Op je negentiende een speelfilm maken naar een eigen scenario waar je ook nog eens zelf de hoofdrol in speelt en daar dan tal van prijzen mee winnen op grote filmfestivals, dat is niet niks. De Franstalige Canadees Xavier Dolan valt op. Terwijl in Cannes zijn nieuwe film Les amours imaginaires net goed ontvangen is en een derde film al weer in de maak is verschijnt het debuut op DVD.

J`ai tué ma mère gaat over een jongen van 16 die een moeilijke verhouding heeft met de moeder met wie hij samen een gezinnetje vormt. Hun communicatie bestaat vrijwel uitsluitend op luidruchtig schelden. Hubert haat zijn moeder en steekt dat niet onder stoelen of banken. Dat ze als zijn taxichauffeur fungeert vindt hij niet meer dan vanzelfsprekend.

De film is vernoemd naar de titel van een opstel dat Hubert op school inlevert. Zijn homoseksualiteit is geen hoofdthema, maar het krenkt Chantale (Anne Dorval) wel als ze er bij toeval achter moet komen dat haar zoon al maanden een relatie heeft met een jongen. Ze gaat ver maar is niet bereid zich eindeloos als voetveeg en boksbal te laten gebruiken en mobiliseert haar ex om Hubert duidelijk te maken dat hij maar naar een internaat moet.

Tussen al het geruzie door wordt op enkele momenten vrij pompeus verklaard dat de twee eigenlijk ook niet zonder elkaar kunnen. Die verbondenheid wordt niet invoelbaar gemaakt, zoals het over de hele linie niet gemakkelijk is compassie te hebben met deze beide behoorlijk onsympathieke mensen. Dolan verklaart dat het verhaal veel autobiografische elementen bevat. Daaruit zou je kunnen afleiden dat hij zichzelf niet ontzien heeft.

Ook de vorm is ondanks beperkte middelen verre van bescheiden. Visueel worden er drie stijlen door elkaar gebruikt: de huiskamerscènes zijn onderbelicht, met vale kleuren de kleinburgerlijke saaiheid van Chantale onderstrepend, als Hubert de buitenwereld betreedt zijn de kleuren fel en helder, en als intermezzo zijn er quasi kunstzinnige zwart wit shots waarin hij als in een soort dagboek tegen de camera praat. Subtiel is anders, maar de contrasten passen wel goed bij het theatrale karakter van de hoofdpersoon.

De film heeft een frivole levendigheid, vooral de ruzies zijn overtuigend gespeeld. Het ontbreken van ontwikkeling in de karakters en een visie op motieven voor het getoonde gedrag laat een leeg gevoel achter na het kijken.

De sober uitgevoerde DVD – er zijn geen extra’s – wordt ontsierd door veel te hoog geplaatste ondertitels, die niet zelden heel storend de gezichten bedekken.

Aanvullende informatie:

Canada, 2009
Speelduur: 96 minuten
Regie, scenario en productie: Xavier Dolan
Camera: Stéphanie Anne Weber Biron
Montage: Hélène Girard
Art direction: Anette Belley
Muziek: Nicholas Savard-L`Herbier
Met: Xavier Dolan, Anne Dorval
Beeld: 16:9 anamorf
Geluid: DD 5.1
Uitgave: Homescreen