De dag begint als elke andere met het gebruikelijke ochtendritueel. Na het opstaan naar de studeerkamer om de computer aan te zetten en de mail binnen te halen. Zoals altijd zijn er ook nu weer een aantal e-mails die te maken hebben met mijn audio hobby. JP heeft mijn nieuwste column on line gezet en vraagt of ik een hi-visit kan doen, een lezer wil weten wanneer mijn recensie van de Lavardin IS Reference nu eindelijk on line komt en een audio buddy uit Engeland vraagt of ik de kabels wil testen die hij zelf gefabriceerd heeft. Nog half slapend begin ik aan de antwoorden. Ja, ik wil die hi-visit wel doen. Het verslag van de geïntegreerde versterker is inmiddels af en ligt bij de importeur zodat hij die eventueel kan voorzien van een commentaar dat dan tegelijk met de plaatsing van het verslag on line zal verschijnen. En nee, momenteel kom ik om in de kabels dus voorlopig wil ik even niets erbij wat de beoordeling nog lastiger zal maken.

Na het afsluiten van de computer loop ik naar het martelwerktuig waar ik iedere ochtend mijn buikspieren aan onderwerp. Terwijl ik me op de rubber mat neervlij, de stang van de “ab roller” vastgrijp, mijn buikspieren aanspan en vervolgens de serie van aantrekkingen start neem ik in gedachten de onderwerpen door die op de agenda staan van de teamvergadering die voor 9 uur gepland staat. Daardoor is de oefening achter de rug voordat ik er erg in heb en even later loop ik behoedzaam de trap af om mijn nog slapende Groenoogje niet te wekken. Heerlijk zo’n parttime baan, denk ik jaloers. In de badkamer probeer ik tijdens het scheren zo weinig mogelijk lawaai te maken want in haar aangrenzende slaapkamer ligt ook de kleine Isabeau nog in diepe rust. Pas wanneer ik later in de keuken kom en mijn ontbijt klaarmaak kan ik rustig mijn gang gaan zonder bang te hoeven zijn dat ik iemand wakker zal maken. De woonkamer inkijkend zie ik mijn audio installatie met in het blauwe schijnsel van de LED’s van de Synergistic Research kabels een draaiend draaitafel plateau en een hoes van een oude Nat King Cole lp getiteld “Ramblin’ Rose.” Het liefst zou ik nu die zwarte schijf draaien en heerlijk gaan zitten. De enige draaibeweging waar ik tijd voor heb maak ik echter zelf en wel met mijn pols tijdens het uitpersen van de sinaasappel.

Gedurende het douchen neem ik me voor om vanavond in ieder geval even tijd te maken voor die lp. Afdrogen en tanden poetsen brengen me weer enkele minuten verder en wanneer ik uiteindelijk helemaal aangekleed ben is de dag voor mij alweer een uur en drie kwartier oud. Hoe redden sommige mensen het toch om pas een half uur voordat ze het huis moeten verlaten op te staan? Ik kan het niet. Nog een kus voor een daarna weer snel onder de dekens wegkruipende Antoinette en ik ben door de striemende regen op weg naar mijn werk in Rotterdam waar ik eveneens begin met het binnenhalen van de mail. Ook hier weer voor een deel audio berichten. Een importeur die mailt dat het type luidspreker dat ik zou testen nu eerder dan gepland vervangen zal worden door een verbeterde versie. Op zijn vraag of ik ermee akkoord kan gaan dat we de test uitstellen tot het nieuwe model beschikbaar zal zijn stuur ik een bevestigend antwoord terug. De mail van de analoog liefhebber die zich vertwijfeld afvraagt welk element hij aan moet schaffen sluit ik af zonder hem te beantwoorden. Dat moet maar in een later stadium.

De eerste vergadering lijkt langer te duren dan de geplande anderhalf uur en ik maak dankbaar gebruik van de mogelijkheid om abstracte tekeningetjes te ontwerpen op het papier van de notulen van de vorige vergadering. Zonder pauze volgt er direct een gesprek met een cliënt die sedert zijn operatie slecht slaapt, angstdromen heeft en overmatig gefixeerd is op lichamelijke sensaties die hij ervaart. Als hij mijn kamer verlaat heb ik even de tijd om snel de voortgang van het gesprek in de computer in te voeren voordat er opnieuw op mijn kamerdeur geklopt wordt. Van het binnenstappende echtpaar is al snel duidelijk dat de vrouw het initiatief genomen heeft voor dit gesprek. Zij ervaart problemen in de relatie terwijl de man zegt heel tevreden te zijn met de manier waarop het gaat. Aan het eind van het gesprek is hij na enig wring- en trekwerk van mijn kant zo ver dat hij toegeeft dat hij soms wel eens misbruik maakt van de meegaandheid van zijn echtgenote. Direct daarna vervalt hij echter weer in grappen en grollen. Dat wordt voor de komende vervolggesprekken nog een interessante uitdaging.

De werklunch biedt zoals verwacht de gebruikelijke broodjes ham en kaas in combinatie met de al even standaard verhalen. In de middag gevolgd door een gesprek met een cliënt dat sterk doet denken aan het eerste consult in de ochtenduren. De daaropvolgende afspraak komt te vervallen omdat de man plotseling voor een spoed operatie naar de operatiekamer moet waardoor ik even tijd heb om mijn administratie bij te werken en de man met de elementenvraag kort te antwoorden. Dan volgt de laatste vergadering van de dag; een patiëntbespreking die enorm uitloopt. Het gevolg is dat ik midden in de spits belandt en ik weet dat ik de terugreis niet zal kunnen maken in de gebruikelijke tijd van 30 minuten.

Ik kruip door de maastunnel, voel me een slak op de Groene Kruis weg en zie al van verre dat de A15 helemaal vast staat. “Geweldige oplossing, die tweede tunnelbuis van de Beneluxtunnel. Echt een enorme verbetering” zeg ik hardop tegen de voorruit. Ik blijk geen indruk te maken. Terwijl ik metertje voor metertje vorder voel ik de irritatie bezit van me nemen. Na het oponthoud bij het knooppunt Benelux lijkt de file wat op te lossen maar voor de Botlektunnel sta ik al weer stil. Natuurlijk; de afslag Spijkenisse. De automobilisten die zich op het laatste moment nog in de wachtende file voor rechtsaf willen voegen blokkeren ook de linkerbaan die ik probeer te benutten om door te rijden naar Hellevoetsluis. Weer even gas. Even…… De Calandbrug met weer hetzelfde verhaal. Nu halen bestuurders rechts in om uiteindelijk op het laatste moment naar links te duiken. Ik ben het meer dan zat maar aan het voortschuifelen verandert dat niets. Dan de N57 met de file die bestaat uit personen die eigenlijk de afslag Spijkenisse hadden willen nemen maar er vanwege de drukte voor gekozen hebben ditmaal om te rijden via Hellevoetsluis. Ik zou bijna een hekel krijgen aan de bewoners van Spijkenisse. Het resterende deel van de N57 leg ik stapvoets af.

Bijna anderhalf uur nadat ik het ziekenhuis verlaten heb parkeer ik de auto voor de deur. Ik durf op dat moment niet te schatten hoe hoog mijn bloeddruk is. Inwendig briesend loop ik het tuinpad op en open ik de voordeur. Mijn thuiskomst is al doorgedrongen tot de woonkamer want de kamerdeur gaat open en een kaboutermensje stormt op me af. De natte kus en de kleine armpjes die me beetpakken hebben een heilzame werking op mijn gestresste innerlijk en als ik aan de hand van mijn dochtertje de kamer binnengeleid wordt volgt een tweede begroeting. De groene ogen hebben op mij nog steeds dezelfde uitwerking en het duurt dan ook even voordat ik me ervan bewust wordt dat er aan mijn hand getrokken wordt. Als ik mijn aandacht dan verleg zie ik dat Isabeau naar een plek op de muur wijst. Daar bevindt zich tussen een strip en een klem altijd de hoes van de lp die op dat moment gedraaid wordt. Nu is dat de met lp gevulde hoes van de laatst gedraaide zwarte schijf; “Ramblin’ Rose”. “O, je wilt een lp horen?” vraag ik lachend. Als antwoord trekt ze me naar de kast met lp’s die op enige afstand van mijn audio installatie staat. Ze doet een stapje naar de kast en raakt een lp aan. “Je wilt een andere horen.”

Mij maakt het al lang niet meer uit welke lp ik hoor zolang ik er maar één hoor. Antoinette gooit echter roet in het eten. “Je realiseert je toch hopelijk wel dat je binnen een half uur een cliënt krijgt hè?” Ach, dat is waar ook; mevrouw X die aan een post traumatische stress stoornis lijdt. “Wil je nog iets eten?” Afwezig schud ik mijn hoofd. Ik heb dus nauwelijks de tijd om nog een hele lp kant te draaien. “Ik zet vast koffie”, klinkt het uit de keuken. “Mmm”, reageer ik. Nu ja, alles beter dan niets. De hoes van Anita Kerr’s “Georgia on my mind” lijkt me te roepen. Als ik de hoes uit de kast trek begint Isabeau driftig met haar armpjes te zwaaien en “Ooooooo” te roepen. Eindelijk begrijpt papa het dan toch. Automatisch draai ik de hoes om. De stip op de achterkant ontbreekt hetgeen betekent dat deze plaat weliswaar met behulp van het Disco Antistat apparaat gereinigd is maar dat hij nog nooit de tot in de diepste geledingen doordringende reiniging van de Clearaudio Matrix ondergaan heeft. Pfffffff. Het wassen neemt weer extra tijd in beslag. Maar ongewassen wil ik hem niet draaien. Dan toch maar een andere plaat. Bij het terugzetten zie ik de schaduw over het gezicht van Isabeau trekken en vrijwel tegelijkertijd barst ze in tranen uit. Razendsnel stap ik op de hoes van Nat King Cole af. Ik heb de hoes nog niet aangeraakt of het huilen stopt abrupt. Krokodillentranen dus. De plaat op het draaiende plateau, een veegje met het in de naaldreiniger gedoopte kwastje, het element boven de plaat, duim en wijsvinger aan de armlift; “Ding dong.”

Acuut schiet me een bijzonderheid van deze dame te binnen; ze is altijd een kwartier te vroeg. Dus ook nu, want daarbij komt nog dat ze dwangmatig precies is. Antoinette komt uit de keuken aanlopen met een gevuld dienblad; “ Over een uur is ze weer weg, schat.” Ja, over een uur. Maar dat uur duurt nog zo lang. Zuchtend pak ik het dienblad aan voordat ik op de kamerdeur afstap. Isabeau staat midden voor het audiomeubel voor zich uit te staren. Dan spreidt ze haar armen waarbij ze haar handen met geopende palmen naar voren draait. Terwijl ze me aankijkt draait ze haar hoofdje opzij en zegt met een spijtig stemmetje; “Zaas”. Ik knik berustend; “Inderdaad; helaas.”