website : http://www.unspoken.be
