Rijdend over de dijk zie ik de pont aan onze kant liggen. Ik schuif achter aan de rij en op het moment dat de voor mij staande auto aan de beurt is om een plekje aan boord toegewezen te krijgen, maakt de man met de kaartjesautomaat een stopteken. Shit! We zijn op weg naar het eerste etentje met de leden van ons audioclubje waarbij ook de echtgenotes aanwezig zullen zijn. Isabeau is gisteren naar opa en oma gebracht en zal daar de komende dagen blijven dus Antoinette en ik hebben alle tijd van de wereld. Op het moment dat ik me dat realiseer - die verhipte pont ligt nog steeds aan de overkant - voel ik de vrijheid die deze dagen zonder kind me geven. Tegelijkertijd voel ik even het gemis van die kleine dreutel. Dat is echter maar even want mijn voorbuurman trekt op en even later staan ook wij op het dek. Al met al heeft het veel te lang geduurd allemaal en zullen we maar kort kunnen genieten van de borrel in de kroeg waar we afgesproken hebben; "De Zevende Hemel" in Oud Beijerland.

De verloren tijd inhalen kan al evenmin want ook op dit slingerwegje langs de rivier is duidelijk waaraan het politieapparaat tegenwoordig de beschikbare financiële middelen besteedt; een aantal van de knotwilgen die de weg flankeren blijken bij nader inzien flitspalen te zijn. We kruipen met een slakkengang achter onze voorganger aan en onwillekeurig moet ik terugdenken aan mijn laatste hi-visit bij een Nederlandse audio importeur en fabrikant. Van mijn huis uit is Geldermalsen het best te bereiken via de A15 en als er één weg in Nederland geteisterd wordt door wat men dan "verkeershinder" noemt dan is het volgens mij wel deze weg. Iedere keer wanneer je denkt dat je het stuk met de snelheidsbeperking achter je gelaten hebt en opgelucht gas geeft moet je al weer inhouden voor het volgende stuk. En op veel plekken staan van die gehate flitspalen. De grote borden naast de weg laten me fijntjes weten dat dit nog tot 2005 zal duren. En wat me nog het meest ergert is dat de overheid er van uit gaat dat volwassen mensen niet in staat zijn om zelf te bepalen wat op een bepaald stuk snelweg in een gegeven verkeerssituatie nog een verantwoorde snelheid is. Want ook wanneer U de enige automobilist op een dergelijk stuk bent dient U zich aan de maximum snelheid van 70 kilometer per uur te houden. Welterusten.

Gelukkig zijn we inmiddels aangeland bij het door Rene Smit in een mail beschreven, tegenover het postkantoor gesitueerde, parkeerterrein in het centrum van Oud Beijerland. Nu nog een plekje. Alle plaatsen zijn bezet en in de omliggende straten mogen alleen vergunninghouders parkeren. Er zit niets anders op dan te wachten tot er iemand zo vriendelijk is om zijn heilige koe weg te halen. En de tijd tikt door. De borrel kunnen we wel vergeten. Waarschijnlijk kunnen we rechtstreeks door naar Grieks restaurant Nikos. Eindelijk kan ik de auto parkeren. Het display van de parkeerautomaat geeft aan dat er een technische storing is en dat ik op een andere wijze moet betalen. Soms vraag ik me wel eens af of dat de enige tekst is die deze apparaten kennen. Waar heb ik die chipkaart eigenlijk voor. Iedereen is al geruime tijd aanwezig wanneer we de kroeg betreden dus tegen de tijd dat we de bar bereikt hebben en aan onze begroetingsronde beginnen maken de anderen al weer aanstalten om richting restaurant te vertrekken.

Als de deur van het restaurant opengaat worden we begroet door de eigenaar die ons vervolgens onze tafel wijst. Op de achtergrond klinkt Griekse muziek die ik in het begin van een avond als deze nog ervaar als vrolijk. Pas later op de avond gaat dit soort muziek me veelal vreselijk vervelen. Gelukkig is dat deze avond minder het geval want de gesprekken verlopen geanimeerd. En dat terwijl we voor het eerst in deze samenstelling bij elkaar zijn. Uiteraard wordt er veel over audio en muziek gesproken maar door de aanwezigheid van de dames komen er ook andere onderwerpen aan bod zoals kinderen, films en filmsterren, fitness, paardrijden en vakanties. Audio onderwerpen genoeg; de meerwaarde van luisteren in het donker, het op zoek naar tweedehands vinyl, afstropen van markten, voor- en nadelen van de diverse op de markt zijnde platenwasmachines, vermeende voordelen van gebalanceerd draaien etc. Ook hebben we het nog even over de verschillende uitingsvormen van de passie die de audiofiel voor zijn hobby voelt. Zo vertelt René van Es tijdens het natafelen, terwijl ik geniet van een dubbele espresso en een drambuie, dat hij ’s avonds voor het slapen gaan zijn installatie welterusten wenst. Zo ver ga ik zelfs niet.

De avond is een succes en bij het afscheid nemen wordt dan ook het voornemen geuit om dit snel nog eens te doen. De pont vaart al lang niet meer dus we zullen via Rotterdam naar huis terug moeten keren. In de auto is mijn lief al snel in dromenland. De witte wijn en de copieuze maaltijd eisen hun tol. Achter het stuur geniet ik van de stilte op de rijksweg, het vertrouwde geluid van de twin spark motor, het schijnsel van de dashboard verlichting die het stuur illumineert en de duisternis die de auto omhult. Het is bijna alsof ik in de nacht voor mijn audio installatie zit en ik neem me voor om thuis nog even muziek te gaan luisteren.

Wanneer de auto tot stilstand komt wordt Antoinette wakker. We lopen over het donkere tuinpad naar de voordeur en in de gang aangekomen draait ze zich om en zegt; “Jij gaat zeker nog even muziek luisteren hè?” Ik knik instemmend. “Even die bouzouki muziek uit mijn hoofd jagen.” We kussen elkaar; “Welterusten lief.” Terwijl zij de trap op loopt stap ik de donkere woonkamer binnen. De gordijnen zijn nog open waardoor er vanuit de tuin voldoende licht binnenvalt om de contouren van de meubels te kunnen onderscheiden. Er ligt een zachte glans over de pianolak van de speakers. In het audio meubel wordt de apparatuur feeëriek verlicht door het schijnsel van rode, groene en blauwe Leds. Nu nog wat muziek en ik ben volmaakt gelukkig. De eerste lp van het stapeltje dat tegen de muur rust is nummer 1666 uit een tot 10000 exemplaren gelimiteerde editie van de lp “Songbird” van Eva Cassidy. Op mijn hurken zittend strelen mijn vingers de glanzende platenhoes alvorens ik verder de stapel doorloop. Ella Fitzgerald, Ella Fitzgerald en Louis Armstrong, Sarah Vaughan, Ella Fitzgerald en Count Basie, Holly Cole, Sade, Elly Ameling, Miles Davis, John Coltrane, Kari Bremnes, Kari Bremnes, Dire Straits……….

Uiteindelijk kies ik de lp van Eva. Ik til het zware Clearaudio gewicht van het draaiende plateau en leg de audiofiele persing op het melkwitte acrylaat. Nadat het gewicht terug geplaatst is breng ik de arm boven het glanzende vinyl en laat ik het element langzaam naar beneden zakken. Een lichte tik en de naald heeft contact. Voorzichtig draai ik het volume open. In de doodse stilte klinkt een zingende en ademende Eva Cassidy. Ik kan haar bijna aanraken zo tastbaar is ze aanwezig. Toch mis ik nog iets. Ik loop naar de keuken en pak uit de keukenkast een fles Glenfiddich. Met een bodempje mout whisky laat ik me even later op het zwarte leer van mijn sweet spot zakken. Nadat ik mijn schoenen uitgetrokken heb en mijn voeten op de salontafel gedeponeerd heb zet ik aldus onderuitgezakt mijn glas geestrijk vocht op mijn buik waarna ik mijn ogen sluit.

 Af en toe van mijn glas nippend laat ik de nummers één voor één over mij heen spoelen. Dan klinken de laatste noten van het titelnummer en hoor ik hoe de naald in de uitloopgroef terecht komt. Nog nagenietend neem ik het laatste slokje whisky waarna ik het glas op tafel zet. Even overweeg ik nog om de tweede kant op te zetten. Dan besluit ik om ook naar bed te gaan. Ik berg de lp op in de hoes en zet hem terug op z’n plek. Geruisloos draait het plateau voort. Dan kijk ik naar de stapel lp’s. “ Welterusten Ella, welterusten Eva, welterusten Sarah, welterusten Kari, welterusten……”

Links
Drambuie
Glenfiddich
Ouzo
Espresso