Met deze titel en de foto’s op de cover kan er geen misverstand over bestaan: deze film gaat over een driehoeksverhouding. Zonder dat ze het van elkaar weten raakt een echtpaar verliefd op dezelfde man. Maar meesterfilmer Tom Tykwer is geen man van de kortste weg van A naar B. Drei is een caleidoscopische visie op het leven van de hedendaagse stadsmens. Maar hoe bol van ambities de film ook staat, de toon blijft aangenaam licht.

De mensen in Drei hebben het druk. Hun werk in de wetenschap en de kunst stelt hoge eisen, net als alle relationele escapades. Hanna en Simon zijn al lang een stel. Kinderen zijn er nooit gekomen, een van beiden zal wel onvruchtbaar zijn. Hun leven komt in een stroomversnelling als Hanna met bioloog Adam in contact komt, na een lezing die hij geeft over stamcellen. Tegelijk wordt bij Simon teelbalkanker vastgesteld en overlijdt zijn moeder. Het stel leeft door al deze verwikkelingen nogal langs elkaar heen. Tijd om na twintig jaar relatie de balans op te maken. Trouwen is een raar idee, dus waarom niet?

Een tijdje later ervaart Simon als hij hem bij het sporten ontmoet voor het eerst in zijn leven homoseksuele gevoelens voor diezelfde Adam. Lastig en ingewikkeld, zo’n onwaarschijnlijke situatie die je alleen in een klucht tegenkomt, maar niet iets waar de relatie tussen Hana en Simon aan ten onder gaat. Drei is een pleidooi voor ruimdenkendheid.   

De vorm van de film is net zo gecompliceerd en veelvormig als de thematiek. Al in de beginbeelden wordt het hele leven samengevat aan de hand van voorbijrazende hoogspanningskabels, een filmpje op zich dat grotendeels ook in de trailer opgenomen is. Dan volgen net zo gecomprimeerde weergaven van het leven en de film die gaat volgen, in een mozaïek van parallel gemonteerde handelingen en een heel gestileerd ballet voor drie personen.

Gedurende de hele film speelt Tykwer een virtuoos spel met de regels van filmgenres. Drei verandert voortdurend van toon, laverend van romantische komedie naar melodrama en terug, met tal van zijpaden die naar zowat de hele filmgeschiedenis refereren. De overdaad aan ambitie stoot niet af maar werkt juist prikkelend, net als bij Tykwer’s ook in Berlijn gesitueerde doorbraakfilm Lola rennt uit 1998.

Sophie Rois heeft een beetje een irritant mondje, met een neiging tot verongelijkt pruilen, maar dat staat niet in de weg dat het spel van de hele cast overtuigt. Leuk om David Bowie weer eens te horen in een soundtrack. Het meegeleverde korte interview met regisseur en acteurs voegt weinig toe aan dit in deze bekrompen tijden buitengewoon moedige sprookje over de culturele bovenklasse in Berlijn. Heerlijke film. 

Aanvullende informatie:
Duitsland 2010
Speelduur: 115 minuten
Regie en scenario: Tom Tykwer
Productie: Stefan Arndt
Camera: Frank Griebe
Montage: Mathilde Bonnefoy
Art direction: Uli Hanisch
Muziek: Tom Tykwer, Johnny Klimek, Reinhold Heil, Gabriel Mounsey
Met: Sophie Rois, Sebastian Schipper, Devid Striesow
Extra: Interview met regisseur en cast, 12 minuten
Beeld: 1:2,35 anamorf
Geluid: DD 5.1, Duits gesproken
Uitgave: Lumière