To tweak a tweak

Af en toe moet ik me bezig houden met één van de naarste karweitjes die verbonden zijn aan de audio hobby; het schoonmaken van het rack en de apparatuur. U begrijpt waarschijnlijk precies wat ik bedoel. Tenminste, wanneer u net als ik, zo’n audiofiel bent die dat werkje aan niemand anders over wil laten. Mijn groenoogje haalt een stofdoek over de bovenkant van de audio kast en soms, wanneer ik niet in de buurt ben, over de voorkant van de dragers waar de apparatuur op rust. De componenten zelf zal ze echter nooit afstoffen. En al helemaal niet de wandbeugel met daarop het component waar ik het meest zuinig op ben; mijn draaitafel.

Ik doe dat allemaal veel liever zelf. Een ongeluk zit, zoals ik enige tijd geleden weer mocht ervaren, tenslotte in een klein hoekje. Het ‘Adagio’ van Albinoni glipte uit mijn handen en de rand van het acryl plateau van mijn Clearaudio veroorzaakte een diepe kras in de mooiste kant van het vinyl. Ik kan het mezelf nog steeds niet vergeven en mijn ergste nachtmerrie is die waarin ik de stofdoek onder het element door over het acryl beweeg om vervolgens te bemerken dat de afgebroken cantilever met de naald in de stoflap vastgehaakt zit. Daaag element! Even voor de duidelijkheid en om de e-mails met goed bedoelde adviezen te voorkomen; ik ben in de praktijk heel voorzichtig en zal die plek nooit op de beschreven wijze schoonmaken. Om de anekdote even af te maken; ik moet er niet aan denken hoe ik gereageerd zou hebben wanneer iemand anders die kras veroorzaakt zou hebben.

U zult begrijpen dat Antoinette niet om dit soort werk verlegen zit en mijn standpunt begrijpt, respecteert en met een lach accepteert. Geen enkel probleem dus. Behalve dan dat ik nu regelmatig zelf dat deel van de kamer schoon moet maken. Inderdaad; schoonmaken. Want het gaat natuurlijk verder dan stof verwijderen. Tussen de kabels moet gestofzuigd worden, van de kabels moet stof afgenomen worden en ik ben een enorme Pietlut als het op het arrangeren van de kabels aankomt. Met uitzondering van de periode waarin ik de Synergistic Research kabels testte en genoodzaakt was om te accepteren dat stroomdraden van de Mini Power Couplers overal doorheen liepen, zie ik er altijd op toe dat stroom- en signaalkabels zo ver mogelijk van elkaar verwijderd blijven en dat mijn luidsprekerkabels over de Master Wire Tweak blokken geleid worden.

Ik hou van orde en overzichtelijkheid en dat komt niet alleen tot uiting in de manier waarop ik de kabels een plek toebedeel maar ook in de opstelling van de componenten in het audiorack. Er moet sprake zijn van een zeker evenwicht. Het component plaats ik het liefst in het midden van de plank en kabels werk ik graag uit het zicht. De, met uitzondering van de phono voorversterker waar de tweak geen effect sorteerde, onder al mijn componenten geplaatste Master Base 1 blokjes leg ik het liefst zo, dat één van de zijden evenwijdig loopt met de voorkant van het component. Op die manier zijn ze voor mij visueel nog het meest acceptabel.

Nu is het echter tijd voor een grote beurt en kan ik niet volstaan met het om de componenten heen stof afnemen. De Master Base 1 plaatjes wordt onder het CEC transport vandaan gehaald en belanden schuin achter me op de grond. Na de glazen plaat met vocht afgenomen te hebben schuif ik op mijn billen naar de versterkers toe. Opnieuw worden de vierkantjes met de scherpe onafgewerkte randen achter me neergelegd. Zo ga ik door tot er achter me vijf gegroepeerde setjes liggen. Als ik op het punt sta om het eerste setje terug te plaatsen valt het me op dat ik het irritante geluid van de wieltjes van Isabeau’s poppenwagentje al enige tijd niet meer gehoord heb.

Snel kijk ik achterom. Ze zit op haar hurken vlak achter me en terwijl ik mijn hoofd draai zie ik dat ze door die beweging afgeleid wordt van vier van de blokjes waar ze tot op dat moment waarschijnlijk geconcentreerd naar heeft zitten kijken. “Papa heeft ook een blokkendoos, mooi hè?” Een stralende lach is mijn deel. De toon waarop ik het vraag vormt voor haar klaarblijkelijk een aanmoediging om door te gaan op de blokjes. Met uitgestrekt mollig wijsvingertje klinkt het gedecideerd; “ Papa, papa!” “Inderdaad, die zijn van papa. Jij hebt je eigen merk.” Ze staat op en doet een stap achteruit. Daarop pak ik de lichte onderzetters en plaats ik ze zorgvuldig één voor één onder de voeten van de NorthStar DAC. Terwijl ik de laatste er onder schuif voel ik hoe de kleine tegen mijn rug aan komt staan en haar armpjes om mijn hals slaat. Voorzichtig maak ik me los uit haar omhelzing; “Niet doen Isabeau, papa is even bezig.” Meteen hoor ik Antoinette roepen; “Kom maar bij mama. Strakjes gaat papa weer met je spelen.”

Ze loopt naar de keuken en uit de geluiden kan ik opmaken dat de koektrommel opengaat. Me weer op het rack richtend zet ik ook de Densen B100 weer op zijn met aluminium honingraat gevulde kunststof plaatjes. Nog drie componenten te gaan. Ik draai me langzaam om en grijp naar mijn pijnlijke rug terwijl ik in mezelf zit te mopperen. Fijne hobby dat audio. Waarom ga ik niet gewoon schaken. Dan zie ik Isabeau weer. Ze is teruggekeerd in de kamer en zit nu op haar billetjes met de beentjes recht vooruit gestrekt tussen twee groepjes Master Base in. In haar linker vuistje een klef nat restje van wat eens een speculaasje was en in haar rechterhandje een exemplaar uit papa’s blokkendoos. Mijn eerste reactie is; afblijven! Maar meteen daarop overrule ik mezelf. Ze zit op ruim een meter afstand van het audiorack en ze mag hier altijd gewoon spelen dus nu moet ik niet plotseling tegen haar uitvallen. Een derde gedachte is; die randjes zijn scherp en misschien bezeert ze zich wel.

Mijn hand uitstekend met de intentie om haar met lichte dwang het gevaarlijke speeltje af te nemen zie ik ineens dat ze twee groepjes bij elkaar gebracht heeft en er vervolgens een nieuwe compositie mee gemaakt heeft. In plaats van  twee groepjes met vier achteloos neergelegde plaatjes liggen er nu vijf plaatjes naast elkaar met op twee daarvan een tweede exemplaar. Op dat moment verandert de vader in de audiofiel en vraag ik me af; wat zou er gebeuren wanneer ik onder een component twee setjes zou plaatsen? Isabeau heeft inmiddels haar visie tot uitdrukking gebracht door met haar stukje een derde dubbel te realiseren. Triomfantelijk kijkt ze me aan waarna we beiden spontaan beginnen te applaudisseren. De standaard buiging die ze er op laat volgen laat ik ditmaal aan mij voorbij gaan. Mijn rug heeft het door deze poetsbeurt al moeilijk genoeg.  

Doordat ik momenteel de Master Two in mijn woonkamer heb staan en deze geen mogelijkheid kent om bi-wired aan te sturen heb ik tijdelijk het setje Master Base van de niet in gebruik zijnde B300 over. Ik leg dit setje extra onder de B100 en maak aanstalten om de resterende schijfjes onder het cd transport en de 24/96 upsampler te plaatsen. Isabeau zit er echter nog steeds mee te spelen en ik kan het niet over mijn hart verkrijgen om ze uit haar handen te trekken. Ze heeft nu nog maar één stapeltje maar dit is inmiddels wel uitgegroeid tot vier exemplaren. Toe maar! Misschien ook een idee maar hoe zit het dan met de prijs / kwaliteit verhouding.

Ik besluit het digitale frontend even te laten voor wat het is en om in plaats daarvan het analoge gedeelte te gebruiken. Met daarin een draaitafel die, net als de phono voorversterker, zelf niet op deze toverblokjes staat. De volumeknop van de op twee setjes rustende geïntegreerde B100 gaat open en … Alles wordt overstemd door mijn dochter die, na een korte audiofiele uitstap, besluit om toch maar weer terug te keren naar haar oude liefde; het poppenwagentje met de wieltjes waar mama nog steeds geen vilt op geplakt heeft. Aaaaargh! Misschien moet U het zelf maar vast uitproberen want deze recensent-met-dochter heeft nu eenmaal erg veel tijd nodig om zich een mening te kunnen vormen over een component. Of een tweak. Eh… Tweak tweak.