Zoals ieder jaar ben ik ook dit jaar weer op de VAD aanwezig. Het grote verschil met voorgaande jaren is dat ik nu niet alleen op meerdere dagen aanwezig ben maar ook een groot deel van de tijd voor hifi.be aanwezig ben. Het voordeel daarvan is o.a. dat ik met meerdere mensen contact heb die je als gemiddelde consument niet snel te spreken krijgt. Verder krijg je na verloop van tijd een anderssoortig contact met importeurs en fabrikanten waardoor je soms zaken hoort die je in een oppervlakkig contact niet snel naar voren krijgt.
Op de eerste dag wordt ik vergezeld door mijn echtgenote en zij vergezelt mij tevens naar de eerste demo waar ik voor uitgenodigd ben. Omdat een van de geplande aanwezigen ergens in den lande vastzit in het verkeer, soms zijn files heerlijk, krijgt zij de opengevallen plek toebedeeld. De meeste indruk van de demo, waarin door dhr. Dabringhaus de ontwikkelingen geschetst wordt die uiteindelijk geleid hebben tot meerkanaals formaten als DVD-A en SACD, maakt op mij de manier waarop deze Duitser het verhaal presenteert. Noem het beroepsdeformatie van mijn kant. De demo an sich geeft duidelijk de verschillen weer tussen met name stereo en meerkanaals varianten waarbij het 2 + 2 + 2 systeem vooral de hoogte van het beeld extra informatie geeft.
Maar zoals gezegd; voor mij is de man interessanter. Deze bezielde, fragiel gebouwde leptosome man straalt met name liefde voor muziek uit. En deze passie komt sterk over. Door zijn combinatie van didactische vaardigheden en enthousiasme blijft er echter ook maar weinig ruimte over voor een vergelijking van DVD-A en SACD. Zelf durf ik op grond van beide stukjes geen uitspraak te doen. Wel valt me op dat het stereobeeld van de Opera luidsprekers veel minder hoog is dan ik thuis gewend ben met mijn eigen speakers. Ik denk dat dit met name samenhangt met de moeilijk voor deze demo geschikt te maken kleine ruimte.
Direct na de demo keren we terug naar de ingang van de Koningshof om van daaruit onze strooptocht langs de stands te beginnen. Direct naast de ingang is het al raak. In ruimte 2 presenteert herr Alfred Rudolf "La Musica", het totaalconcept waarin Clearaudio, Acapella en Symphonic Line samenwerken. In vergelijking met vorig jaar zijn er weer wat nieuwe inzichten in het concept verwerkt. Zo staat de draaitafel nu op in het houten bovenblad van het meubel weggewerkte rubberen dopjes in het kader van de ontkoppeling. De klank? Zeer fraai. Kari Bremnes staat in de kamer en zowel het hoog als het middengebied en het strakke laag vind ik prachtig. Helaas financieel voor mij buiten bereik.
Naast "La Musica" ontmoet ik Johan Bezem van AudioClassics en hij verbaast mij door te zeggen dat hij de ontwerper is van de nieuwe arm op de VPI Classic die ik in zijn stand bewonder. In deze fl 3750,- kostende draaitafel wordt gebruik gemaakt van dezelfde stalen plaat die in de, een veelvoud van dit bedrag kostende, VPI Aries verwerkt is. In zijn stand kom ik vervolgens de Deense ontwerper Tommy Horning tegen, ontwerper van fraaie hoornsystemen en buizenversterkers. Systemen die trouwens afwijken van traditionele hoornsystemen en van hem dan ook niet als zodanig betiteld mogen worden. Opnieuw ben ik benieuwd naar de man achter de ontwerper. Deze rondborstige, zachtaardige man blijkt eveneens een echte muziekliefhebber. Zijn belangrijkste referentie is, naast zijn eigen oren, de mening van zijn echtgenote; een piano spelende operazangeres. In een van de vitrines bewonder ik de vormgeving - wat wil je, de man is een Deen - van zijn nieuwe geintegreerde Sati versterker waar een prijskaartje van circa 16.000 gulden hangt. Hij vertelt me verder dat hij op klankmatige gronden ervoor gekozen heeft om de phonomodule niet te integreren. Ooit heb ik zijn voor- en eindversterker combinatie gehoord en op grond van die toenmalige luisterindruk vind ik het jammer dat dit geesteskind op deze show geen deel uitmaakt van een spelend systeem.
Een volgende bekende die ik tegen het lijf loop is Robert Suchy, zoon van Peter Suchy; mister "Clearaudio". Hij vertelt me dat de introductie van de versterker lijn, die al enige tijd in de pijplijn zit, vertraagd is door nieuwe, uiteraard strengere, richtlijnen van de Europese Gemeenschap. Verder zijn er verbetringen aangebracht aan de onlangs geintroduceerde platenwasmachine. Bij de stand van Clearaudio tref ik geen spelende draaitafels aan.
Die kom ik later wel tegen bij Wim Kraanen van Analogue Audio. Zijn Britse Nottingham Analogue draaitafel klinkt fraai over de Italiaanse Zingali hoorn luidsprekers. Ik blijf, zoals mijn vaste lezers inmiddels wel weten, toch een zwak houden voor die mooie zwarte schijven. Al presteert het pre-productie model van het nieuwe NorthStar Design loopwerk in combinatie met de door mij eerder gerecenseerde NorthStar M192 24 bits DAC ook niet slecht. Het loopwerk maakt dat de laid back geluidssignatuur van de DAC een wat meer up front karakter krijgt.
Een tweede spelende draaitafel tref ik aan bij Dynamic solutions; een Amerikaanse Basic die een fraai geluid neerzet via de Gamut versterker, Nirvana bekabeling en Master luidsprekers. Café Blue van Patricia Barber klinkt overtuigend. Een heel ander geluid tref ik aan bij Transtec waar McIntosh en Quad gezamenlijk een groot beeld neerzetten. Verder wandelend komen mijn vrouw en ik nog meer kamers tegen met spelende en niet-spelende installaties. Aan het eind van de eerste dag moeten we tot de conclusie komen dat helaas niet alle installaties overtuigend klinken. Maar dat mag je, gegeven de ruimtes waarin het gebeurt, ook eigenlijk niet verwachten.
