Soms vraag ik me wel eens af hoe mijn vrouw het volhoudt. Dat groenoogje van me heeft namelijk nogal wat met me te stellen. Om een voorbeeld te noemen; ze is getrouwd met zo’n man die iedere morgen om 5 uur naast zijn bed staat waarna hij zich, nog voor hij zijn vrouw goedemorgen gewenst heeft, onmiddellijk naar de bovenste verdieping spoedt om daar achter zijn computer plaats te nemen en de gedurende de afgelopen late avond en nacht binnengekomen mails op te halen en te bekijken. Waar ik dan naar kijk? Of er ook berichten bij zijn die te maken hebben met mijn grote hobby natuurlijk. Die verslind ik met mijn ogen waarna ik ze zo snel mogelijk beantwoord. De e-mail berichten die daar niets mee te maken hebben negeer ik. Die mag zij op een later tijdstip openen. Wat die grootste passie dan wel is? Ja, de meest voor de hand liggende verwachting is dat zij mijn grootste passie vormt, en samen met mijn dochter is zij dat ook, maar in de praktijk laat ik dat niet altijd zo blijken.

Want als ik dan uiteindelijk weer terugkeer naar de slaapkamer dan hoort ze al aan de snelheid waarmee ik de trap afkom of er iets belangrijks bij zat. In dat geval storm ik namelijk naar beneden en plof ik naast haar op de bedrand neer. Vervolgens buig ik me over haar heen en geef ik haar die verlate ochtendkus. Op het moment dat zij daar dan op wil reageren trek ik me dan vaak terug omdat ik in mijn enthousiasme iets wil vertellen. En inmiddels weet ze nog voordat ik iets gezegd heb dan al waar het over gaat; audio. Altijd weer audio. Dan wil ik haar vertellen dat ik komende week eindelijk die prachtige versterker voor een recensie in huis krijg. Die versterker waar ik nu al weken achteraan zit. En dan verheug ik me al op de aankomst van dat apparaat, op het uitpakken, het aansluiten, de luistersessies, het beschrijven van mijn bevindingen. Zelfs nu ik dit opschrijf begint mijn bloed sneller te stromen.

Ik wil haar dan vertellen dat ik een mailtje ontvangen heb met de bevestiging dat een artikel van mijn hand vandaag geplaatst gaat worden op hifi.be. Dat ik een leuke reactie gekregen heb op een door mij geschreven column. Of dat ik een uitnodiging gekregen heb van een importeur of fabrikant om een mooi product in een al even fraaie installatie te komen beluisteren. De voorpret maakt dat ik dit met iemand wil delen en met wie kan ik dit nu beter doen dan met mijn echtgenote? Een afspraak voor een luisteravond met het audio clubje of bij een forumlid thuis; alles wil ik met haar delen.

Ook gedurende het daaropvolgende ontbijt en de gezamenlijke rit naar ons werk blijf ik vaak op gedreven wijze vertellen over mijn mails. Wanneer ik haar dan bij haar werk afzet en ik zie haar door de deur verdwijnen dan realiseer ik me soms niet eens dat ik met mijn onderwerp het gesprek zo gemonopoliseerd heb. En als dat al het geval is dan ben ik dat op het moment dat ik haar aan het eind van de middag weer op kom halen meestal al weer vergeten. In die incidentele gevallen dat ik er wel aan denk dan vraag ik haar bijvoorbeeld hoe haar dag tot op dat moment geweest is. Maar als ik niet uitkijk zit ik zo weer op het audio spoor. Zeker wanneer ze me vraagt of ik nog nieuws heb. Die vraag interpreteer ik dan als een vraag naar nieuws op audio gebied. Want mijn werk is inmiddels na al die jaren gesneden koek voor mij.

In de avonduren wil ik altijd minimaal een half uur naar muziek luisteren en dan bedoel ik dus ook echt luisteren. Niet samen op de bank zitten, praten over van alles en nog wat of bezig zijn met allerlei zaken maar geconcentreerd luisteren. In de weken dat er een te recenseren apparaat in mijn afspeelketen opgenomen is gaat het ’s avonds om een veelvoud van dat halfuurtje. En dan volgt daarna altijd nog een periode waarin ik regelmatig, met name in de avonduren, even achter de computer kruip om het uiteindelijke artikel te schrijven. Sommige schrijvers zetten een dergelijk verhaal in één lange sessie op papier. In mijn geval gebeurt dat verspreid over een aantal malen. Het maken van de eerste opzet vindt eigenlijk altijd plaats in mijn grijze hersenmassa waardoor ik op die momenten ook niet altijd even aanspreekbaar ben voor mijn omgeving.

En dan heb ik het nog niet eens over mijn columns. Ik streef ernaar om iedere week een nieuwe column on-line te zetten. Om dat te kunnen realiseren ben ik er vaak mee bezig. Er moet een continue toevoer zijn van ideeën die vervolgens weer uitgewerkt moeten worden. Voor een deel leg ik die ideeën aan haar voor en vaak vraag ik haar oordeel of praat ik erover door. Gedurende dat proces wordt de column langzaam gevormd. Op het laatste moment heb ik dan vaak de ruwe vorm die ik daarna aan de harde schijf toe ga vertrouwen. Dit hele proces zorgt voor een zekere mate van, overigens prettig prikkelende, stress waardoor de aanspreekbaarheid in het begin van de week, wanneer de volgende “deadline” in zicht is, wederom niet altijd optimaal is.

Dan zijn er met enige regelmatig de avonden waarop ik mede audio liefhebbers thuis ontvang of bij hen op bezoek ga. Voor ik de afspraak maak overleg ik altijd met mijn vrouw en het verbaast mij steeds weer dat zij zo meegaand is in het aanpassen van de agenda. Want iedere afspraak betekent ook voor haar een aanpassing. Tenslotte hebben wij een dochter van bijna één jaar oud zodat altijd één van ons er voor haar moet zijn. In een enkel geval is een dergelijk soort audio contact uitgegroeid tot een echte vriendschap met de mede audiofiel en zijn partner waardoor een afspraak minder in het teken van audio komt te staan. Alhoewel; ook op deze avonden blijft audio een belangrijk onderdeel van de gespreksstof vormen.

Bij tijd en wijle probeer ik voor mezelf de aan het begin van deze column geformuleerde vraag te beantwoorden en om dat te kunnen doen laat ik dan het hiervoor beschrevene de revue passeren. Voor mij is het overigens slechts één van de vragen die ik mezelf op gezette tijden stel wanneer mijn vrouw en ik op kritische wijze naar zowel het eigen gedrag als dat van de partner kijken. Het doel daarvan is om beter zicht te krijgen op de vraag of wij beiden nog steeds een gezamenlijke koers varen. Het beoogde effect is dat we bevestigd worden in onze verwachting dat er voor geen van beiden een koerscorrectie nodig is. Soms kom je er dan achter dat een zekere bijsturing van (één van) beiden gewenst is. Het zal duidelijk zijn dat je met dat tussentijds onder de loep leggen van de relatie wilt bereiken dat, wanneer je het gevaar loopt om relationeel gezien in gevaarlijk water terecht te komen, je dit vroegtijdig zult onderkennen.

De reden dat ik dit aan U voorleg is eigenlijk tweeledig. Als mede audiofiel wil ik U enerzijds, ervan uit gaande dat U een partner heeft, met het attenderen op het nut van regelmatig terugkerende evaluatiemomenten een manier aan de hand doen die mogelijk kan voorkomen dat U te zijner tijd misschien een beroep zou moeten doen op een psychotherapeut omdat Uw relatie aan de grond gelopen is. Verder kan ik in mijn rol als audiofiel niet gaan. Wanneer desondanks voor een schipbreuk gevreesd moet worden dan kan ik U hooguit vanuit mijn rol als therapeut nog behulpzaam zijn. Anderzijds wil ik U met deze column een handvat aanbieden. Ik zou me namelijk in kunnen denken dat U vanuit Uw omgeving nog al eens het verwijt te horen krijgt dat U te veel tijd, energie en / of geld in Uw audiofiele hobby stopt. In dat geval heeft U bij deze mijn toestemming om deze column te gebruiken om aan te tonen dat dit, in vergelijking met mijn eigen situatie, op U slechts in relatieve zin van toepassing is.