Een scholierenfeestje in de jaren 80. Het gaat er heftig aan toe, even een luchtje scheppen is geen overbodige luxe. Buiten in een bossage vinden twee van de tieners een lijk. Misschien wel van Simon Werner, want die is al een paar weken spoorloos verdwenen. Dan keren we terug in de tijd en zien vanuit vier perspectieven wat er voorafging.

Regisseur Fabrice Gobert laat in zijn debuutfilm zien hoe subjectief de beleefde werkelijk kan zijn. Door dezelfde gebeurtenissen te tonen vanuit een ander personage komen roddels en verdachtmakingen steeds in een ander perspectief te staan en word je als kijker helemaal dolgedraaid.

Zo’n schoolklas is natuurlijk een prachtige microkosmos, een al door veel filmmakers gebruikte snelkookpan van heftige emoties. Relaties komen en gaan, met als spil de knappe Alice, een onontkoombare femme fatale. De voetbaltrainer en een leraar zijn verdacht, en dat de bloedsporen in het natuurkundelokaal van Simon afkomstig blijken is vast ook niet zonder betekenis. Als er naast Simon nog een paar leerlingen verdwijnen slaan de stoppen helemaal door.

Vanzelfsprekend speelt muziek een grote rol. Love Like Blood van Killing Joke keert steeds terug in de sleutelscène van het feestje, maar vooral de speciaal voor de film gemaakte stukken van Sonic Youth geven de ideale onheilspellende sfeer. De opnamen werden flink bewerkt voor de als soundtrack uitgebrachte CD.

De bijna een half uur durende making of documentaire die als extra op de DVD staat concentreert zich op de wijze waarop ieder deel, dus ieder centraal personage, visueel en auditief een eigen stijl kreeg. Het illustreert mooi hoe over ieder aspect van deze film nagedacht is. Omdat dit soort subtiele ingrepen zich voor de gemiddelde kijker op een onbewust niveau afspelen biedt de geboden informatie belangrijke toegevoegde waarde. Aardig is ook hoe de regisseur uitlegt hoe het gegeven gebaseerd is op een eigen herinnering.

Thema noch structuur van het verhaal zijn origineel, maar dat maakt Simon Werner a disparu er niet minder aantrekkelijk om. Dat de ontknoping als een afknapper gevoeld wordt is een gevolg van de gedurende de hele film opgeklopte verwachtingen. Dan realiseer je je pas hoe je net zo bent geïnvloed door de verhalen, roddels en veronderstellingen als de jongeren in de film.

Aanvullende informatie:
Frankrijk, 2010
Speelduur: 88 minuten
Regie en scenario: Fabrice Gobert
Productie: Xavier Rigault, Marc-Antoine Robert
Camera: Agnès Godard
Montage: Peggy Koretzky
Art direction: Frédérique Lapierre
Muziek: Sonic Youth
Extra: making of (28 minuten)
Beeld: 16:9 anamorf
Geluid: DD 5.1
Uitgave: Lumière