Het idee begint te rijpen op het moment dat een Nederlandse hifi importeur me vertelt over een hifi winkel in Brussel. Hij schetst een beeld van een groot herenhuis waarin, verdeeld over vier verdiepingen, de meest fraaie high end apparatuur uitgestald staat. Het op enthousiaste wijze gepresenteerde verhaal weet mijn nieuwsgierigheid te wekken en ik neem me voor om te zijner tijd eens naar deze mooie Belgische stad af te reizen. Zoals dat meestal gaat ben ik ook nu een week na het bezoek van de importeur dat voornemen echter al weer vergeten.
Totdat ik enkele weken later samen met Antoinette op bezoek ben bij een goede audio vriend en zijn echtgenote. Terwijl de dames de groeisnelheid van ons dochtertje Isabeau becommentariëren wisselen mijn audio maatje en ik de laatste nieuwtjes op audio gebied uit waarbij ook het gesprek met de importeur weer uit mijn onderbewuste naar boven komt. Wanneer ik het verhaal verteld heb is zijn eerste reactie; "Waarom gaan we daar binnenkort niet eens naar toe?" Ik vind het een prima idee en zodra de dames doorhebben dat de winkel waar we naar toe willen zich in de stad Brussel bevindt, zijn ook zij één en al oor en is een datum snel geprikt.
In de daarop volgende weken komt het uitje meerdere malen terug in onze e-mail uitwisselingen en, hoe kan het ook anders wanneer twee audiofielen brainstormen over de vraag hoe een dergelijk dagje uit ingevuld kan worden, het plan rijpt om het niet bij het bezoek aan deze ene audio zaak te laten. Via internet is eenvoudig aan een lijst van hifi dealers te komen en al snel staan er elf kandidaten op een rijtje. Minder eenvoudig zal het waarschijnlijk zijn om onze respectievelijke echtgenotes te bewegen een groot deel van de dag door te brengen in winkels met audio apparatuur. Maar dat is van later zorg.
Eindelijk is het dan zover; Isabeau is een dagje bij haar Brabantse grootouders ondergebracht en gevieren reizen we af naar de stad waar ambtenaren een groot deel van onze belastinggelden uitgeven. Bij de stadsgrens aangekomen moeten we een keus maken; waar gaan we als eerste naar toe? Mijn routebeschrijving zal ons leiden naar de eerste hifi winkel en wanneer ik voorstel om van daaruit het bezoek aan Brussel op te bouwen gaan de dames tot mijn verbazing zonder slag of stoot accoord. Onderweg komen we grote vestigingen tegen van gerenommeerde Italiaanse en Franse modehuizen. Verbeeld ik het me of bespeur ik daadwerkelijk een toenemende onrust op de achterbank. Eindelijk rijden we over de Chaussée d"Ixelles waar zich de winkel moet bevinden die de aanleiding tot dit uitstapje vormde. Het pand in kwestie voldoet niet helemaal aan het beeld wat ik mij ervan gevormd had maar wanneer ik een eerste blik in de etalage werp zie ik van links naar rechts prachtige mono blokken van Krell, schitterende luidsprekers van Sonus Faber en imposante mono blokken van McIntosh.
Binnengekomen loop ik bijna tegen de hoge weergevers van het merk Dunlavy aan. Verderop zie ik achter elkaar vier grote panelen van het Infinity IRS full range systeem en o.a. een Cello Palette voorversterker. Daar loop ik op af en ik bewonder van dichtbij de bouwkwaliteit. O, wat is dit mooi. Pal daarnaast bevindt zich de home cinema demo ruimte en als ik even snel naar binnen kijk herken ik op het grote scherm beelden uit "The Lord of the Ring"; één van de favoriete films van Antoinette. Ik hoef haar daar evenwel niet op te wijzen want de dames zitten reeds voor het scherm met aan de zijkanten de grootste types van de JM Lab Elektra lijn. "Gaan jullie maar, wij amuseren ons hier wel", klinkt het vanachter het gordijn en wij beginnen aan onze ontdekkingstocht door het pand.
Nog steeds op de begane grond zie ik prachtige voor- en eindversterkers van Audio Research en Electrocompaniet en even verderop de grote panelen met woofers die behoren bij de eerder gesignaleerde hoge tonen matrassen van hetzelfde Infinity systeem. Tezamen vormen ze een weergavesysteem dat ik alleen maar kan omschrijven met de term kolossaal. En dan voel ik hoe geleidelijk het virus op begint te spelen waarmee ik in een grijs verleden besmet ben geraakt. Dat latent in mijn bloed aanwezig is en in dit soort situaties altijd weer de kop opsteekt. Ik weet hoe gevaarlijk het is en wat het bij me teweeg kan brengen. Vandaag is het extra gevaarlijk want ik ben in gezelschap van een man die door hetzelfde virus geïnfecteerd is.
We lopen een trap op en bovenaan belanden we op een vide van waaraf we in de winkel kunnen kijken. We staan even stil bij twee Cary mono eindversterkers die opgesteld staan tussen twee immense theater luidsprekers van JBL en twee vierweg theater luidsprekers van Electro Voice. Daarnaast ontwaar ik versterkers van het Franse merk Sicomin, gevolgd door een Orelle DA-188 DAC. Hier wordt duidelijk de ingeruilde tweedehands apparatuur tentoongesteld. Verder lopend zie ik een voorversterker van Audio Research; de SP 9. Ik ben niet de enige die hem opgemerkt heeft want twee handen pakken de SP 9 op. Mijn metgezel bekijkt het apparaat van dichtbij en zegt; “Ik overweeg al heel lang om een voortrap van Audio Research aan te schaffen.”
Iets in zijn stem maakt dat ik hem aankijk en ik zie dat ook bij hem het virus uit zijn sluimerslaap gewekt is. Maar in dit geval is het niet alleen geluxeerd; het is zelfs heel actief werkzaam. Ik herken de koortsige blik, de gloeiende wangen, het gejaagde spreken en het aarzelende begin van perspiratie boven de wenkbrauwen. Het verschil tussen ons is dat hij momenteel veel minder goed in staat is om weerstand te bieden aan het virus. Tenslotte beschik ik momenteel tijdelijk over het enige echt werkzame middel tegen deze infectie; gebrek aan financiële middelen. Die bescherming moet hij al enige tijd ontberen en hij lijkt dan ook vrijwel kansloos.
"Ik ken iemand die zegt dat Audio Research geweldig klinkt in combinatie met mijn eindversterker.” Het virus is duidelijk aan de winnende hand. “Wat vindt jij, Jan; zal ik het doen?” “Ik ken dit type niet dus ik durf er niets over te zeggen.” Het virus lijkt terrein te winnen want hij zegt; “Als ik hem voor minder dan 1000 euro kan krijgen, doe ik het.” “Laten we eerst de andere verdiepingen nog even bekijken” stel ik voor. Het werkt. Met duidelijke tegenzin zet hij het apparaat weer neer en komt hij achter me aan. Op de volgende verdieping nog veel meer moois; Sonus Faber Guarneri Hommage, JM Lab Mini Utopia….. Ook de daarop volgende etage laat weer tal van high end merken zien en ik heb het idee dat het virus in kracht wat afneemt. Er wordt niet meer over de Audio Research gesproken tot we de trappen aflopen en de vide passeren waardoor we voor de tweede maal het volle zicht hebben op de in het licht van de lampen verleidelijk glanzende geborstelde voorplaat met de zwarte handgrepen. “Ik ga toch vragen wat hij kost”
De dames reageren op onze terugkomst met een “Zijn jullie er nu al weer? De film is nog lang niet afgelopen.” Mijn virusgeïnfecteerde vriend is inmiddels in gesprek met de verkoper. “Omgerekend in euro’s is dat……. 850 euro” klinkt het, en ik wacht op het zinnetje; “Voor dat geld neem ik hem mee.” In plaats daarvan hoor ik echter; “Dan weet ik voldoende. Ik denk er nog even over na.” We verlaten de winkel en lopen achter onze vrouwen aan die regelmatig hun pas inhouden bij de vele etalages met schoenen, kleding en cosmetica. Met iedere meter die we verder verwijderd raken van de hifi winkel lijkt de onrust van mijn vriend toe te nemen. “Wat moet ik nu toch doen, wie kan ik nu toch eens bellen?” klinkt het vertwijfeld. Dan, opgelucht; “Ik weet het al.” Koortsachtig begint hij het geheugen van zijn GSM af te zoeken waarna hij een nummer activeert. De man blijkt niet thuis te zijn maar hij krijgt wel een nummer van een mobiele telefoon aangereikt waarop de Audio Research expert te bereiken moet zijn. Mijn vriend lijdt nu echt en ik heb met hem te doen. Dan spert hij zijn ogen wijd open; de expert spreekt!
Met de seconde ontspannen zich nu de lijnen in het gezicht met de tegen de wang geplakte GSM. “Dus die is niet te vergelijken met de LS-2?” De wangen krijgen hun normale kleur terug en de vlammen in de ogen doven. “Ik moet het dus niet doen?” De ademhaling wordt rustiger en ik weet; het virus is bedwongen. Hij slaakt een zucht van verlichting. “Gelukkig dat ik je toch nog heb kunnen bereiken.” De vingers versoepelen hun greep rond het toestel waardoor ze geleidelijk hun witte kleur verliezen en hun normale tint terugkrijgen. “Bedankt hè, we moeten gauw weer een afspraak maken. Ik bel je nog!” Niets in het gezicht herinnert nog aan de hevige tweestrijd van zo-even. Hij is weer volledig relaxed en al snel wordt er met geen woord meer gesproken over het apparaat dat hij bijna mee naar huis genomen had. In plaats daarvan roept hij naar onze wederhelften; “Meisjes, zullen we eerst even wat gaan drinken?” Net als ik me afvraag of het virus nu definitief verslagen is laat hij er evenwel op volgen; “Dan gaan we daarna naar de volgende zaak; die zit hier aan dezelfde straat.” Toch nog een herkansing dus.
