Velen zullen ooit wel eens met de gedachte spelen, maar echt volledig breken met het leven dat je opgebouwd hebt en helemaal opnieuw beginnen, dat doet bijna geen mens. In films is dat anders. In de onlangs besproken Nothing Personal heeft Anne het al gedaan in de eerste scène, voor ze naar Ierland vertrekt. Concertpianiste Ann Hidden heeft er in Villa Amalia van Benoît Jacquot bijna de hele film voor nodig om alles af te breken.

De aanleiding is een vluchtig moment, wanneer ze ontdekt dat haar echtgenoot Thomas (Xavier Beauvois) een minnares heeft. Ze had hem gewoon de deur uit kunnen zetten, maar dat is de ondoorgrondelijke Ann niet genoeg. Ogenschijnlijk koel en zakelijk sluit ze al haar banden af, een voor een. Haar muzikale carrière eindigt door midden in een concert het podium af te lopen. Dat lijkt dramatisch, maar ook dan vertrekt Ann geen spier. Foto’s en de eigen cd’s worden verbrand, alle sporen worden uitgewist en ze vertrekt eerst naar haar oude vriend George in Bretagne. Dat blijkt slechts een tussenstap. Ann zegt dat ze naar Tanger gaat, maar een rondreis brengt haar uiteindelijk naar een eiland voor de Italiaanse kust, waar ze een oude Villa betrekt. De naam verwijst naar de eigenares, die niks met ons koningshuis van doen heeft.

Ann heeft duidelijk meer om mee af te rekenen dan die overspelige echtgenoot. Wat dat is, daar wordt slechts mondjesmaat iets van getoond. Er is ooit een broertje gestorven en vader verdween net zo drastisch uit het gezin van de jonge Ann. Dat niet alles duidelijk gemaakt wordt is een van de belangrijkste charmes van deze film. Een andere is het fenomenale spel van Isabelle Huppert, die als weinigen in staat is met een enkele blik een bijzonder ingewikkeld personage tot leven te brengen. Dit keer weer met het zelfde beroep als in Haneke’s La pianiste.

Voeg daar nog bij schitterende, strak gekaderde beelden van stad en natuurschoon en de sfeerverhogende soundtrack en we hebben een fascinerende film die ondanks zinnenstrelende kwaliteiten een mysterieuze, ongemakkelijke kartelrand houdt.  


Aanvullende informatie:
Frankrijk, 2009
Speelduur: 91 minuten
Regie: Benoît Jacquot
Scenario: Julien Boivent en Benoît Jacquot
Productie: Edouard Weil
Camera: Caroline Champetier
Montage: Luc Barnier
Art direction: Katia Wyszkop
Muziek: Bruno Coulais
Met: Isabelle Huppert, Jean-Hugues Anglade, Xavier Beauvois
Beeld: 16:9 anamorf
Geluid: DD 5.1
Uitgave: de Filmfreak 
Website: http://www.villaamalia-lefilm.com/