Net hersteld van een griepperiode lijkt het vandaag alsof niet alleen mijn sinussen na een periode van verstopping voor het eerst weer lucht toelaten. Het is alsof ik alle impulsen hernieuwd en in een extra sterke mate waarneem. Voor een audiofiel is dat natuurlijk heerlijk en ik geniet er dan ook met volle teugen van. Eerst drink ik de tonen van de zojuist op mijn nieuwe Clearaudio Matrix platenwasser gereinigde Frank Sinatra lp “Nice and Easy” in op een wijze die je eerder zou verwachten bij een dorstende in de woestijn. Dan begin ik met het bereiden van de avondmaaltijd waarbij tijdens het aansnijden van de gerookte zalm een zilte geur vrijkomt die me doet denken aan de Atlantische Oceaan.

Ol’Blue Eyes is inmiddels uitgezongen en ik besluit om nu een cd op te zetten. Niet omdat ik daar meer van geniet dan van een lp. Integendeel zelfs. Het gaat nu echter even puur om het gemak. Tijdens het koken wil ik mijn handen vrij hebben en dan ligt het voor de hand om over te stappen naar een medium dat, in dit geval, ruim 60 minuten doorspeelt zonder dat er tussentijds van kant gewisseld moet worden. Op de tonen van “I wished on the moon” van Billie Holiday keer ik terug naar de keuken en zet ik een pan water op. Ik begin met het wassen van de peterselie en voeg een scheutje olijfolie aan het inmiddels kokende water toe. Dan laat ik de spätzle te water en begin ik de peterselie blaadjes van de takjes te scheiden. Billie Holiday heeft iets met de maan want inmiddels klinkt “Moonlight in Vermont”. Mee neuriënd pak ik de uit de Franse Bourgogne streek stammende fles Chardonnay uit de koelkast en snijd ik een deel van het lood weg. De kurk komt langzaam omhoog en verlaat zonder te ploppen de hals van de fles. Mmmmmm, ruikt goed!

De spätzle worden afgegoten in het vergiet waarna ik wat knoflook in de pan doe en er een scheut Chardonnay, gevolgd door twee volle lepels crème fraîche en de fijngesneden zalm, aan toe voeg. Dan voel ik hoe mijn rechterknie vastgegrepen wordt door de twee kleine worstarmpjes van mijn dochtertje. Ik kijk naar beneden en wordt begroet door twee stralende ogen en een brede grijns. Inderdaad Billie; “Our love is here to stay”. De peterselie en de inmiddels uitgelekte spätzle gaan eveneens de pan in en ik breng het gerecht op temperatuur. Isabeau wordt in de kinderstoel gehesen, de wijn vloeit in de glazen en de pan belandt op tafel. Terwijl Antoinette en ik samen klinken schuift Isabeau haar bord in de richting van haar moeder. Prachtig voorbeeld van een klassiek rollenpatroon. Ze zal haar bord nooit in mijn richting schuiven. Papa associeert ze eerder met muziek en met dansen. Maar dat komt pas na het eten. Even later zit ik te genieten van de manier waarop een anderhalf jarige peuter met behulp van haar vingers haar maaltijd in haar mond werkt. Het staat voor altijd in mijn geheugen gegrift. Of, om het in de woorden van de op de achtergrond zingende Miss Holiday te zeggen; “They can’t take that away from me”.

Natuurlijk heb ik een vork. Maar waarom zou ik daar gebruik van maken wanneer de natuur mij tien perfect bewegende vingertjes gegeven heeft papa? Oké, om papa te tonen dat ik wel weet hoe het hoort maak ik even gebruik van de vork. Let op! Ik schep een sliertje spätzle van mijn bord en breng het keurig in de richting van mijn mondje. Nu keer ik vlak voordat de vork bij mijn wijd opengesperde mondje is mijn vork om en geheel volgens plan belandt het voedsel op mijn slab. Vervolgens is het nog slechts een kwestie van het voedsel tussen duim en wijsvinger nemen en voilà; daar ligt het op de grond. Ja papa, ik weet dat mijn bord nog vol ligt maar ik wil dat ene stukje dat momenteel op de grond ligt. En tot ik dat door jou aangereikt krijg zal ik blijven krijsen………

Ik pak het stukje dan ook zo snel mogelijk op, onderwijl meezingend; “Let’s call the whole thing off”. Maar nee hoor, madame wil haar bordje leegeten en wel op tergend langzame wijze. Naar zalm stinkende vingertjes strijken door haren en worden vervolgens afgeveegd aan tot op dat moment nog redelijk schone “designer jeans, made by oma”. Maar echt kwaad kan ik er niet om worden. Ligt dat aan de Chardonnay? Mogelijk, maar zelf denk ik van niet.

Aan de 62 minuten en 42 seconden durende cd van Billie Holiday is inmiddels een eind gekomen en wanneer haar opvalt dat het nu toch wel erg lang stil blijft kijkt Isabeau me aan en wijst ze in de richting van de audio installatie; “Die, die!” Oké, rustig maar, papa is al onderweg. Na het eten moet er in het kader van de spijsvertering gedanst worden en het liefst doet mevrouw dat op de tonen van St. Germain. Ik zet de cd op en wanneer ik terugloop naar de keuken zie ik dat ze bij de eerste tonen al meteen ritmisch in haar stoel begint te bewegen. Tegen de tijd dat ik bij haar ben zwaaien ook haar armen mee op de beat van de muziek. De warme stem van Marlena Shaw mist ook op mij haar uitwerking niet en even later staan papa en dochter samen te swingen in de huiskamer.

Terwijl mama de afwas doet beweeg ik op het ritme van de muziek, me onderwijl verbazend over de energieke wijze waarop die kleine meid zich beweegt. Zoals bij alles het geval is kent ze ook tijdens het dansen maar één manier; er voluit voor gaan. Onbegrijpelijk dat zo’n klein lichaampje zoveel uithoudingsvermogen heeft. En wat heerlijk om te zien dat ze zich op die leeftijd nog zo totaal en onvoorwaardelijk kan laten gaan. Plotseling komt mijn eigen manier van bewegen me als nogal gekunsteld voor. Het eerste nummer is afgelopen en uit ervaring weet ik dat het tweede nummer meestal gebruikt wordt om weer wat tot rust te komen. Inderdaad is dat ook nu het geval. Ze gaat in haar eigen stoeltje zitten en begint rustig haar sokken uit te trekken. Groot gelijk, denk ik. Op blote voeten zal het ongetwijfeld prettiger dansen zijn. Maar terwijl ik dat denk zie ik dat ze inmiddels alweer aanstalten maakt om de sokken opnieuw aan te trekken. Natuurlijk; het onvermijdelijke leerproces. Met bewondering kijk ik naar haar lenigheid; ze tilt haar voet ten opzichte van de rest van haar lichaam hoger op dan ik voor mezelf überhaupt voor mogelijk houd en doet dat, met een lach om de mond,  gedurende een aaneengesloten tijdsduur die het schaamrood op mijn kaken doet belanden. Wat een uithoudingsvermogen!

Bij het derde nummer wordt het woeste dansen hervat. Dit keer zonder papa. Die zit op zijn luisterplek en geniet van de manier waarop de Lavardin IS Reference geïntegreerde versterker het geluidssignaal bewerkt. Alhoewel; bewerken is misschien niet het goede woord want wanneer deze versterker iets doet dan is het wel het signaal zonder enige vorm van toevoeging aan de luidsprekerkabel doorgeven. En terwijl ik daar zit ben ik me plotseling sterk bewust van het gevoel van geluk dat ik ontleen aan deze ogenschijnlijk alledaagse dingen en gebeurtenissen.