Classics

Terwijl mijn groenoogje in de aangrenzende keuken achter haar laptop de uitdaging van het aanmaken van een nieuw programma in Microsoft Access aangaat – waar een mens al niet van kan genieten – houd ik een oogje in het zeil in de woonkamer waar Isabeau zich amuseert met het ‘ad random’ inkleuren van haar nieuwe Pooh kleurboek. Zittend op de hotspot glijdt mijn blik over de salontafel met daarop de meest recente uitgave van mijn favoriete audioblad; HiFi+. Grote audio namen  prijken op de als immer fraai gestileerde cover. De door Antoinette voortgebrachte geluiden – in snel tempo over toetsen dartelende vingers gecombineerd met uitroepen van zowel exaltatie als frustratie – maken dat ik de hoop opgeef om in het komende uur nog aan gericht muziek luisteren toe te komen. Zuchtend sta ik op om de geluidsterkte van Holly Cole’s ‘I’ll be home for Christmas’ – sommige kerst cd’s blijven ook na de feestdagen het beluisteren meer dan waard -  terug te draaien tot achtergrondniveau. Teruglopend naar de bank legt mijn brein ogenblikkelijk de link naar een presentatie die ik eerder die week bijgewoond heb en wanneer ik weer zit ga ik in gedachten terug naar die bewuste avond.

In een sfeervolle ambiance die als een oase van rust omringd wordt door de gekte van de 21e eeuw presenteren Ed de Jong en Aernoud Dekker op gedreven wijze hun totaal concept. Ik bevind me, samen met een aantal andere medewerkers van hifi.be, in het Auditorium van Audio Note. Over grote namen gesproken. De avond wordt doorgebracht met het luisteren naar, en discussiëren over, ons aller passie; muziek en de weergave daarvan. Een en ander begeleid door een perfect verzorgd buffet. In het gebruikte systeem komen behalve Audio Note ook andere grote namen als CEC en Avid terug. Wanneer we het met zijn allen ergens over eens zijn dan is het wel dat de emotie in de muziek over dient te komen. Om dat te bereiken moet de wijze waarop naar muziek geluisterd wordt veranderen. Een verschuiving van de achtergrond – muziek als behang – naar de voorgrond: muziek als beleving.

Even word ik opgeschrikt doordat Isabeau haar glas met kleurpotloodjes omstoot. We kijken  tegelijk op en als ze ziet dat ik niet boos ben buigt ze zich met hernieuwde energie over de afbeelding van de beer die inmiddels het aanzien heeft van een schilderij van action painter Jackson Pollock. Antoinette klinkt opgewonden blij en ik ben al weer terug bij de buizen van de ruim 50.000 euro kosten Audio Note installatie. Flexibel als de menselijke geest is spring ik via de 300B valve over naar een andere grote naam op buizen gebied. Audio Research. Een naam waar ik eerder deze week aan moest denken toen ik bij een vriend ging luisteren naar zijn nieuwe versterker combinatie.

Bij binnenkomst valt meteen op dat de plek, waar tot voor kort de geïntegreerde Audio Research zijn magie aan het geluidsbeeld toevoegde, nu ingenomen wordt door een voor / eind combinatie van Marsh Sound Design. Inmiddels één van de nieuwe klassiekers? Visueel lijken de knoppen van de voorversterker op een ‘after image’ van de voorganger. De bas is strakker, er is meer druk. Op mijn verzoek wordt ‘Private Investigations’ gedraaid. In mijn herinnering met een prachtig door de combinatie van Audio Research en Avalon weergegeven middengebied. En? Ik twijfel. Het blijkt erg moeilijk om de exacte beleving van dat moment terug te halen. Ook nu is het middengebied open. Maar de magie van de buis…

Van de gelegenheid wordt gebruik gemaakt om een vergelijk te maken tussen twee phono voorversterkers; een Clearaudio Basic Symmetry en een Linn Linto. De stemmen zijn verdeeld. Vier prefereren direct de Linn en wel vanwege het grotere beeld. Zelf vind ik het een stuk moeilijker om na één keer luisteren een definitieve mening te geven. Het systeem hoor ik in deze samenstelling voor het eerst en ook de ruimte is mij onvoldoende vertrouwd. Het beeld van de Linto is inderdaad groter. Met name de toegenomen diepte is indrukwekkend. Met de Linn wordt de beleving van de muziek sterker. Wanneer ik evenwel kijk naar de twee zwarte schijven die voor de vergelijking gebruikt zijn dan kom ik tot de conclusie dat de Clearaudio beter in staat is om de onderling sterk verschillende karakters van de twee platen bloot te leggen. Het maakt dat ik terug ga verlangen naar de tijd dat ik, afhankelijk van het te draaien vinyl, kon switchen tussen mijn Clearaudio Basic en mijn Sphinx Project Phono Equaliser.

“Gaat papa mee naar boven? Isabeautje moet naar bedje toe.” Antoinette staat met Isabeau op haar arm bij de kamerdeur. “Ja, ga maar vast. Ik kom zo.” Ik wil nog even een stukje muziek op normale sterkte horen. Holly Cole wordt uit de cd drive genomen en vervangen door wederom een echte klassieker. Een cd van Roy Orbison die ik, eveneens deze week, voor 5 euro 50 meegenomen heb toen ik boodschappen bij de Makro ging halen. De volumeknop kan weer open en ik haast me terug naar mijn luisterplek. Prachtig toch? Dit is nu echt wat je noemt zwart wit geluid. Heel basaal, maar het heeft zo veel meer te bieden dan de platgeslagen en “over”bewerkte pop cd’s van tegenwoordig. Luidkeels zing ik mee met ‘Only the lonely’ en ik draai het geluid nog een snippertje op. De kabels die ik momenteel ter test in mijn installatie heb geven de signalen perfect door. Ook zij zullen in de toekomst zonder enige twijfel een echte Classic worden.

Naast de jewel case van Roy ligt een flyer die ik vanochtend meegenomen heb toen ik voor een hi-visit in Friesland was. Het prentje van een aantrekkelijke jongedame met naast haar hoofd de tekst; ‘She is all yours!’ Daaronder: ‘Europe’s first and only album station.’ En weer gaat het om een klassieker. Radio Caroline is back! De ouderen onder u herinneren zich vast nog wel deze legendarische zender die vanaf een schip op de Noordzee de Lage Landen bij de zee overspoelde met muziek van Engelse groepen als de ‘Yardbirds’, ‘Small Faces’ en wat al dies meer zij. Nu is ze wederom te beluisteren via de kabel in de noordelijke provincies. Er wordt hard geknokt voor een plekje op de middengolf dus misschien kan in de toekomst heel Nederland genieten van deze muziekzender die nog steeds veel muziek uit die vervlogen tijden draait.

“Jan, kom je nog? Ze is zo ver hoor.” Er klinkt een spoortje ongeduld door in de stem en ik onttrek me met moeite aan de stem van ‘Big O’. Terwijl ik de trap oploop klinkt het ‘It’s over’ me achterna. De dames zitten in de slaapkamer op het grote bed. Isabeau zoals altijd onder de dekens op de plek van papa. Ik klap in mijn handen. “Kom dame, naar je eigen kamer.” Ze wijst naar het televisiescherm dat aan het voeteneinde van het bed geplaatst is. “Uit” zegt ze gedecideerd. Dan zakt het vingertje iets waardoor nu het kastje onder de beeldbuis aangeduid wordt. “Aan.” Ik begrijp donders goed wat ze bedoelt maar ik ga er niet op in. “Nee, we gaan nu naar bed. Papa en mama gaan straks ook slapen.” In het kastje bevindt zich een deel van de verzameling Disney banden van mama. Ja, de dames houden duidelijk van andere Classics dan ik.